ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ (Απόστολος Παπαδημητρίου)
Στην ιστορία διαχρονική είναι η διαπάλη μεταξύ των ηγετικών προσώπων με υγιή ήθος και φρόνημα και των δημαγωγών. Όταν ο λαός ακολουθεί τους πρώτους, διανύει περίοδο ακμής, όταν τους δεύτερους παρακμής. Βέβαια για να γίνει η διάκριση των δύο κατηγοριών απαιτείται η θέσπιση κριτηρίου γενικά αποδεκτού και εδώ έγκειται η μεγάλη δυσκολία. Πώς θα γίνει κάποιο κριτήριο γενικά αποδεκτό, ώστε να προχωρήσουμε σ’ αυτή τη διάκριση; Ας προβάλλουμε κάποιο και ας ερευνήσουμε στη συνέχεια τις αντιγνωμίες. Υγιή ήθος και φρόνημα έχουν τα πρόσωπα, στα οποία υπάρχει πλήρης ή κατά το δυνατόν πλήρης ταύτιση λόγων και έργων. Γράφουμε κατά το δυνατόν, επειδή στον άνθρωπο εμφιλοχωρούν αδυναμίες, που δεν επιτρέπουν την ταύτιση στον απόλυτο βαθμό. Γίνεται αυτό το κριτήριο καθολικά αποδεκτό από το σύνολο των προσώπων; Ασφαλώς όχι, και ο λόγος είναι απλός. Οι δημαγωγοί διακρίνονται για την τρομακτική απόκλιση μεταξύ λόγων και έργων και ουδείς στην ιστορία αποδέχθηκε ότι ανήκει στην τάξη αυτή.
