ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ: Ποιά η κοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; (β΄ κορινθ. 6.14)

Παναγιώτης Τσάλλος Ιστορικός

Ποιά η κοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; (β΄ κορινθ. 6.14)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το ζήτημα της αποτειχίσεως (δηλαδή της διακοπής του μνημοσύνου των αιρετικών επισκόπων) σε περίοδο αιρέσεως ήταν και είναι σημαντικό, ζωτικής σημασίας θα λέγαμε, διότι υπήρξε ανέκαθεν η ασφαλιστική δικλίδα που διαχώριζε τους καθαρούς στην πίστη (Ορθοδόξους) από τους καινοτόμους αιρετικούς, ακόμα και αν οι τελευταίοι είχαν την πολιτική εξουσία με το μέρος τους και κατείχαν την πλειάδα των επισκοπικών εδρών. Ήταν ανέκαθεν η πρώτη υγιής αντίδραση των Ορθοδόξων που αποσκοπούσε, σε βάθος χρόνου, στη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου προς καταδίκη της αιρέσεως. Ο σκοπός της εργασίας αυτής δεν είναι απολογητικός ή επεξηγηματικός, όσον αφορά την –ορθότητα- της αποτείχισης, ούτε σκοπό έχει να αποδείξει (το ούτως η άλλως αδιαμφισβήτητο γεγονός) ότι όλοι οι μεγάλοι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας είχαν προβεί στην διακοπή του μνημόσυνου των εκάστοτε αιρετικών επισκόπων ή πατριαρχών. Ο στόχος της παρούσης εργασίας, ήταν να δημιουργήσω ένα εγχειρίδιο (corpus) με όσο το δυνατόν περισσότερες ιστορικές πηγές διαθέτουμε, και που αφορούν αυτό το ζήτημα, ούτως ώστε κάθε ερευνητής, θεολόγος, ιερέας και γενικότερα συγγραφέας, να τα έχει “πρόχειρα σε ένα μέρος” και να μπορεί εύκολα να ανατρέχει για να γίνει έτσι πιο εύκολη (και πιο συχνή) η συγγραφή αντί-αιρετικών και απολογητικών βιβλίων.

Παράλληλα, όπου εκρίθη αναγκαίο, σχολίασα ορισμένες πηγές που έχουν ιδιαίτερη σημασία ως οδοδείκτες για τη σημερινή εποχή. Ο σχολιασμός γίνεται μετά την παράθεση της πηγής, ούτως ώστε να μην καθίσταται δυσλειτουργική η ανάγνωσή της. Όσον αφορά τη δομή της εργασίας, η ταξινόμηση των πηγών γίνεται πρώτα χρονολογικά (και συγκεκριμένα ανά αιώνες) και ύστερα ονομαστικά (κατά αλφαβητική σειρά). Αυτό έγινε από μεθοδολογική ανάγκη, διότι, ήθελα με αυτό το τρόπο να αναφανεί η “διαχρονικότητα” της στάσης των Πατέρων πάνω στο ζήτημα της αποτείχισης.

Επίσης, τα βιβλία που χρησιμοποιήθηκαν είναι όλα Ορθόδοξα (εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Πατρολογία Μigne, εκδόσεις Αγίου Όρους κτλ). Το εγχειρίδιο αυτό δεν έχει πνευματικά δικαιώματα. Μπορείτε να το αναπαράγετε ελεύθερα προς δόξαν Θεού. Προτείνεται η αναπαραγωγή του σε οποιαδήποτε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή. 18/11/09 (μνήμη Γαλακτίωνος και Επιστήμης μαρτύρων)

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ-ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

· Οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω· ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω. (Ψαλμός ΚΕ’, στχ. 4-5)

· Ἀλλοτρίω δὲ (σ.σ. ποιμένα) οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπὸ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνὴν. (Ιωάν. ι’ , 5)

· Ὅλως ἀκούεται ἐν ὑμῖν πορνεία, καὶ τοιαύτη πορνεία ἥτις οὐδὲ ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὥστε γυναῖκά τινα τοῦ πατρὸς ἔχειν. καὶ ὑμεῖς πεφυσιωμένοι ἐστέ, καὶ οὐχὶ μᾶλλον ἐπενθήσατε, ἵνα ἀρθῇ ἐκ μέσου ὑμῶν ὁ τὸ ἔργον τοῦτο ποιήσας; ἐγὼ μὲν γάρ, ἀπὼν τῷ σώματι παρὼν δὲ τῷ πνεύματι, ἤδη κέκρικα ὡς παρὼν τὸν οὕτως τοῦτο κατεργασάμενον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ κυρίου [ἡμῶν] Ἰησοῦ, συναχθέντων ὑμῶν καὶ τοῦ ἐμοῦ πνεύματος σὺν τῇ δυνάμει τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ Σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ κυρίου. (Κορινθ. ε’, 1-5) (σ.σ. Η νουθεσία του Αγίου Αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους αφορά και εμάς, τους αντιμετωπίζοντες την παναίρεση του Οικουμενισμού, και τούτο διότι η αίρεση, κατά τους Αγίους Πατέρας, αποτελεί πνευματική μοιχεία του χειρίστου είδους.)

· Ἔγραψα ὑμῖν ἐν τῇ ἐπιστολῇ μὴ συναναμίγνυσθαι Πόρνοις, οὐ πάντως τοῖς πόρνοις τοῦ κόσμου τούτου ἢ τοῖς πλεονέκταις καὶ ἅρπαξιν ἢ εἰδωλολάτραις, ἐπεὶ ὠφείλετε ἄρα ἐκ τοῦ κόσμου ἐξελθεῖν. νῦν δὲ ἔγραψα ὑμῖν μὴ συναναμίγνυσθαι ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ᾖ πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν . Τί γάρ μοι τοὺς ἔξω κρίνειν; οὐχὶ τοὺς ἔσω ὑμεῖς κρίνετε; τοὺς δὲ ἔξω ὁ θεὸς κρινεῖ. ἐξάρατε τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν. (Κορινθ. ε’, 9-13)

· Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ΄ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. (γαλ’. κεφ. ά. στιχ. 8)

· …ὡς προειρήκαμεν , καὶ ἄρτι πάλιν λέγω: εἴ τις ὑμᾶς εὐγγελίζεται ὑμῖν παρ΄ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. (γαλ’. κεφ. ά. στιχ. 9)

· Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβὰνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγετε. Ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς. (Β΄ επιστολή Ιωαν. στιχ. 10)

· …στέλλεσθε ὑμᾶς άπό παντός ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατά τὴν παράδοσιν ἥν παρελάβατε παρ΄ἡμῶν. (Β’ Θεσ. γ’, 6)

· Ταῦτα δίδασκε καὶ παρακάλει. εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσιν λόγοις, τοῖς τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τῇ κατ' εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ, τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος, ἀλλὰ νοσῶν περὶ ζητήσεις καὶ λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται φθόνος, ἔρ ις, βλασφημίαι, ὑπόνοιαι πονηραί, διαπαρατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας, νομιζόντων πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν. Ἀφίστασο ἀπὸ τοιούτων! (Τιμόθ Α’, στ’, στιχ. 3-5)

· Ὦ Τιμόθεε, τὴν παραθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς β εβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. (Τιμόθ Α’, στ’, στιχ. 20-21)

· αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει, ὢν αὐτοκατάκριτος. (Τίτ. γ’, στιχ. 10) ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

· Εἴ τις ἀκοινωνήτω, κὰν ἐν οἴκω συνεύξηται, οὗτως ἀφοριζέσθω. (Κανών Ι’ Αποστόλων, Πηδάλιον, Αθήνα 1886, σ. 13)

· Εἴ τις Ἐπίσκοπος κοσμικοῖς ἄρχουσι χρησάµενος, δι΄ αὐτῶν ἐγκρατὴς ἐκκλησίας γένοιτο καθαιρείσθω, καὶ αφοριζέσθω. Καὶ οἰ κοινωνοῦντες αὐτῶ πάντες. (Κανών Λ΄, Αποστόλων, Πηδάλιον, ό.π., σ. 32)

· Εἴ τις Πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου χωρὶς συναγάγει, καὶ θυσιαστήριον ἔτερον πήξει, μηδὲν κατεγνωκὼς τοῦ Ἐπισκόπου ἐν εὐσεβεία, καὶ δικαιοσύνη, καθαιρείσθω, ὠς φίλαρχος. Τύραννος γαρ ἐστιν. Ὠσαύτως δε καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοὶ, καὶ ὂσοι ἄν αὑτῶ προσθῶνται, οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν, καὶ δευτέραν, καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ Ἐπισκόπου, γινέσθω. (Κανών ΛΑ’ Αποστόλων,Πηδάλιον, ό.π., σ. 32)

· Όσοι δε χωρίζονται από τον επίσκοπό τους προ συνοδικής εξετάσεως, διατί αυτός κηρύττει δημοσία καμμίαν κακοδοξίαν και αίρεσιν, οι τοιούτοι, όχι μόνο εις τα ανωτέρω επιτίμια δεν υπόκεινται, αλλά και την πρέπουσαν εις τους ορθοδόξους τιμήν αξιόνονται, κατά τον ιε’ κανόνα της ΑΒ συνόδου. (Ερμηνεία του Κανόνα ΛΑ’ Αποστόλων,Πηδάλιον, ό.π., σ. 40)

· Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος, ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω. (Κανών ΜΕ’, Αποστόλων, Πηδάλιον, ό.π., σ. 50)

· ...ἵνα μήποτε εἴπῃ ὁ λαϊκός· ἐγὼ πρόβατόν εἰμι καὶ οὐ ποιμήν. Ὥσπερ δὲ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτως τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό. Διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν ποιμένων. (Διαταγ. Αποστ. 2, 19)

· Εἰ δε τινες τῶν ἐν ἐκάστη πόλει, ἢ χώρα κληρικῶν ὑπὸ Νεστορίου καὶ τῶν σὺν αὐτῶ ὄντων, τῆς Ἱερωσύνης ἐκωλύθησαν διὰ τὸ ὀρθῶς φρονεῖν, ἐδικαιώσαμεν καὶ τούτους τὸν ἴδιον ἀπολαβεῖν βαθμόν. Κοινῶς δὲ τοὺς τῆ ὀρθοδόξω, καὶ οἰκουμενικῆ Συνόδω συμφρονοῦντας κληρικοὺς κελεύομεν τοῖς ἀποστήσασιν ἢ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις μηδ’ ὅλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον . (Κανών Γ’, Γ’ Οικουμενική Σύνοδος, Πηδάλιον, Εκδόσεις Παπαδημητρίου, σ. 172)

· Εἴ τις χριστιανοκατηγορικῆς αἱρέσεως ὄντα τινα ἢ ἐν αὐτῆ τὸν βίον ἀπορρήξαντα διεκδικεῖ (σ.σ. αν προσπαθεί να δικαιώσει), ἀνάθεμα. (Πρακτικῶν Ζ’ ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Mansi, 13, 400)

· Εἰ δὲ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων, ή Πρεσβυτέρων, ή Διακόνων, ή τις τοῦ Κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἴναι, ὡς αν συγχέοντα τὸν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας. (Κανών Β’, Εν Αντιοχεία Σύνοδος, Πηδάλιον, ό.π., σ. 407)

· Ὥς τοὺς ἀξίως τῶν οἰκείων ἐγκλημάτων ἀπὸ Ἐκκλησίας διωχθέντας, ἐάν τις Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος δέξηται εἰς κοινωνίαν, καὶ αὐτὸς ἔτι μὴ τῶ ἴσω ἐκλήματι ὑπεύθυνος φανῆ, ἄμα τοῖς τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου τὴν κανονικὴν ψῆφον ἀποφεύγουσιν. (Κανών Θ’, Εν Καρθαγένη Σύνοδος, Πηδάλιον, ό.π., σ. 468)

· Ἐάν τις Πρεσβύτερος ἐν τῆ διαγωγῆ αὐτοῦ καταγνωσθῆ, ὀφείλει ὁ τοιοῦτος τοῖς γειτνιῶσιν Ἐπισκόποις προσαγγεῖλαι, ἴνα αὐτοὶ τοῦ πράγματος ἀκροάσωνται, καὶ δι’ αὐτῶν τῶ ἰδίω Ἐπισκόπω καταλλαγῆ. Τοῦτο δὲ ἐὰν μὴ ποιήση, ἀλλ’ ὅπερ ἀπείη,ὑπεροψία φυσιούμενος, ἐκ τῆς τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου κοινωνίας ἑαυτὸν χωρίση, καὶ παρὰ μίαν μετά τινων σχίσμα ποιῶν, ἁγίασμα τῶ Θεῶ προσενέγκη, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα λογισθήτω καὶ τὸν ἴδιον τόπον ἀπολεσάτω, σκοπουμένου, μήποτε κατὰ τοῦ Ἐπισκόπου μέμψιν ἔχη δικαίαν. Ερμηνεία Κανόνος από τον Άγιο Νικόδημο Ηνωμένος είναι ο παρών Κανών με τον προ αυτού ανωτέρω. Λέγει γαρ ότι να αναθεματίζεται και ο από του Επισκόπου του χωρίσας εαυτόν Πρεσβύτερος, και τον τόπον του να χάνη, ήτοι να καθαίρεται, εάν όμως δεν αναγγείλη πρότερον το πράγμα, δια το οποίον κατηγορείται από τον Επίσκοπόν του εις τους γείτονας και πλησιοχώρους Επισκόπους, ίνα δι’ αυτών φιλιωθή με εκείνον, αλλά καταφρονήσας δι’ υπερηφάνειαν , αποστατήση. Προς τούτοις δε πρέπει να γίνεται εξέτασις, μήπως διά δικαίας κατηγορίας και εγκλήματα φεύγη την κοινωνίαν του Επισκόπου του ο Πρεσβύτερος. Ανάγνωθι και τον λα’ και λβ’ Αποστολικόν. (Κανών ΙΑ’, Εν Καρθαγένη Σύνοδος, Πηδάλιον, ό.π., σ. 469)

· Εἰ μὲν γὰρ ἐναντίαν τοῖς κανόσιν ἐπίσκοπος ἐνέγκη ψῆφον, τιμωρηθήσεται, ἥγουν καθαιρεθήσεται, μὴ δυνάμενος ἀμαθίαν ἢ ἀπειρίαν προβαλέσθαι· οὐ γὰρ συγγνωστέος ἔσεται λέγων μὴ εἰδέναι τοὺς κανόνας, οὕς ἀναγκάζεται διὰ γλώττης ἔχειν σχεδὸν ἀεί. (Ερμηνεία εις τον ΙΕ’(ΙΔ’) Κανόνα της εν Καρθαγένη Συνόδου από τον Βαλσαμώνα. Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, Κακή Υπακοή Και Αγία Ανυπακοή, Θεσσαλονίκη 2006, σ. 135)

· Οἱ χειροτονούμενοι ἐπίσκοποι καὶ κληρικοί, ἐὰν μὴ ἀκριβῆ κατάληψιν ἔχωσιν τῶν δογματικῶν ὅρων καὶ τῶν κανονικῶν παραγγελιῶν, καὶ ἢ διδάσκοντες ἢ ἀποφαινόμενοι ἐκτραπῶσιν ἐκ τῆς εὐθείας καὶ βασιλικῆς ὁδοῦ πρὸς διδασκαλίας ἀσεβεῖς καὶ ἀκανονίστους ἀποφάσεις, κανονικῶς καθαιρεθήσονται καὶ εἰς οὐδὲν ἀνύσιμον ἔσται αὐτοῖς ὁ μετάμελος. (Ερμηνεία εις τον ΙΗ’(ΚΔ’-ΚΣΤ’) Κανόνα της εν Καρθαγένη Συνόδου από τον Βαλσαμώνα. Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ. 136)

· …Οἱ γάρ δι΄αἵρεσιν τινά παρά τῶν ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην τῆς προς τον πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι την αἵρεσιν δημοσία κηρύττοντος, και γυμνῆ τῆ κεφαλῆ ἐπ΄ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τον καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά και τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και οὐ σχίσματι την ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων και μερισμῶν την Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι. (Kανών ΙΕ΄, ΑΒ Σύνοδος) (σ.σ. Ο καθηγητής θεολογίας π. Θεόδωρος Ζήσης αναφέρει περί του παρόντος κανόνος ότι: Άριστο σχολιασμό περί του ότι και τα πρόβατα, οι πιστοί δηλαδή, έχουν ευθύνη για το αν θα ακολουθήσουν τους κακούς ποιμένες, ότι η υπακοή δεν είναι αδιάκριτη, αλλά διακριτική, μας προσφέρει το κείμενο των Αποστολικών διαταγών, το οποίο λέγει ότι δεν μπορούν να πουν οι λαϊκοί ότι εμείς ήμαστε πρόβατα, δεν πρέπει να αποφασίζουμε μόνοι μας, ο ποιμήν έχει την ευθύνη και αυτός θα δώσει λόγο. Αυτό είναι λάθος, διότι, όπως, όταν το πρόβατο δεν ακολουθεί τον καλό ποιμένα , κατασπαράσσεται από τους λύκους, έτσι και όταν ακολουθεί τον κακό ποιμένα, το περιμένει αναπόφευκτα ο θάνατος. Κατακλείεται δε αυτή η ανάλυση με τη σύσταση «Διό φευκτέον από των φθορέων ποιμένων». Βλ. Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ.23)

· Εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προτού να γίνει ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνο δια τον χωρισμό δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησία από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Ορά και τον λα’ Αποστολικόν. (Ερμηνεία του Κανόνα ΙΕ’ της ΑΒ’ Συνόδου, σελ 292 πηδαλίου, τυπογραφείο Βλαστού Βαρβαρρήγου, Αθήνα 1886)

· Ει γάρ µη δι΄ εγκληµατικήν αιτίαν, αλλά δι΄αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του Επισκόπου αυτού… ως επ΄ Εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματά τινά απηλλητριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται ως ορθόδοξος… (Ερµηνεία ΙΕ΄ κανόνα ΑΒ Συνόδου από Βαλσαµώνα, Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Αθωνικά Άνθη, τόμος 1, σελ. 123)

· Εἰ δ’ ὁ πατριάρχης τυχόν, ἤ ὁ μητροπολίτης, ἤ ὁ ἐπίσκοπος αἱρετικός εἴη, καί τοιοῦτος, ὡς δημοσίᾳ κηρύττειν τήν αἵρεσιν, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντί τοῦ ἀνυποστόλως καί μετά παρρησίας, διδάσκει τά αἱρετικά δόγματα,οἱ ἀποσχίζοντες αὐτοῦ, ὁποῖοι ἄν εἶεν, οὐ μόνον κολάσεως ἄξιοι οὐκ ἔσονται διά τοῦτο, ἀλλά καί τιμῆς, ὡς ὀρθόδοξοι, ἀξιωθήσονται, χωρίζοντες ἑαυτούς τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας· τοῦτο γάρ δηλοῖ, τό, ἀποτειχίζοντες· (τό γάρ τεῖχος τῶν ἐντός αὐτοῦ πρός τούς ἐκτός χωρισμός ἐστιν)·οὐ γάρ ἐπισκόπου ἀπέστησαν, ἀλλά ψευδεπισκόπου καί ψευδοδιδασκάλου· οὐδέ σχίσμα κατά τῆς ἐκκλησίας ἐποίησαν, ἀλλά μᾶλλον σχισμάτων τήν ἐκκλησίαν ἀπήλλα- ξαν, ὅσον τό ἐπ’ αὐτοῖς. (Ερμηνεία του ΙΕ’ Κανόνα της ΑΒ’ Συνόδου από τον Ιωάννη Ζωναρά, Ράλλη- Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, τόµ. Β΄ σελ. 694) (σ.σ. Η παρούσα ερμηνεία του κανόνος υπό τον Ζωναρά, κονιορτοποιεί την θεωρία του πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου περί Στρατηγών του αγώνα, τους οποίους εμείς οφείλουμε να ακολουθήσουμε στον στίβο της ομολογίας, μόνο εάν και όποτε θελήσουν αυτοί να κάνουν την αρχή. Φυσικά, αυτή η θεωρία στερείται λογικής και ιστορικής τεκμηρίωσης. Ο Ζωναράς λέει ότι την ομολογία την κάνουν ὁποῖοι ἄν εἶεν, ενώ ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αναφέρει: «Ὥστε ὅτε περὶ πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν:Ἐγὼ τὶς εἰμι; Ἱερεύς; ἀλλά οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καὶ οὐδὲ οὕτως. Στρατιώτης; καὶ ποῦ; Γεωργός; καὶ οὐδὲ αὐτὸ τοῦτο. Πένης, μόνον τὴν ἐφήμερον τροφὴν ποριζόμενος. Οὐδεὶς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἄφροντις; Βλ. P.G. 99, 1321A- B )

· Ἐὰν Μητροπολίτης ἢ Πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακυρύττη δημοσία ἐπ’ ἐκκλησίας αἱρετικήν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος ν’ ἀποσχοινισθῶσι πάραυτα τοῦ Ἐπισκ όπου ἐκείνου, διὸ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθῆ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθῆ εἰσέτι, καθ’ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπανεστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων Ἐπισκόπων, ἀλλ’ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐγκατέστησαν τοιουτοτρόπως σχῖσμα ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἀλλ’ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν, ἐν ὅσω ἠδυνήθησαν, τοῦ σχί σματος καὶ τῆς διαιρέσεως. (Ερμηνεία ΙΕ’ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου υπό του Κανονολόγου Επισκόπου Νικοδήμου Μίλας. Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ’ ερμηνείας, ΙΙ, Novi Sad, σ. 290-291, μτφρ. εκ της Σερβικής υπό Ιερομ. – νυν επισκόπου- Ειρηναίου Μπούλοβιτς )

· ῾Ημεῖς δὲ πᾶσα ἡ συναθροισθεῖσα ἐν τῶ τρικλίνω τῶ οὕτως ἐπιλεγομένω ᾿Αλεξιακῶ τῶν ἱερῶν Βλαχερνῶν θεία καὶ ἱερὰ σύνοδος χάριτι Χριστοῦ καὶ νῦν τῆς εὐσεβείας ὑπερμαχούντες, καὶ ἀκριβῆ καὶ προσήκουσαν τὴν περὶ τῶν προκειμένων σκέψιν καὶ ἐξέτασιν ποιησάμενοι, καὶ τοὺς πρώην ἐπὶ τούτοις συνοδικοὺς τόμους ὡς εὐσεβεστάτους ἐπικυροῦντες, μᾶλλον δὲ καὶ τούτοις ἑπόμενοι, τὸν μὲν Βαρλαὰμ ἐκεῖνον καὶ τὸν ᾿Ακίνδυνον, ὡς εἰς αὐτὰ τὰ καίρια τῆς εὐσεβείας ἐμπαροινήσαντας καὶ μηδαμῶς μεταμεληθέντας ἔτι περιόντας τῶ βίω, τῶ ἀπὸ Χριστοῦ ἀναθέματι δικαίως καθυποβάλλομεν. Τοὺς δὲ νῦν ἀναφανέντας καὶ συνοδικῶς ἐξελεχθέντας ἐκείνοις ὁμόφρονας, καὶ ἁπλῶς ὅσοι τῆς συμμορίας αὐτῶν, ἀποκηρύκτους τε καὶ ἀποβλήτους ἔχομεν τῆς καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, εἰ μὴ μεταμεληθεῖεν, καὶ τῶ ἀπὸ Χριστοῦ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν, καὶ τοὺς κοινωνοῦντας τούτοις ἐν γνώσει ἀκοινωνήτους ἔχομεν, καὶ πάσης ἱερατικῆς λειτουργίας τοὺς ἔχοντας ἀπογυμνοῦμεν. Τοὺς δ’ ὑπὸ τούτων συναρπαγέντας τε καὶ παρασυρέντας, καὶ μὴ τῶν ἐξάρχων τῆς αἱρέσεως ὄντας, ἀμεταμελήτους μὲν μένοντας, τοῖς ὁμοίοις καθυποβάλλομεν, μεταμεληθέντας δὲ γνησίως καὶ ἀναθεματίζοντας τὴν τε ταύτην κακοδοξίαν καὶ τοὺς εἰς τέλος ἐμμείναντας ταύτη, μὴ μόνον εἰς κοινωνίαν τὴν κατ’ εὐσέβειαν, ἀλλὰ καὶ εἰς ἱερωσύνην ἀσμενέστατα προσιέμεθα, μηδαμῶς τούτους ὑποβιβάζοντες, κατὰ τὴν ἐπὶ τοῖς τοιούτοις διάγνωσιν καὶ ἀπόφασιν τῆς ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς ἑβδόμης Συνόδου, διοριζομένης «ὅτι τοὺς μὲν πρωτάρχους καὶ προϊσταμένους καὶ τῆς δυσσεβείας ἐκδικητὰς οὐδὲ μεταμελουμένους ὅλως εἰς ἱερωσύνην παραδεχόμεθα, τοὺς δὲ βιασθέντας ἢ συναρπαγέντας τε καὶ παρασυρέντας, μεταμελομένους ἀληθῶς καὶ γνησίως, εἰς ἱερωσύνην κατὰ τὸν οἰκεῖον ἕκαστον βαθμὸν προσδεχόμεθα». (51ος ῞Ορος της Εν Κων/λει 'Αγίας Συνόδου του 1351. Βλ. Πρωτοπρ. Ιωάννου Ρωμανίδου, Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Τόµος Β΄, Εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2000, σ. 270-271. Βλ. και Παναγιώτη Σημάτη, Η Αποτείχιση από τους Οικουμενιστές επείγουσα υπόθεση προβλεπόμενη από τους Αγίους Πατέρες, Αίγιο 2010, Υποσημείωση 31, όπου αναφέρεται ότι: Εφόσον ο κ. Βαρθολομαίος θεωρεί τον παπισμόν «αδελφήν Εκκλησίαν» και δίδει «κοινήν μαρτυρίαν πίστεως» με τον πάπαν, εις τα όμματα των Πατέρων της Εκκλησίας είναι ακοινώνητος. ) 1 ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος

· Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος. εἴ τις ἀρνεῖται τὸν σταυρὸν καὶ τὸ πάθος ἐπαισχύνεται, ἔστω σοι ὡς αὐτὸς ὁ ἀντικείμενος· κἂν ψωμίσῃ τὰ ὑπάρχοντα πτωχοῖς, κἂν ὄρη μεθιστᾷ, κἂν παραδῷ τὸ σῶμα εἰς καῦσιν, ἔστω σοι βδελυκτός. εἴ τις φαυλίζει τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας, οὓς ὁ Χριστὸς παρὼν ἐπλήρωσεν, ἔστω σοι ὡς ὁ ἀντίχριστος. εἴ τις ἄνθρωπον ψιλὸν λέγει τὸν κύριον, Ἰουδαῖός ἐστιν χριστοκτόνος. (Τhesaurus Linguae Graecae [TLG], Ignatius Scr. Eccl., Epistulae interpolatae et epistulae suppositiciae (recensio longior) [Sp.] Epistle 10, chapter 2, section 1, line 1) 2 ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Ειρηναίος

· Καὶ εἰσὶν οἱ ἀκηκοότες αὐτοῦ ὅτι Ἰωάννης ὁ τοῦ Κυρίου μαθητὴς ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι καὶ ἰδὼν ἔσω Κήρινθον ἐξήλατο τοῦ βαλανείου μὴ λουσάμενος, ἀλλ' ἐπειπών · »Φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ.» Καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Πολύκαρπος Μαρκίωνί ποτε εἰς ὄψιν αὐτῷ ἐλθόντι καὶ φήσαντι· «Ἐπιγίνωσκε ἡμᾶς», ἀπεκρίθη · «Ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ.» Τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον εὐλάβειαν πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινι τῶν παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν , ὡς καὶ Παῦλος ἔφησεν · «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.» (TLG, Irenaeus Theol., Adversus haereses (liber 3)(1447:002)“Irénée de Lyon. Contre les hérésies, livre 333 voo. 22pub Cerf”, Ed. Rousseau, A., Doutreleau, L.Paris: Cerf, 1974; Sources chrétiennes 211. Section 5, line 19-33)

· Μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινι τῶν παραχαρασσόντων τὴν άλήθειαν. (P.G. 7, 854A) 4 ος ΑΙΩΝΑΣ Μέγας Αθανάσιος

· Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι, καὶ ἐν πίστει Θεοῦ ἱδρυμένοις, ἀγαπητοῖς καὶ ποθεινοτάτοις ἀδελφοῖς ἐν Κυρίῳ χαίρειν. Εὐχαριστῶ μὲν τῷ Κυρίῳ, τῷ δόντι ὑμῖν εἰς αὐτὸν πιστεῦσαι, ἵνα μετὰ τῶν ἁγίων καὶ ὑμεῖς ἔχητε τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον · ἐπειδὴ δέ εἰσί τινες οἱ τὰ Ἀρείου φρονοῦντες, περιερχόμενοι τὰ μοναστήρια, δι' οὐδὲν ἄλλο εἰ μὴ ἵνα, ὡς πρὸς ὑμᾶς ἐλθόντες καὶ ἀφ' ἡμῶν ὑποστρέφοντες, τοὺς ἀκεραίους ἐξαπατῶσι· τινὲς δέ εἰσιν οἱ διαβεβαιοῦντες μὲν τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, συγκαταβαίνοντες δὲ, καὶ μετ' αὐτῶν εὐχόμενοι ἐπὶ τὸ αὐτό · ἀναγκαίως, παρακελευόντων τινῶν εἰλικρινεστάτων ἀδελφῶν, πρὸς ὑμᾶς γράφειν ἐσπούδασα, ἵνα τὴν εὐσεβῆ πίστιν, ἣν ἡ τοῦ Θεοῦ χάρις ἐν ὑμῖν ἐργάζεται, ἀκεραίως καὶ ἀδόλως φυλάττοντες, οὐ μὴ πρόφασιν δῶτε σκανδάλου τοῖς ἀδελφοῖς. Ὅταν γάρ τινες ὑμᾶς τοὺς ἐν Χριστῷ πιστοὺς θεωρήσαντες μετ' αὐτῶν συνερχομένους καὶ κοινωνοῦντας, πάντως ὑπονοήσαντες ἀδιάφορον εἶναι τὸ τοιοῦτον, εἰς τὸν τῆς ἀσεβείας ἐμπεσοῦνται βόρβορον . Ἵν' οὖν μὴ τοῦτο γένηται, θελήσατε, ἀγαπητοὶ, τοὺς μὲν φανερῶς φρον οῦντας τὰ τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι · καὶ μάλιστα ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν. Εἰ δέ τις προσποιεῖται μὲν ὁμολογεῖν ὀρθὴν πίστ ιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις, τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιαύτης συνηθείας · καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν · ἐὰν δὲ φιλονείκως ἐπιμένῃ, τὸν τοιοῦτον παραιτεῖσθε. Οὕτω γὰρ διατελοῦντες καθαρὰν τὴν πίστι διατηρήσετε· κἀκεῖνοι βλέποντες ὑμᾶς ὠφεληθήσονται, φοβηθέντες μὴ ἄρα ὡς ἀσεβεῖς καὶ τὰ ἐκείνων φρονοῦντες νομισθῶσιν . (TLG, Athanasius Theol., Epistula ad monachos (2035: 055); MPG 26.Volume 26, page 1185, line 41 – page 1188, line 30)

· Αφού ο Αρτέμιος ερεύνησε και δεν βρήκε τον Άγιο, είπε στη σύναξη των αδελφών:᾿᾿Ελάτε να προσευχηθείτε για μένα᾿᾿. Εκείνοι τότε του είπαν:᾿᾿Δεν μπορούμε, επειδή έχουμε εντολή από τον πατέρα μας να μη προσευχόμαστε με κανένα που είναι μαζί με τους Αρειανούς᾿᾿– διότι έβλεπαν ένα αρειανό επίσκοπο μαζί του. (Β.Ε.Π.Ε.Σ. τόμος 40,σελ. 185)

· Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ και ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητὸν ἀλλὰ τὸν νοητὸν. Οῖον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οῖκον, ἤ µετ΄ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. (P.G. 35, 33)

· Ἐρώτ. ϟθʹ. Τί λέγει· «Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ;» Ἀπόκ. Τοῦτο λέγει διὰ τοὺς πονηροὺς καὶ σκολιοὺς ἀνθρώπους. Ὅτι, ὥσπερ ἡ παλαιὰ ζύμη μικρὰ μὲν ἔστι, πολὺ δὲ ἄλευρον ποιεῖ ζυμωθῆναι· οὕτω καὶ ὁ κακοποιὸς ἄνθρωπος, τρέφων ἐν ἑαυτῷ τὴν κακίαν, μεταδίδωσι καὶ τοῖς ἄλλοις, καὶ γίνεται σκάνδαλον, καὶ καταβλάπτει πολλούς. Διὰ τοῦτο πάλιν λέγει · «Ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέοι ·» τουτέστιν· Ἐκδιώξατε τὸν πονηρὸν καὶ σκολιὸν ἐξ ὑμῶν, ἢ φύγετε ἀπ' αὐτοῦ · ἐπειδὴ πᾶσα κακία μολύνει τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Δαβὶδ, φεύγων τοὺς πονηροὺς, ἔλεγεν · «Οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος, καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω. Ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων.» Διὰ τί δὲ ταῦτα ἐποίει; Ἐπειδὴ πάλιν λέγει ἀλλαχο ῦ· «Μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ, καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψῃς .» Καὶ γὰρ οἷός ἐστιν ὁ συνοικῶν μετὰ σοῦ, τοιοῦτον ἀπεργάσεται εἶναί σε . (TLG, Athanasius Theol., Quaestiones in scripturam sacram [Sp.] (2035: 080); MPG 28. Volume 28, page 757, line 5-24)

· Εἶπεν ὁ Κύριος: «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασιν προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς». Ἐάν οὖν τινα ἴδης, ἀδελφέ, ὅτι ἔχει σχῆμα σεμνοπρεπές, μη πρόσχης, ὅτι ἐνδέδυται κώδιον προβάτου, ὅτι ὄνομα ἔχει πρεσβυτέρου, ἤ ἐπισκόπου, ἤ διακόνου, ἤ ἀσκητοῦ, ἀλλά τάς πράξεις αὐτοῦ περιέργασαι· εἰ ἔστι σώφρων, εἰ ἔστι φιλόξενος, ἤ ἐλεήμων, ἤ ἀγαπητικός, ἤ ἐν προσευχαῖς καρτερικός, ἤ ὑπομονητικός. Εἰ ἔχει κοιλίαν θεόν, καί τόν φάρυγγα ἅδην, νοσῶν χρήματα, καί καπηλεύων τήν θεοσέβειαν, ἄφες αὐτόν· οὐ γάρ ἐστι ποιμήν ἐπιστημονικός,ἀλλά λύκος ἁρπακτικός. Εἰ δε οἶδας τά δένδρα δοκιμάζειν ἀπό τῶν καρπῶν, ποῖά ἐστι τῆ φύσει, τῆ γεύσει, τῆ πιότητι, πολλῶ μᾶλλον ἀπό τῶν ἔργων ὀφείλεις δοκιμάζειν τους Χριστεμπόρους, ὅτι, φοροῦντες φημάριον εὐλαβείας, ψυχήν κέκτηνται διαβολικήν. Εἰ δέ καί ἀπό ἀκανθῶν οὐ συλλέγεις σταφυλάς, ἤ ἀπό τριβόλων σῦκα, τί ὑπολαμβάνεις, ὅτι ἀπό παραβατῶν ἔχεις τι ἀγαθόν ἀκοῦσαι, ἤ ἀπό προδοτῶν μαθεῖν τι χρήσιμον; Ἐκείνους τοίνυν ἀποστρέφου ὡς λύκους Ἀραβικούς, καί ἀκάνθας παρακοῆς, καί τριβόλους ἀδικημάτων, καί δένδρα πονηρά. Ἐάν ἴδης συνετόν, κατά τήν συμβουλεύουσαν σοφίαν, ὄρθριζε πρός αὐτόν, καί σταθμούς θυρῶν αὐτοῦ ἐκτριβέτω ὁ ποῦς σου, ἵνα παρ’ αὐτοῦ διδαχθῆς νόμου σκιαγραφήματα, καί χαρίτων δωρήματα. Οὔτε δέ λόγος σοφιστικός, ἤ σχῆμα ἐπιθετικόν εἰσάγουσιν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν , ἀλλά πίστις τελεία καί ἀπερίεργος μετά τῆς ἐναρέτου καί διαλαμπούσης προνοίας. (Μ. Αθανασίου, Περί Ψευδοπροφητών, ΒΕΠΕΣ 33, 197)

· (σ.σ. Ο σχολιασμός της πηγής ανήκει στον π. Θεόδωρο Ζήση.) Εἶχαν ξεσηκωθῆ οἱ μοναχοί τῆς Καππαδοκίας ἀκόμη καί ἐναντίον τοῦ Μ. Βασιλείου ἀντιδρῶντες , διότι πρός καιρόν καί γιά λόγους οἰκονομίας ἀπέφευγε νά ὀνομάσει τό Ἅγιον Πνεῦμα «ὁμοούσιον», προκειμένου νά προσελκύσει τούς μετριοπαθεῖς Πνευματομάχους. Ὁ Καππαδόκης πρεσβύτερος Παλλάδιος ἐνημέρωσε σχετικῶς τόν Μ. Ἀθανάσιο, ὥστε νά τούς συμβουλεύσει νά ὁμονοήσουν καί νά ὑπακούσουν στόν ἐπίσκοπο. Ἡ ἀπάντηση τοῦ ὄντως Μεγάλου ἀγωνιστοῦ καί προμάχου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι τελείως διαφορετική ἀπό τίς ἀπαντήσεις πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καί ἐπισκόπων τῆς σήμερον προς μοναχούς, ὅταν διαμαρτύρονται γιά παρεκκλίσεις ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Δεν τούς ἐπιπλήττει, γιατί ἐνδιαφέρονται γιά θέματα πίστεως, συνιστώντας τους νά περιορισθοῦν στά μοναστικά τους καθήκοντα, σάν νά ὑπάρχει ὑπέρτατο καθῆκον ἀπό τήν τήρηση τῆς πίστεως καί τήν ὑπεράσπισή της. Τούς συνιστᾶ νά ἐξακολουθήσουν νά ἔχουν ἐμπιστοσύνη καί νά κάνουν ὑπακοή στόν Βασίλειο, γιατί δέν ὑπάρχει κάτι ὕποπτο στήν στάση του. Ἄν ὑπῆρχε ὄντως κάτι ὕποπτο, τότε καλά κάνουν καί ἀνθίστανται, εἶναι δικαιολογημένη ἡ ἀντίσταση καί ἡ ἀνυπακοή τους. Ὑπάρχει λοιπόν δικαιολογημένη ἀνυπακοή, ἁγία, θεία ἀνυπακοή, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δέν ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Μακάρι νά μπορούσαμε νά διαπιστώσουμε καί σήμερα ὅτι ἁπλῶς οἰκονομοῦνται τά πράγματα μέ τούς αἰρετικούς… …Γράφει ὁ Μ. Ἀθανάσιος: «Ἐπειδὴ δὲ καὶ περὶ τῶν μοναζόντων τῶν ἐν Καισαρείᾳ ἐδήλωσας· ἔμαθον δὲ παρὰ τοῦ ἀγαπητοῦ ἡμῶν Διανίου, ὡς λυπουμένων καὶ ἀνθισταμένων αὐτῶν τῷ ἀγαπητῷ ἡμῶν Βασιλείῳ τῷ ἐπισκόπῳ· σὲ μὲν ἀπεδεξάμην δηλώσαντα, αὐτοῖς δὲ τὰ πρέποντα δεδήλωκα· ἵν' ὡς τέκνα ὑπακούωσι πατρὶ, καὶ μὴ ἀντιλέγωσιν, οἷς αὐτὸς δοκιμάζει. Εἰ μὲν γὰρ ὕποπτος ἦν περὶ τὴν ἀλήθειαν, καλῶς ἐμάχοντο· εἰ δὲ τεθαῤῥήκασι, τεθαῤῥήκαμεν δὲ καὶ πάντες ἡμεῖς, ὡς καύχημα τῆς Ἐκκλησίας ἐστὶν, ἀγωνιζόμενος μᾶλλον ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, καὶ διδάσκων τοὺς δεομένους· οὐ χρὴ πρὸς τὸν τοιοῦτον μάχεσθαι, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον ἀποδέχεσθαι τὴν ἀγαθὴν αὐτοῦ συνείδησιν. Ἐξ ὧν γὰρ διηγήσατο ὁ ἀγαπητὸς Διάνιος, μάτην φαίνονται λυπούμενοι. Αὐτὸς μὲν γὰρ, ὡς τεθάῤῥηκα, τοῖς ἀσθενοῦσιν ἀσθενὴς γίνεται, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσ ῃ· οἱ δὲ ἀγα πητοὶ ἡμῶν, ἀποβλέποντες εἰς τὸν σκοπὸν τῆς ἀληθείας αὐτοῦ, καὶ τὴν οἰκονομίαν, δοξαζέτωσαν τὸν Κύριον, τὸν δεδωκότα τῇ Καππαδοκίᾳ τοιοῦτον ἐπίσκοπον, οἷον καὶ ἑκάστη χώρα ἔχειν εὔχεται. Καὶ σὺ οὖν, ἀγαπητὲ, θέλησον αὐτοῖς δηλῶσαι, ἵνα, ὡς ἔγραψα, πεισθῶσι . Τοῦτο γὰρ καὶ αὐτοὺς συνίστησιν εὐγνώμονας πρὸς πατέρα · τοῦτο καὶ τὴν εἰρήνην ταῖς Ἐκκλησίαις διαφυλάξει. Ἐῤῥῶσθαί σε ἐν Κυρίῳ εὔχομαι, ἀγαπητὲ υἱέ». Εἶναι ἀξιοπαρατήρητο ἐπίσης στό κείμενο αὐτό τοῦ μεγάλου προμάχου καί ὑπερασπιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι δέν συνιστᾶ στούς μοναχούς νά ἀκολουθήσουν καί αὐτοί τήν στάση καί τήν γραμμή τοῦ Μ. Βασιλείου ἐγκαταλείποντες τήν ἀκρίβειαν, ἀλλά νά δεχθοῦν τά ἀγαθά κίνητρά του, «τήν ἀγαθήν αὐτοῦ συνείδησιν». (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ. 27-29) Μέγας Αντώνιος

· Προσέξτε μόνο να μη μολύνετε τους εαυτούς σας με την εκκλησιαστική κοινωνία των Αρειανών. Διότι η διδασκαλία τους δεν είναι των Αποστόλων, αλλά των δαιμόνων και του πατρός τους διαβόλου. Ως τέτοια δε, είναι ακαρποφόρητη και παράλογη και προϊόν ανόητης διανοίας, όπως ακριβώς είναι η αλογία των ημιόνων. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας. β΄ έκδοση-Ι.Μ. Αγίας Αναστασίας Ρωμαίας, Ρέθυμνο 2008. Σελ. 36)

· Να μιμήσθε τους Αγίους και να μη πλησιάζετε τους σχισματικούς Μελιτιανούς, επειδή γνωρίσατε την πονηρή και ανόσια προαίρεσή τους. Ούτε με τους Αρειανούς να έχετε καμία εκκλησιαστική κοινωνία, επειδή και η δική τους ασέβεια είναι φανερή σε όλους. Να μη ταράσσεσθε και αν ακόμη ιδήτε τους δικαστές να τους υπερασπίζονται, διότι η δύναμίς τους είναι δύναμις θνητών ανθρώπων και πρόσκαιρη, και σύντομα θα παύση να υπάρχη. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 36)

· Να μην έχετε καμμία εκκλησιαστική κοινωνία με τους σχισματικούς ούτε καθόλου με τους αιρετικούς Αρειανούς. Άλλωστε, γνωρίζετε ότι και εγώ τους απέφευγα εξ’ αιτίας της χριστομάχου και κακοδόξου αιρέσεώς τους. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 36)

· Στη βιογραφία του Μεγάλου Αντωνίου( που γράφτηκε από τον Μεγάλο Αθανάσιο) διαβάζουμε: Και κατά την πίστην δε, ήταν λίαν θαυμαστός και ευσεβής. Διότι, ούτε προς τους σχισματικούς Μελετιανούς εκοινώνησεν ποτέ - γνωρίζων αυτών την απαρχής πονηρίαν και αποστασίαν των- ούτε προς τους Μανιχαίους, η άλλους αιρετικούς ωμίλησε φιλικά … θεωρών και διδάσκων την φιλίαν και ομιλίαν με αυτούς ως βλάβη και απώλεια ψυχής. Έτσι ακριβώς εσυχαίνετο και την αίρεσιν των Αρειανών, και προέτρεπε πάντας να μην προσεγγίζουν αυτούς,ούτε να μετέχουν της κακοδοξίας των. (Θεοδώρητου Ιερομοναχού, Μοναχισμός και αίρεσις, Αθήνα 1977, σελ. 26-27) Μέγας Βασίλειος

· Να απέχετε από την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, αφού γνωρίζετε ότι η αδιαφορία σε αυτά τα ζητήματα μας στερεί την παρρησία ενώπιον του Χριστού... (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, όπ., σ. 48)

· Oἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιοῦντες ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσιν, τοὺς τοιούτους , εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, άλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν. (Αρχιμανδίτου Χρυσοστόμου Σπύρου, Η Αποτείχισις μου, Σπέτσες 2008, σελ. 16)

· Καὶ γὰρ κἀκεῖνοι (σ.σ. οι ιατροί), ὅπερ ἂν εὕρωσι τῶν μελῶν ἀνιάτῳ πάθει προειλημμένον, ὡς μὴ ἐπὶ πολὺ χυθῆναι τὴν βλάβην κατὰ τὸ συνεχὲς τὰ παρακείμενα διαφθείρουσαν, τομαῖς καὶ καύσεσιν ἐξαιρεῖν εἰώθασιν . Ὅπερ καὶ ἡμῖν ἐπὶ τῶν ἐχθραινόντων ἢ ἐμποδιζόντων ταῖς ἐν τολαῖς τοῦ Κυρίου ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ ποιεῖν, κατὰ τὸ πρόσταγμα αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰπόντος · Ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζῃ σε, ἔξελε αὐτὸν, καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ. Ἡ γὰρ ἐπὶ τῶν τοιούτων φιλανθρωπία παραπλησία ἐστὶ τῇ ἀπαιδεύτῳ χρηστότητι τοῦ Ἠλεὶ, ᾗπερ ἐπὶ τ ῶν υἱῶν παρὰ τὸ ἀρέσκον τῷ Θεῷ χρησάμενος ἐλέγχεται. Προδοσία οὖν ἐστι τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιβουλὴ τοῦ κοινοῦ, καὶ ἐθισμὸς πρὸς ἀδιαφορίαν κακῶν, ἡ πρὸς τοὺς πονηρευομένους ἐσχηματισμένη χρηστότης, μηκέτι μὲν γινομένου τοῦ γεγραμμένου·Διὰ τί οὐχὶ μᾶλλον ἐπε νθήσατε, ἵνα ἐξαρθῇ ἐκ μέσου ὑμῶν ὁ τὸ ἔργον τοῦτο ποιήσας; συμβαίνοντος δὲ ἐξ ἀνάγκης τοῦ ἐπιφερομένου, ὅτι Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ. Τοὺς δὲ ἁμαρτάνοντας, φησὶν ὁ Ἀπόστολος, ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε· καὶ τὴν αἰτίαν εὐθὺς ἐπάγει, λέγων ·Ἵνα καὶ οἱ λοιπ οὶ φόβον ἔχωσιν. (TLG, Basilius Theol., Asceticon magnum sive Quaestiones (regulae fusius tractatae), Volume 31, page 988, line 46)

· Οἳ οὐδ' ἂν πρὸς ὥραν (σ.σ. ούτε καν μία ώρα) αὐτῶ ἐπεδεξάμεθα τὴν συνάφειαν, εἰ σκάζοντας αὐτοὺς περὶ τὴν πίστιν εὕρομεν. (P.G. 32, 992-994)

· ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΡΙΔʹ. Τοῦ Κυρίου προστάσσοντος, «Ἐάν τίς σε ἀγγαρεύσῃ μίλιον ἓν, ὕπαγε μετ' αὐτοῦ δύο·» καὶ τοῦ Ἀποστόλου διδάσκοντος, ὑποτάσσεσθαι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ, εἰ δεῖ παντὶ καὶ ὅ τι δήποτε ἐπιτάσσοντι ὑπακούειν. ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ. Γῶν μὲν ἐπιτασσόντων ἡ διαφορὰ οὐδὲν ὀφείλει παραβλάπτειν τὴν ὑπακοὴν τῶν ἐπιτασσομένων · οὔτε γὰρ Μωσῆς παρήκουσε τοῦ Ἰοθὸρ ἀγαθὰ συμβουλεύσαντος · τῶν δὲ ἐπιτεταγμένων διαφορᾶς οὐκ ὀλίγης οὔσης (τὰ μὲν γὰρ ἐναντίως ἔχει πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, ἤτοι παραφθείροντα αὐτὴν, ἢ μολύνοντα πολλαχῶς ἐπιμιξίᾳ τοῦ κεκωλυμένου· τὰ δὲ συνεμπίπτει τῇ ἐντολ ῇ· τὰ δὲ, κἂν μὴ συνεμπίπτῃ κατὰ τὸ προφανὲς, ἀλλὰ συμβάλλεται, καὶ οἱονεὶ βοήθειά τίς ἐστι τῆς ἐντολῆς), ἀναγκαῖον μεμνῆσθαι τοῦ Ἀποστόλου εἰπόντος· Προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε· πάντα δὲ δοκιμάζον τες, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε · καὶ πάλιν· Λογισμοὺς καθαιροῦντες, καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ. Ὥστε ἂν μέν τι συνεμπῖπτον τῇ ἐντολῇ τοῦ Κυρίου, ἢ συμβαλλόμενον ἐπιταχθῶμεν, ὡς τοῦ Θεοῦ θέλημα σπουδαιότερον καὶ ἐπιμελέστερον καταδέχεσθαι χρὴ, πληροῦντας τὸ εἰρημένον · Ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ Χριστο ῦ· ὅταν δέ τι ἐναντίον τῇ τοῦ Κυρίου ἐντολῇ, παραφθεῖρον ἢ μολῦνον αὐτὴν ἐπιταχθῶμεν παρά τινος, καιρὸς εἰπεῖν τότε · Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις · μνημονεύοντας τοῦ Κυρίου λέγοντος· Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν· καὶ τοῦ Ἀποστόλου τολμήσαντος ὑπὲρ τῆς ἡμετέρας ἀσφαλείας καὶ αὐτῶν καθάψασθαι τῶν ἀγγέλων δι' ὧν φησι· Κἂν ἡμεῖς αὐτοὶ, ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω . Ἐξ ὧν παιδευόμεθα, ὅτι, κἂν πολὺ γνήσιός τις ᾖ, κἂν ὑπερβαλλόντως ἔνδοξος ὁ κωλύων τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου προστεταγμένον, ἢ προτρέπων ποιεῖν τὸ ὑπ' αὐτοῦ κεκωλυμένον, φευκτὸς ἢ καὶ βδελυκτὸς ὀφείλει εἶναι ἑκάστῳ τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον. (TLG, Basilius Theol., Asceticon magnum sive Quaestiones (regulae brevius tractatae), Volume 31, page 1160, line 1)

· Εἴτε οὖν βαρὺς ὁ πειρασμός, ἀδελφοί, ὑπομείνωμεν τὰ ἐπίπονα. Οὐδεὶς γὰρ μὴ πληγεὶς ἐν ἀγῶσι μηδὲ κονισάμενος στεφανοῦται. Εἴτε κοῦφα ταῦτα τοῦ διαβόλου τὰ παίγνια καὶ οἱ ἐπιπεμφθέντες ἡμῖν ὀχληροὶ μέν, διότι τοιούτου εἰσὶν ὑπηρέται, εὐκαταφρόνητοι δέ, ὅτι τῇ πονηρίᾳ αὐτῶν ὁ Θεὸς ἀδυναμίαν συνῆψε, φυλαξώμεθα τὴν κατάγνωσιν ὡς ἐπὶ μικροῖς παθήμασι μεγάλα ὀδυρόμενοι. Ἓν γάρ ἐστιν ὀδύνης ἄξιον, ἡ αὐτοῦ ἐκείνου ἀπώλεια τοῦ, τῆς προσκαίρου ἕνεκεν δόξης (εἴπερ οὖν δόξαν χρὴ λέγειν τὸ δημοσίᾳ ἀσχημονεῖν), τῆς αἰωνίας τῶν δικαίων τιμῆς ἑαυτὸν ἀποστερήσαντος. Τέκνα ὁμολογητῶν καὶ τέκνα μαρτύρων ἐστὲ τῶν μέχρις αἵματος ἀντικαταστάντων πρὸς τὴν ἁμαρτίαν. Τοῖς οἰκείοις ἕκαστος χρησάσθω ὑποδείγμασι πρὸς τὴν ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἔνστασιν. Οὐδεὶς ὑμῶν πληγαῖς κατεξάνθη, οὐδενὸς οἶκος ἐδημεύθη· οὐ τὴν ὑπερορίαν ᾠκήσαμεν, οὐ δεσμωτήριον ἐγνωρίσαμεν. Τί πεπόνθαμεν δεινόν; Εἰ μὴ τάχα τοῦτο λυπηρὸν ὅτι μηδὲν πεπόνθαμεν μηδὲ ἐνομίσθημεν ἄξιοι τῶν ὑπὲρ Χριστοῦ παθημάτων. Εἰ δὲ ὅτι ὁ δεῖνα τὸν οἶκον κατέχει τῆς προσευχῆς, ὑμεῖς δὲ ἐν τῷ ὑπαίθρῳ προσκυνεῖτε τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Δεσπότην, τοῦτο ὑμᾶς ἀνιᾷ, ἐνθυμήθητε ὅτι οἱ μὲν ἕνδεκα μαθηταὶ ἐν τῷ ὑπερῴῳ ἦσαν ἀποκεκλεισμένοι, οἱ δὲ σταυρώσαντες τὸν Κύριον ἐν τῷ περιβοήτῳ ναῷ τὴν Ἰουδαϊκὴν λατρείαν ἐπλήρουν. Ἰούδας γὰρ τὸν δι' ἀγχόνης θάνατον τοῦ μετ' αἰσχύνης ζῆν προτιμήσας ἔδειξε τάχα τῶν νῦν ἀπερυθριασάντων πρὸς πᾶσαν ἀνθρώπων κατάγνωσιν καὶ διὰ τοῦτο ἀναιδῶς πρὸς τὰ αἰσχρὰ διακειμένων ἑαυτὸν αἱρετώτερον. Μόνον μὴ ἐξαπατηθῆτε ταῖς ψευδολογίαις αὐτῶν ἐπαγγελλομένων ὀρθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γὰρ οἱ τοιοῦτοι καὶ οὐ χριστιανοί, τὸ ἀεὶ αὐτοῖς κατὰ τὸν βίον τοῦτον λυσιτελοῦν τοῦ κατ' ἀλήθειαν ζῆν προτιμῶντες. Ὅτε ἐνόμισαν κτᾶσθαι τὴν κενὴν ταύτην ἀρχήν, προσέθεντο τοῖς ἐχθροῖς τοῦ Χριστοῦ· ὅτε εἶδον τοὺς λαοὺς ἀγριαίνοντας, σχηματίζονται πάλιν τὴν ὀρθότητα. Οὐκ οἶδα ἐπίσκοπον μηδὲ ἀριθμήσαιμι ἐν ἱερεῦσι Χριστοῦ τὸν παρὰ τῶν βεβήλων χειρῶν ἐπὶ καταλύσει τῆς πίστεως εἰς προστασίαν προβεβλημένον. Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐμὴ κρίσις. Ὑμεῖς δὲ εἴ τινα ἔχετε μεθ' ἡμῶν μερίδα, ταὐτὰ ἡμῖν φρονήσετε δηλονότι· εἰ δὲ ἐφ' ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἕκαστός ἐστι κύριος, ἡμεῖς ἀθῷοι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου. Ταῦτα δὲ ἔγραψα οὐχ ὑμῖν ἀπιστῶν, ἀλλὰ τό τινων ἀμφίβολον στηρίζων ἐκ τοῦ γνωρίσαι τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην, ὡς μὴ προσληφθῆναί τινας εἰς κοινωνίαν μηδὲ τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐπιβολὴν δεξαμένους, μετὰ ταῦτα εἰρήνης γενομένης, βιάζεσθαι ἑαυτοὺς ἐναριθμεῖν τῷ ἱερατικῷ πληρώματι. Πάντα τὸν κλῆρον τόν τε κατὰ τὴν πόλιν καὶ τὸν ἐπὶ τῆς παροικίας, μετὰ παντὸς τοῦ λαοῦ τοῦ φοβουμένου τὸν Κύριον, ἀσπαζόμεθα διὰ σοῦ. (TLG, Basilius Theol., Epistulae, Epistle 240, section 2, line 1) (σ.σ. Ο πρωτοπρεσβύτερος και καθηγητής θεολογίας Θεόδωρος Ζήσης σχολιάζει το ανωτέρω απόσπασμα ως εξής: Ο Μ. Βασίλειος, αγωνισθείς σθεναρώς εναντίον των Αρειανών και Πνευματομάχων, και μέλλων παρ’ ολίγον να εισπράξει την οργήν του αυτοκράτορος Ουάλεντος, του υποστηρίζοντος τους Αρειανούς και εξαναγκάσαντος εις υπακοήν όλους τους επισκόπους και τους πατριάρχας, εκφράζεται απαξιωτικά για τους επισκόπους που προδίδουν την πίστη τους, προκειμένου να ασκούν εξουσία και να έχουν άλλα πλεονεκτήματα. Δεν τους θεωρεί καν επισκόπους ως επισκόπους και συνιστά στους κληρικούς της Νικοπόλεως να μην έχουν καμμία κοινωνία με τον φιλαρειανό επίσκοπο Φρόντωνα· τους εξεγείρει ουσιαστικά σε ανυπακοή, στην αγία και θεία ανυπακοή. Τους εφιστά μάλιστα την προσοχή ότι δεν πρέπει να εξαπατηθούν από το ότι εμφανίζονται να έχουν ορθότητα πίστεως. Βλέπε: Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ. 30)

· ---- Διάλογος Μόδεστου και Μ. Βασιλείου ---- { Μόδεστος } Τί σοι, ὦ οὗτος, βούλεται, τοὔνομα προσειπών, οὔπω γὰρ ἐπίσκοπον ἠξίου καλεῖν, τὸ κατὰ τοσούτου κράτους τολμᾶν, καὶ μόνον τῶν ἄλλων ἀπαυθαδιάζεσθαι ; { Βασίλειος } Τοῦ χάριν, ὁ γεννάδας φησί, καὶ τίς ἡ ἀπόνοια; Οὔπω γὰρ ἔχω γινώσκειν. { Μόδεστος } Ὅτι μὴ τὰ βασιλέως θρησκεύεις, τῶν ἄλλων ἁπάντων ὑποκλιθέντων καὶ ἡττημένων. { Βασίλειος } Οὐ γὰρ ταῦτα βασιλεὺς ὁ ἐμὸς βούλεται, οὐδὲ κτίσμα τι προσκυνεῖν ἀνέχομαι, Θεοῦ τε κτίσμα τυγχάνων καὶ θεὸς εἶναι κεκελευσμένος. { Μόδεστος } Ἡμεῖς δέ, τί σοι δοκοῦμεν; Ἦ οὐδέν, ταῦτα προστάττοντες; Τί δαί; Οὐ μέγα σοι τὸ μεθ' ἡμῶν τετάχθαι καὶ κοινωνοὺς ἔχειν ἡμᾶς; { Βασίλειος } Ὕπαρχοι μέν ὑμεῖς, καὶ τῶν ἐπιφανῶν, οὐκ ἀρνήσομαι, οὔπω δὲ Θεοῦ τιμιώτεροι. Καὶ τὸ κοινωνοὺς ἔχειν, μέγα μέν · πῶς γὰρ οὔ; Πλάσμα Θεοῦ καὶ ὑμεῖς, ἀλλ' ὡσεί τινας ἄλλους τῶν ὑφ' ἡμῖν τεταγμένων· οὐ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλὰ πίστει χαρακτηρίζεσθαι». Τότε δὴ κινηθέντα τὸν ὕπαρχον ζέσαι τε πλέον τῷ θυμῷ καὶ τῆς καθέδρας ἐξαναστῆναι καὶ τραχυτέροις πρὸς αὐτὸν χρήσασθαι λόγοις. { Μόδεστος } Τί δαί; Οὐ φοβεῖ τὴν ἐξουσίαν; { Βασίλειος } Μὴ τί γένηται, μὴ δὲ τί πάθω; { Μόδεστος } Μή τι τῶν πολλῶν ἓν ἃ τῆς ἐμῆς δυναστείας ἐστίν. { Βασίλειος } Τίνα ταῦτα; γνωριζέσθω γὰρ ἡμῖν. { Μόδεστον } Δήμευσιν, ἐξορίαν, βασάνους, θάνατον. { Βασίλειος } Εἴ τι ἄλλο ἀπείλει· τούτων γὰρ οὐδὲν ἡμῶν ἅπτεται.» Καὶ τὸν εἰπεῖν · { Μόδεστος } Πῶς καὶ τίνα τρόπον; { Βασίλειος } Ὅτι τοι, δημεύσει μὲν οὐχ ἁλωτὸς ὁ μηδὲν ἔχων, πλὴν εἰ τούτων χρῄζεις τῶν τρυχίνων μου ῥακίων καὶ βιβλίων ὀλίγων, ἐν οἷς ὁ πᾶς ἐμοὶ βίος · ἐξορίαν δὲ οὐ γινώσκω, ὁ μηδενὶ τόπῳ περιγραπτὸς καὶ μήτε ταύτην ἔχων ἐμὴν ἣν οἰκῶ νῦν, καὶ πᾶσαν ἐμὴν εἰς ἣν ἂν ῥιφ ῶ· μᾶλλον δὲ τοῦ Θεοῦ πᾶσαν, οὗ πάροικος ἐγὼ καὶ παρεπίδημος · αἱ βάσανοι δὲ τί ἂν λάβοιεν, οὐκ ὄντος σώματος; Πλὴν εἰ τὴ ν πρώτην λέγοις πληγήν, ταύτης γὰρ σὺ μόνης κύριος · ὁ δὲ θάνατος εὐεργέτης, καὶ γὰρ θᾶττον πέμψει με πρὸς Θεόν, ᾧ ζῶ καὶ πολιτεύομαι καὶ τῷ πλείστῳ τέθνηκα καὶ πρὸς ὃν ἐπείγομαι πόρρωθεν. Τούτοις καταπλαγέντα τὸν ὕπαρχον · { Mόδεστος } Οὐδείς μέχρι τοῦ νῦν οὕτως ἐμοὶ διείλεκται καὶ μετὰ τοσαύτης τῆς παρρησίας, τὸ ἑαυτοῦ προσθεὶς ὄνομα. { Βασίλειος } Οὐδὲ γὰρ ἐπισκόπῳ ἴσως ἐνέτυχες, ἢ πάντως ἂν τοῦτον διειλέχθη τὸν τρόπον, ὑπὲρ τοιούτων ἀγωνιζόμενος. Τἆλλα μὲν γὰρ ἐπιεικεῖς ἡμεῖς, ὕπαρχε, καὶ παντὸς ἄλλου ταπεινότεροι, τοῦτο τῆς ἐντολῆς κελευούσης, καὶ μὴ ὅτι τοσούτῳ κράτει, ἀλλὰ μηδὲ τῶν τυχόντων ἑνὶ τὴν ὀφρὺν αἴροντες · οὗ δὲ Θεὸς τὸ κ ινδυνευόμενον καὶ προκείμενον, τἆλλα περιφρονοῦντες, πρὸς αὐτὸν μόνον βλέπομεν. (TLG, Gregorius Nazianzenus Theol., Funebris oratio in laudem Basilii Magni Caesareae in Cappadocia episcopi (orat. 43) Chapter 48, section 3, line 1) (σ.σ. Ο πρωτοπρεσβύτερος και καθηγητής θεολογίας Θεόδωρος Ζήσης σχολιάζει τον ανωτέρω διάλογο ως εξής: Αὐτήν τήν ἀδιάλλακτη πρός τήν αἵρεση στάση καί πρός τους ὑποστηρικτάς της ἐκράτησε ὁ Μ. Βασίλειος καί ἐνώπιον τοῦ πλανητάρχου ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, τοῦ αὐτοκράτορος Οὐάλεντος, ὁ ὁποῖος ἔστειλε τόν ἔπαρχο Μόδεστο νά κάμψει σέ ὑπακοή τόν ἄκαμπτο καί ἀνυποχώρητο ἱεράρχη. Εἶχαν καμφθῆ ὅλοι, πατριάρχες καί ἐπίσκοποι, καί ὁ μόνος ἀνυπάκουος ἦταν ὁ Μ. Βασίλειος. Ἀσφαλῶς τά ἴδια θά ἔλεγαν καί τότε οἱ πρόθυμοι στίς ὑποχωρήσεις καί στους συμβιβασμούς: Καλά αὐτός μόνο ἔχει ὀρθότητα πίστεως; Ὅλοι οἱ ἄλλοι πλανῶνται; Βλέπε: Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ. 32) Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

· Το έτος 379 αποστέλλεται ο Άγιος Γρηγόριος προς στήριξη των ελαχίστων ορθοδόξων της Κωνσταντινουπόλεως(επί αρειανισμού). Ο ίδιος περιγράφει την απελπιστική κατάσταση: τούτο το ποίμνιο ήταν κάποτε μικρό και ατελές, όσον αφορά τα φαινόμενα. Στη πραγματικότητα δεν ήταν καν ποίμνιο, αλλά μόνο μικρό ίχνος ή λείψανο ποιμνίου, ακατάστατο, άνευ επισκόπου, απερίφρακτο. Δεν είχε κατάλληλο τόπο για ’’βοσκή’’ ούτε μάνδρα να το περικλείει, και γι’ αυτό περιφερόταν ’’ἐν ὄρεσι και σπηλαίοις και ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς’’(Ἑβρ.ια’,38).Τα μέλη του ήταν διεσπαρμένα και ριγμένα άλλα εδώ και άλλα εκεί και όπως εύρισκαν το καθένα στεγάζονταν, έβοσκαν και κέρδιζαν την σωτηρία τους με πολλή δυσκολία. (Συντακτήριος, κεφ.’ ,P.G.36,460A) Ο ιερός Δοσίθεος συμπληρώνει: ἐπειδή οὐκ εῖχον οἱ ὀρθόδοξοι κἄν μίαν Ἐκκλησίαν(σ.σ. ήταν όλες των αρειανών), αὐτός(ο Γρηγόριος) μετέφερεν οἰκίαν τινά εἰς εὐκτήριον, ὅν ὠνόμασε Ἀναστασίαν… Ὅσους δε κόπους και ἀγῶνας ἐποίησε διά την εὐσέβειαν τις ἱκανός αὐτούς εἰπεῖν ἤ γράψαι; Ἀρκεῖ ὁ κοινός ἀδόμενος λόγος, ὅτι χιλίας Ἐκκλησίας ηὑρεν Ἀρειανῶν, και μήτε μίαν Ὁρθόδοξον, και μετά την παραίτησιν αὐτοῦ(το 381) ἠσαν χίλιαι και μία των Χριστιανῶν, και οὐδεμία τῶν Ἀρειανῶν. (Δωδεκάβιβλος, βιβλίο γ’, κεφ. β’, σελ. 15 )

· Ο φυσικός πατέρας του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, κατέχων τον επισκοπικό θρόνο της Ναζιανζού, υπέγραψε εν απλότητι ένα ημιαρειανικό σύμβολο, κοινωνώντας με αυτό τον τρόπο, αθελά του, με τους ομοιουσιανούς. Τότε, «τοῦτον οἱ τῆς χώρας μονασταί μη ἀνασχόμενοι, τῆς κοινωνίας αὐτοῦ ἀποτέμνονται, συναπέστη δε αὐτοῖς και τοῦ λαοῦ μέρος οὑ το βραχύτατον». (P.G. 35, 216 C)

· Καὶ οὐχ ὁ λαὸς μὲν οὕτως , ὁ δὲ ἱερεὺς ἑτέρως· ἀλλά μοι νῦν ἐκεῖνο πληροῦσθαι δοκεῖ καθαρῶς, τὸ, Γέγονεν ὁ ἱερεὺς καθὼς ὁ λαὸς, ἐν κατάρᾳ πάλαι λεγόμενον. Καὶ οὐχ οἱ πολλοὶ μὲν οὕτως, οἱ δὲ ἁδροὶ τοῦ λαοῦ καὶ προέχοντες ἐναντίως· ἀλλ' οὗτοί γε καὶ φανερῶς πολεμοῦσι τοῖς ἱερεῦσιν, ἐφόδιον ἔχοντες εἰς πειθὼ τὴν εὐσέβειαν· καὶ ὅσοι μὲν περὶ πίστεως τοῦτο πασχόντων, καὶ τῶν ἀνωτάτω ζητημάτων καὶ πρώτων οὐδ' ἐγὼ μέμφομαι, ἀλλ' εἰ δεῖ τἀληθὲς εἰπεῖν , καὶ προσεπαινῶ, καὶ συνήδομαι. Καὶ τούτων εἷς εἴην τῶν ὑπὲρ ἀληθείας ἀγωνιζομένων καὶ τῶν ἀπεχθανομένων· μᾶλλον δὲ καὶ εἶναι καυχήσομαι. Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον. (TLG, Gregorius Nazianzenus Theol., Apologetica (orat. 2) Volume 35, page 488, line 22-37) Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

· Τῆς αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι τῆ εὐσεβεία διὰ παντὸς ἐνραπτόμεθα (σ.σ. ἑνούμεθα). (P.G. 44, 725) Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

· Πῶς οῦν ὁ Παῦλός φησι «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε»; Ἀνωτέρω εἰπών, «ῶν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν Πίστην», τότε εῖπε «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε». Τὶ οῦν, φησίν, ὅταν πονηρὸς ῆ, καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς, πῶς λέγεις; Εἰ μὲν Πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἄν ἄνθρωπος ῆ, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών. Εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου κατακρριτικῶς. Διότι καὶ τὸ «μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε», περὶ βίου ἐστίν, οὐ περὶ Πίστεως. (P.G. 63, 231-232)

· Δέος γὰρ μή τις παραφθαρῇ ὑπὸ τῆς τῶν αἱρετικῶν ἀγάπης. Τοῦτο γὰρ ὅλον αἰνίττεται τῷ οὕτως εἰπεῖν. Καὶ ὅρα πῶς αὐτὸ τίθησιν· Οὐ δι' ἐμὲ, φησὶ, ταῦτα λέγω, ἀλλ' ἵνα ἦτε ὑμεῖς εἰλικρινεῖς· τουτέστιν, Ἵνα μηδὲν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε. Πῶς οὖν ἀλλαχοῦ φησιν, Εἰ δυνατὸν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύετε; Εἰρηνεύετε, εἶπεν, οὐ τοῦτο δηλῶν, ὅτι Οὐχ οὕτως ἀγαπᾶτε , ὥστε ὑπὸ τῆς φιλίας βλάπτεσθαι· Εἰ γὰρ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, φησὶν, ἔκκοψον αὐτὸν, καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· ἀλλ', Ἵνα ἦτε εἰλικρινεῖς, τὸ κατὰ Θεὸν δηλονότι, καὶ ἀπρόσκοποι, τὸ κατὰ ἀνθρώπους. Πολλοὺς γὰρ πολλάκις αἱ φιλίαι βλάπτουσιν. Εἰ γὰρ καὶ σὲ οὐδὲν βλάπτει, φησὶν, ἀλλ' ἕτερος προσκόπτει. Εἰς ἡμέραν Χριστοῦ· τουτέστιν, Ἵνα τότε εὑρεθῆτε καθαροὶ, μηδένα σκανδαλίσαντες· Πεπληρωμένοι καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς δόξαν καὶ ἔπαινον Θεοῦ· τουτέστι μετὰ τῶν δογμάτων καὶ βίον ὀρθὸν ἔχοντες. (TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam ad Philippenses (homiliae 1-15) Vol 62, pg 191, ln 2-21)

· …μικρὸν παραποιηθὲν, τὸ ὅλον λυμαίνεται, εἶπε τὸ Εὐαγγέλιον ἀνατρέπεσθαι. Καθάπερ γὰρ ἐν τοῖς βασιλικοῖς νομίσμασιν ὁ μικρὸν τοῦ χαρακτῆρος περικόψας, ὅλον τὸ νόμισμα κίβδηλον εἰργάσατο · οὕτω καὶ ὁ τῆς ὑγιοῦς πίστεως καὶ τὸ βραχύτατο ν ἀνατρέψας, τῷ παντὶ λυμαίνεται, ἐπὶ τὰ χείρονα προϊὼν ἀπὸ τῆς ἀρχῆς. Ποῦ τοίνυν εἰσὶν οἱ φιλονεικίας ἡμᾶς κρίνοντες ἕνεκεν τῆς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς διαστάσεως; ποῦ νῦν εἰσιν οἱ λέγοντες οὐδὲν μέσον εἶναι ἡμῶν κἀκείνων, ἀλλ' ἀπὸ φιλαρχίας τὴν διαφορὰν γίν εσθαι; Ἀκουέτωσαν τί φησιν ὁ Παῦλος, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον ἀνέτρεψαν οἱ καὶ μικρόν τι καινοτομοῦντες. Οὗτοι δὲ οὔ τι μικρόν · πῶς γὰρ, οἱ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ κτίσμα λέγοντες; (TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam ad Galatas commentaries, Vol 61, pg 622, ln 32)

· Καὶ ἓν πνεῦμα, καλῶς εἶπε, δεικνὺς ὅτι ἀπὸ τοῦ ἑνὸς σώματος ἓν πνεῦμα ἔσται, ἢ ὅτι ἔστι μὲν σῶμα εἶναι ἓν, οὐχ ἓν δὲ πνεῦμα· ὡς ἂν εἴ τις καὶ αἱρετικῶν φίλος εἴη· ἢ ἀπὸ τούτου πρὸς ὁμόνοιαν δυσωπεῖ, τοιοῦτό τι λέγων· Οἱ ἓν πνεῦμα λαβόντες, καὶ ἐκ μιᾶς ποτισθέντες πηγῆς, οὐκ ὀφείλετε διχονοεῖν… (TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam ad Ephesios (homiliae 1-24), Vol 62, pg 79, ln 43-49)

· … τῶν θείων νόμων ὑβριζομένων ὁ σιγήσας καὶ παριδὼν τίνος οὐκ ἔσται κολάσεως ἄξιος; (Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., De Babyla contra Julianum et gentiles (2062: 373)“Critical edition of, and introduction to, St. John Chrysostom's “De sancto Babyla, contra Iulianum et gentiles””, Ed. Schatkin, M., 1967; Diss. Fordham. Sect 51, ln 18 ) (σ.σ. Όταν οι Θείοι νόμοι υβρίζονται και εμείς διατελούμε εν σιγή και ου κατ’ επίγνωση οικονομία, στηριζόμενοι σε νεφελώδεις δυνητικές θεωρίες, τότε, μας αναμένει η κόλασις, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Μη γένοιτο.)

· Διὸ χρὴ, κἂν πράττῃ τις τὸ πονηρὸν, καταγινώσκειν ἑαυτοῦ· ὁδὸς γὰρ τοῦτο ἐπὶ τὸ ἀποστῆναι τοῦ πονηροῦ… (TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., Expositiones in Psalmos, Vol 55, pg 252, ln 33-35)

· Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; Παρεβάθη ὁ νόμος, κατεφρονήθη σωφροσύνη, πλημμελήματα τοσαῦτα ἐτολμήθη παρά τινος τῶν ἱερωμένων, τὰ ἄνω κάτω γέγονε, καὶ οὐ φρίττεις; Ἀλλ' ὁ μὲν προφήτης καὶ αὐτὰ τὰ ἀναίσθητα στοιχεῖα καλεῖ πρὸς ἔκτασιν καὶ κοινωνίαν τοῦ θρήνου τῶν κοινῇ πεπλημμελημένων κακῶν, Ἐξέστη ὁ οὐρανὸς , λέγων, καὶ ἔφριξεν ἡ γῆ ἐπὶ πλεῖον σφόδρα. Καὶ πάλιν· Πενθήσει ὁ Κάρμηλος, πενθήσει οἶνος, πενθήσει ἄμπελος. Καὶ τὰ μὲν ἄψυχα πενθεῖ, καὶ στένει, καὶ συναγανακτεῖ τῷ Δεσπότῃ· σὺ δὲ ὁ λογικὸς οὐκ ἀλγεῖς; οὐκ ἐπιτιμᾷς , οὐ γίνῃ χαλεπὸς τιμωρὸς τῶν τοῦ Θεοῦ νόμων, ἀλλὰ καὶ κοινωνεῖς; (TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., Expositiones in Psalmos Vol 55, pg 252, ln 45-56)

· Καὶ παρακαλοῦμεν ὑμᾶς, καθάπερ καὶ ἔμπροσθεν ἐποιήσατε, κοσμοῦντές τε ἑαυτοὺς, καὶ τὰς Ἐκκλησίας ἀσφαλιζόμενοι, οὕτω καὶ νῦν ποιήσατε, καὶ τοὺς τοσαύτας ταραχὰς ἐμβαλόντας εἰς τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, καὶ τὰς Ἐκκλησίας διαταράξαντας ἀποστρέφεσθε μετὰ τῆς προσηκούσης ὑμῖν ἀνδρείας. Τοῦτο γὰρ ἀρχὴ τῆς λύσεως τοῦ χειμῶνος, τοῦτο ἀσφάλεια ταῖς Ἐκκλησίαις, τοῦτο τῶν κακῶν διόρθωσις, ὅταν τοὺς τὰ τοιαῦτα πονηρευσαμένους ὑμεῖς οἱ ὑγιαίνοντες ἀποστρέφησθε, καὶ μηδὲν κοινὸν ἔχητε πρὸς αὐτούς. (TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., Epistulae 18-242, Vol 52, pg 655, ln 15-25)

· ᾿Εκ τοῦ ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ «ἀπόστηθι (σ.σ. ἀποχωρίσθητι), λοιπόν, καὶ στῆσον αὐτὸν κάτω μετὰ τοῦ Διαβόλου, μᾶλλον δὲ καὶ ἐκείνου κατώτερον». (Φωνὴ τῶν Πατέρων, ᾿Αρ. Φύλλου 103, ᾿Ιανουάριος 2007, σ. 1) Όσιος Μαρκιανός

· Ο Μέγας Μαρκιανός προσπάθησε αρκετές φορές χρησιμοποιώντας πολλά επιχειρήματα να επαναφέρει στην συμφωνία της Εκκλησίας τον γέροντα Αβραάμη(διότι έτσι τον ονόμαζαν οι ντόπιοι). Επειδή όμως τον έβλεπε να απειθεί, διέκοψε φανερά πλέον την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του.Τελικά αφού πέρασε καιρός, ο θεσπέσιος εκείνος άνδρας απέβαλε την αξιόμεμπτη συνήθεια και ασπάσθηκε την συμφωνία της θείας εορτής. (Φιλόθεος Ιστορία, P.G. 82, 1336B-D. βλέπε και Οι αγώνες των μοναχών… σελ. 64 ) Όσιος Παχώμιος

· Να μην έχετε καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τους οπαδούς των αιρέσεων του Ωριγένους, του Μελετίου, του Αρείου και των λοιπών χριστομάχων. (Β.Ε.Π.Ε.Σ. τόμος 40, σελ. 281) 5 ος ΑΙΩΝΑΣ Όσιος Αυξέντιος

· ...Ἀργότερα, ὅταν πάλι ὁ βασιλεύς ἔστειλε ἀνθρώπους και τοῦ ἔφεραν τον Ὅσιο, τον ρωτοῦσε ἄν συμφωνῆ με την ἁγία Σύνοδο και κοινωνῆ με την Εκκλησία. Ὁ δε μακάριος είπε: «Πῶς μπορῶ να κοινωνήσω, ἐάν δεν ὁμολογῆται ἀπό την Σύνοδο, ὅτι ἡ Ἀειπάρθενος εἰναι πράγματι Θεοτόκος;» Τότε εἰπε ὁ βασιλεύς: «Ἐάν λοιπόν ἐξετάσης τα ὅσα ἡ Σύνοδος ἐπικύρωσε και ἐνέκρινε με καλό τρόπο για να ἀνατρέψη τις ὑπόλοιπες αἱρέσεις, θα συμφωνήσης και ἐσύ;» Τότε ἀπήντησε ὁ μακάριος: «Ἐάν ἡ Σύνοδος δεν ἐπιχείρησε να πράξη κάτι πού να ἀνατρέπη το Σύμβολο τῶν τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά ἀνεκήρυξε με τέλειο τρόπο την Οἰκονομία τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ και δεν ἀφαίρεσε το ὄνομα Θεοτόκος ἀπό την Παρθένο Μαρία, τότε κοινωνῶ ἀμέσως και συμφωνῶ μαζί της, εὐχαριστώντας τον Θεό και την εὐσέβειά σου». (Ὁσίου Συμεῶν τοῦ Μεταφραστοῦ, P.G. 114, 1405D-1409B) Αρχιμανδρίτου Βασιλείου και μοναχών

· Απόσπασμα επιστολής προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ και Ουαλεντινιανό: Ἀλλά και τώρα ὁρισμένοι εὐλαβέστατοι ἱερεῖς ἤλεγξαν πολλές φορές κατά την διάρκεια τῆς ἁγίας Συνόδου τον Νεστόριο προσωπικά για την ἀπείθειά του προς την ὀρθή πίστι. (Αὐτός κατέλαβε τον θρόνο τῆς ἐπισκοπῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως – ἄν πρέπει κἄν να λέγεται ἐπίσκοπος). Δεν λέγει δηλαδή, ὅτι ἡ ἁγία, Παρθένος Μαρία εἴναι Θεοτόκος και ὅτι ὁ Χριστός εἴναι κατά φύσι ἀληθινός Θεός. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἱερεῖς σταμάτησαν και συνεχίζουν ἕως τώρα να μη ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία με τον Νεστόριο. Για τον ἴδιο λόγο και μερικοί ἄλλοι ἀποφεύγουν κρυφά την ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί του… …Ὁ Ὀρθόδοξος λαός λοιπόν ζητοῦσε την συνηθισμένη Ὀρθόδοξο διδασκαλία και φώναζε δυνατά λέγοντας: Βασιλέα ἔχουμε, ἐπίσκοπο δεν ἔχουμε. (P.G. 91, 1472A-1480A)

· Απόσπασμα επιστολής προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ και Ουαλεντινιανό: Τινὲς κατὰ πρόσωπον ἐν τῆ ἁγιωτάτη ἐκκλησία ἐπὶ λαοῦ ἤλεγξαν καὶ θλῖψιν οὐ μικρὰν ὑπέμειναν· τῶν τε άφελεστέρων τις μοναζόντων ἠναγκάσθη κατὰ ζῆλον, ἀνὰ μέσον τῆς Ἐκκλησίας, τὸν κήρυκα τῆς ἀνομίας ἐπισχεῖν τοῦ μὴ εἰσελθεῖν, συνάξεως οὔσης, αἱρετικοῦ αὐτοῦ ὄντος. Τοῦτον δὲ τυπτήσας, τοῖς μεγαλοπρεπεστάτοις ἐπάρχοις παρέδωκεν· ἔτι δὲ τυπτηθέντα καὶ πομπευθέντα δημοσία τοῦ κήρυκος βοῶντος ἔμπροσθεν αὐτοῦ, τῆ ἐξορία παρέπεμψεν. (Θεοδώρητου Ιερομοναχού, ό.π., σ. 159)

· Απόσπασμα επιστολής προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ και Ουαλεντινιανό: Παρακαλοῦμεν οὗν τὴν ἀθάνατον ὑμῶν εὐσεβέστατον πίστιν, ὧστε μὴ παριδεῖν ἐκ τοῦ λοιποῦ τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μοιχευομένην παρὰ τῶν αἱρετικῶν ἐν τοῖς καιροῖς ὑμῶν τῶν ὀρθοδόξων καὶ εὐσεβεστάτων βασιλέων· οὐχ ὡς διὰ τοῦτο τὰς ὑμετέρας ὕβρεις βουλόμενοι ἐκδικεῖν· ὁ Θεὸς οἶδεν· άλλὰ ὡς θέλοντες τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως ἀσάλευτον μένειν. Καὶ κελεύσει τὸ ὑμέτερον κράτος, τὴν ἁγίαν καὶ Οἰκουμενικὴν σύνοδον παραγενέσθαι ἐνταῦθα ἤδη, ἵνα τῆς συνόδου παραγενομένης, τὴν ἁγιωτάτην ἐκκλησίαν ὁ Θεὸς ἑνώση καὶ τὸν λαὸν συνάξη καὶ τοὺς ἱερέας ἀπολαβεῖν ἐν τῶ τῆς άληθινῆς πίστεως κηρύγματι ποιήση, πρὸ τοῦ εἰς πλᾶτος τὴν ἄδικον διδασκαλίαν ἐλθεῖν. (σ.σ. οι Άγιοι Πατέρες δεν θα έλεγαν ποτέ να κάνουμε υπομονή άχρι καιρού, ή μέχρις ότου υπάρξει κοινό ποτήριο με τους αιρετικούς.Επιπλέον η επιστολή γράφτηκε πρό της Συνοδικής καταδίκης του Νεστορίου.) (Θεοδώρητου Ιερομοναχού, ό.π., σ. 160) Άγιος Γελάσιος

· Έτερος φωστήρ της Παλαιστίνης ερήμου, ο οποίος δεν εδέχθη ουδεμίαν κοινωνίαν μετά του αιρετικού Θεοδοσίου, τυγχάνει και ο μέγας αββάς Γελάσιος. «.Ὅταν ὁ Θεοδόσιος ἐγένετο ἐγκρατὴς τοῦ θρόνου Ἱεροσολύμων ,«φόνοις αὐτὸν προαρπάσας» (σ.σ. αρπάζοντας το θρόνο του Ορθόδοξου πατριάρχη Ιουβενάλιου) τότε μεταστέλλεται καὶ τὸν ἀββᾶν Γελάσιον· καὶ προτρέπεται εἰς τὸ ἱερατεῖον, δελεάζων ἅμα καὶ ἐκφοβῶν· εἰσελθόντι οὗν αὐτῶ εἰς τὸ ἱερατεῖον, ἔλεγεν ὁ Θεοδόσιος· ἀναθεμάτισον Ἰουβενάλιον· ὁ δὲ μηδὲν καταπλαγεὶς ἄλλον οὐκ οἶδα, φησίν, ἐπίσκοπον Ἱεροσολύμων, εἰ μὴ Ἰουβενάλιον· εὐλαβηθεὶς δὲ ὁ Θεοδόσιος, μὴ καὶ ἄλλοι τὸν εὐσεβῆ αὐτοῦ ζῆλον μιμήσωνται, κελεύει αὐτὸν εὐφυῶς ἔξω βληθῆναι τῆς Ἐκκλησίας. (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 46-47) Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας

· Ἀπευθυνόμενος στην αὐτοκράτειρα Θεοδώρα:Πρόσεξεστο ἑξῆς τον ἑαυτό σου τέκνο μου. Τά δυσάρεστα και πικρότατα οἰκογενειακά γεγονότα τῆς Ἰταλίας συνέβησαν, ἐπειδή παρασύρθηκες ἀπό την πονηρία τοῦ Θεοδοσίου. Ἀπόφευγε λοιπόν την παράλογη φιλονεικία και να δεχθῆς μαζί με τις τρεῖς ἄλλες ἅγιες Οἰκουμενικές Συνόδους… και τον ὅρο πού ἐξεφώνησε ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος που συγκροτήθηκε τώρα στην Χαλκηδόνα. Να μη κοινωνῆς πλέον με τον Διόσκορο, ἀλλά με τον ἐπίσκοπο τῶν ἹεροσολύμωνἸουβενάλιο… (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 100) (σ.σ. ότι είπε ο Μέγας ούτος Πατήρ ισχύει και για τις μέρες μας, μιας και ο οικουμενισμός έχει καταδικασθεί επίσημα από την Εκκλησία και συγκεκριμένα το έτος 1983, στο Μοντρεάλ, υπό της τοπικής συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, με πρόεδρο της συνόδου τον Άγιο Φιλάρετο. Απομένει πλέον η επισημότερη καταδίκη της αίρεσης και των φορέων αυτής διά Πανορθοδόξου Συνόδου, της μόνης ικανής να αφαιρέσει την ιεροσύνη των δυνάμει αιρετικών. Παραθέτω την απόφαση της συνόδου: Μοντρεάλ, Αύγουστος 1983 Τό άνάθεμα κατα της αίρέσεως του Οίκουμενισμου Τοίς βάλλουσι κατα της Έκκλησίας του Χριστου και διδάσκουσιν ότι ή του Χριστου Έκκλησία μεμέρισται έν ούτω καλουμένοις «κλάδοις», οιτινες διαφέρουσιν αλλήλων έν διδασκαλία και τρόπω ζωης,η ότι ή Έκκλησία ουχ υφίσταται όρατώς,αλλάαπαρτισθήσεται έν τω μέλλοντι, οταν άπαντες οι «κλάδοι» η τμήματα η όμολογίαι ηπροσέτι και θρησκείαι ένωθώσιν έν ένι σώματι' και οίτινες ου διακρίνουσι την ιερωσύνην και τα μυστήρια της Έκκλησίας από την ιερωσύνην και τα μυστήρια τών αΙρετικών, αλλα λέγουσιν οτι τό βάπτισμα και ή ευχαριστία τών αΙρετικών είσiν ικανα πρός σωτηρίαν' ώσαύτως, τοίς κοινωνουσιν έν γνώσει τοίς προμνημονευθείσιν αΙρετικοίς η συνηγορουσι, διαδίδουσι ηυπεραμυνομένοις της καινοφανους αυτών αΙρέσεως του οίκουμενισμου έν προσχήματι αδελφικης αγάπης, η υποτιθεμένης ένώσεως τών διαχωρισθένων Χριστιανών, ΑΝΑΘΕΜΑ)* *πηγή:orthodoxlife,1983 no.6, 1984 no.4 , και Άγιος Αγαθάγγελος τεύχος Ιανουαρίου 1984

· Πάντων τοίνυν τότε σχεδὸν τῶν τε πολιτῶν καὶ τῶν τῆς ἐρήμου μοναχῶν τῆ τούτου ἀποστασία ἐπακολουθησάντων, μόνοι οἱ περὶ τὸν Μ. Εὐθύμιον ἐκ πάσης τῆς ἐρήμου τούτω κοινωνῆσαι οὐκ ἠνέσχοντο. (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 46) Επίσκοπος Κελεστίνος ( από τα πρακτικά της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου)

· Ποῦ ἐστιν ἡ χρεωστουμένη περὶ τὴν ἱερὰν ἀγέλην φροντὶς τοῦ ποιμένος; ποῦ ἡ πρόνοια τῶν δεσποτικῶν περιβόλων; ποίαν δὲ ἐλπίδα ἕξει ἡ ἀγέλη, ὅτε λύκον ἑαυτὸν ὁ ποιμὴν δείκνυσιν καὶ οὕτως τοῖς προβάτοις ἐπέρχεται, ὡς καθ' ἑκάστου λυσσᾶν; ἐκείνωι γὰρ τῶι στόματι διασπαράττονται, ἀφ' οὗ τὰ ἀσεβῆ προφέρεται. τροφαὶ παραβάλλονται οὐχ αἱ πιαίνουσαι, ἀλλ' αἱ βλάπτουσαι· μακαρία δὲ ὅμως ἡ ἀγέλη ἧι παρέσχεν ὁ κύριος κρίνειν περὶ τῆς ἰδίας νομῆς. ὅθεν, ὡς οὐκ ἀμφιβάλλομεν ὅτι ποιεῖτε, τὴν ἀσεβῆ διάλεξιν ἀπωθεῖσθαι ὀφείλει ἡ πίστις ὑμῶν , ἵνα παρ' ὑμῖν ἐν Χριστῶι ἐγρηγορόσι φανερὰ ἦι διαφορὰ τροφῆς καὶ δηλητηρίου καὶ ἐπιμείνητε τούτοις ἅπερ τοῦ λόγου τῶν προτέρων ποιμένων διδάσκοντος μεμαθήκατε, εἰδότες ὅτι ἄχρι τοῦ παρόντος ἐσχήκατε ἱερέας ἔν τε διδασκαλίαι καὶ ἁγιότητι προύχοντας, οἵτινες οὐδέπ οτε χωριζόμενοι τῶν πατρικῶν παραδόσεων τὴν ἐκκλησίαν τοῦ κυρίου μετὰ μεγίστης ἐκυβέρνησαν ἡσυχίας. (TLG, Tomëvolumëpart 1,1,1, page 84, line 17-28) Άγιος Κύριλλος Αλεξάνδρειας

· Ο Νεστόριος φρονούσε τα του Αρείου και οι πιστοί «δέν ἤθελαν να ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, ἐφόσον ἔχει τέτοια φρονήματα. Ἔτσι ἀκόμη και τώρα ὁ λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως δεν πηγαίνει στις ἐκκλησίες του, ἐκτός ἀπό ὀλίγους ἀνόητους και κόλακές του. Σχεδόν ὅλα τά μοναστήρια και οἱ ἀρχιμανδρῖται τους και πολλοί συγκλητικοί δεν κοινωνοῦν μαζί του, ἐπειδή φοβοῦνται μήπως ἀδικηθοῦν ἀπό την πίστι του»... (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 66. Βλέπε και… Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, επιστολή ια’. P.G. 77,81BC )

· … ἀσπίλους καὶ ἀμώμους ἑαυτοὺς τηρήσατε, μήτε κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μὴν ὡς διδασκάλω προσέχοντες,εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος… Τοῖς δε γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἥ καθαιρεθεῖσι παρά αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς, οὐ τὴν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δὲ μᾶλλον τοὺς πεπονθότας, κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς: εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίω, μακάριοι, ὅτι τῆς δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ πνεῦμα εἰς ὑμᾶς ἀναπέπαυται… (MANSI IV, 1096) (σ.σ. Ο Άγιος Κύριλλος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, επαινεί τους χριστιανούς της Κωνσταντινουπόλεως επειδή δεν κοινωνούσαν εκκλησιαστικά με τον Νεστόριο. Το απόσπασμα αυτό γράφτηκε πριν από την σύγκληση της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου (431) που καταδίκασε επίσημα τις κακοδοξίες του Νεστορίου και των ομοφρόνων του, γι αυτό και αποτελεί εξαίσιο δείγμα για την κανονικότητα της αποτείχισης, πριν την επίσημη καταδίκη της εκάστοτε αίρεσης.)

· Διττὸς ἐν ἡμῖν ὁ μολυσμὸς, ὦ Παλλάδιε, σαρκός τε καὶ πνεύματος. Καὶ κατασπιλοῖ μὲν τὴν σάρκα τὰ ταύτης ἔκτοπά τε καὶ ἀνόσια πάθη, ψυχήν τε καὶ νοῦν · μάλιστα μὲν οὖν τῶν ἄλλων ἡ ἐξ ὀρθότητος τῆς δογματικῆς ἐπὶ τὰ χείρω παραφορὰ, καὶ τῆς ὑγιοῦς πίστεως ἡ παραφθορά· καὶ προσέτι δὲ δόλοι καὶ ἀπάται, ψευδορκίαι, ψιθυρισμοὶ, φυσιώσεις, ἔριδες, ζῆλοι, καὶ ὅσα τούτ οις ἀγχοῦ τε καὶ ἀδελφὰ, καὶ ἰσομοιροῦσαν ἔχει τὴν ἐπὶ φαυλότητα καταβοήν. (TLG, Cyrillus Theol., De adoratione et cultu in spiritu et veritate, Volume 68, page 989, line 37-46) Εκκλησιαστική ιστορία Νικηφόρου Καλλίστου

· Ὁ Θεοδόσιος ὡδήγησε ἔξω ἀπό την πόλι τον ἐπίσκοπο Σεβηριανό και ἐκεῖ τον φόνευσε, ἐπειδή δεν ἤθελε να ὑποταχθῆ στην κακοδοξία του. Ἔπειτα διήγειρε μεγάλο διωγμό σε ὅλη την ἁγία πόλι, ἐναντίον ἐκείνων που δεν ἤθελαν να κοινωνήσουν με αὐτόν. Ἄλλους λοιπόν τυράννησε με βασανιστήρια, ἄλλων ἅρπαξε την περιουσία, ἄλλων κατέκαυσε τα σπίτια, ὥστε ἡ πόλις να φαίνεται ὅτι κυριεύεται ἀπό βαρβάρους. (P.G. 147, 32A, τόμος ιε’, κεφ. θ’) Προκήρυξις κατά του Νεστορίου ( συνταχθείσα υπό του λαϊκού Ευσεβίου, μετέπειτα επισκόπου Δορυλαίου.)

· «Διαμαρτυρία προτεθεῖσα ἐν δημοσίω παρὰ τῶν κληρικῶν Κων)λεως καὶ κατὰ ἐκκλησίαν ἐμφανισθεῖσα, ὥς ὅτι ὁμόφρων ἐστὶ Νεστόριος Παύλου τοῦ Σαμοσατέως τοῦ ἀναθεματισθέντος πρὸ ἑκατὸν ἑξήκοντα ἐτῶν ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων». ΟΡΚΙΖΩ τὸν λαμβάνοντα τόδε τὸ χαρτίον κατὰ τῆς ἁγίας Τριάδος, ὥστε φανερὸν αὐτὸ ποιῆσαι ἐπισκόποις, πρεσβυτέροις, διακόνοις, ἀναγνώσταις, λαϊκοῖς οἰκοῦσι Κων)λιν, ἔτι τε καὶ τὸ ἴσον αὐτοῖς ἐκδοῦνται (ἤτοι ν’ ἀντιγράψη αὐτὸ) πρὸς ἔλεγχον τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου, ὅτι ὁμόφρων ἐστὶ τοῦ ἀναθεματισθέντος Παύλου τοῦ Σαμοσατέως πρὸ ἑκατὸν ἑξήκοντα ἐτῶν ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων… (MΗΛΙΑ, Α’, σ. 442) (σ.σ. Η παρούσα περικοπή παρουσιάζει τρία αξιοσημείωτα δεδομένα, τα οποία μας βοηθούν να βγάλουμε ασφαλή και χρήσιμα συμπεράσματα δια την παναίρεση της εποχής μας. Πρώτον, συντάχθηκε πριν την συνοδική καταδίκη του Νεστορίου, δεύτερον, κατονομάζει τον Νεστόριο ως αιρετικό και τον συνταυτίζει με τον Παύλο του Σαμοσάτεως, ο οποίος ήταν τη δεδομένη στιγμή κεκριμένος από Ορθόδοξη Σύνοδο αιρετικός. Μάλιστα, η πατριαρχική ιδιότητα του Νεστορίου δεν αναφέρεται καθόλου! Τρίτον, η προκήρυξη απευθύνεται σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας, ακόμα και στους λαϊκούς, γεγονός που καταμαρτυρεί την ευθύνη που όλοι έχουμε εν καιρώ αιρέσεως. Μάλιστα, η διαμαρτυρία συνετάχθη υπό ενός λαϊκού. Φυσικά, πρέπει να μας προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι μετά τους αγώνες του Ευσεβίου κατά της [άκριτης ακόμα] αιρέσεως, του δόθηκε η επισκοπική ιδιότητα από την Εκκλησία…) Όσιος Υπάτιος

· Γνούς δε ὁ Ὑπάτιος, ὅτι παρ’ ὅ δεῖ ἐφρόνησεν ὁ Νεστόριος, εὐθέως περιεῖλεν ἐν τῶ ἀποστολείω το ὄνομα αὐτοῦ, τοῦ μη ἀναφέρεσθαι ἐν τῆ προσφορᾶ. Γνούς δε τοῦτο ὁ εὐλαβέστατος Εὐλάλιος, δεδοικώς την ἔκβασιν τοῦ πράγματος, ἠν γάρ ἐγκρατής ἐν τῆ πόλει ὁ Νεστόριος, λέγει τῶ Ὑπατίω: Διατί περιεῖλες το ὄνομα αὐτοῦ μη γινώσκων το ἀποβησόμενον; Ὁ δε Ὑπάτιος ἔφη:Ἐγώ ἀφ οὑ ἔγνων ὅτι ἄδικα λέγει περί τοῦ Κυρίου μου, οὐ κοινωνῶ αὐτῶ οὔτε ἀναφέρω το ὄνομα αὐτοῦ. Ἐκεῖνος γάρ οὐκ ἔστιν ἐπίσκοπος. Τότε λέγει ὁ ἐπίσκοπος ἐν ὀργῆ: ὕπαγε, διόρθωσον ὅ ἐποίησας, ἐπεί τι ποιῆσαι ἔχω εἰς σε. Ὁ δε Ὑπάτιος ἀπεκρίθη: ὅ θέλεις ποίησον, ἐγώ γάρ πάντα προεθέμην παθεῖν και οὕτω ταῦτα ἐποίησα… (Αcta Sanctorum, Nov./B, page 267) (σ.σ. Τα διαδραματιζόμενα γεγονότα αποτελούν έναν ακριβή οδοδείκτη για την επίλυση δύο σημαντικών προβλημάτων που μπερδεύουν πολύ κόσμο. α) όσους λένε ότι τα Άγια Μυστήρια είναι άκυρα άνευ της μνημονεύσεως του επισκόπου και β) ότι όταν κάποιος αποτειχιστεί από τον αιρετικό, οικείο του επίσκοπο, πρέπει να μνημονεύσει υποχρεωτικά κάποιον άλλον ορθόδοξο επίσκοπο. Εδώ, ο Άγιος, τελούσε τα μυστήρια χωρίς να μνημονεύει τον (άκριτο από Σύνοδο τη δεδομένη στιγμή) Νεστόριο, που ήταν ο οικείος του επίσκοπος, ενώ επίσης δεν γίνεται καθόλου αναφορά για το ότι επιχείρησε να εισαγάγει στα δίπτυχα του το όνομα ενός άλλου ορθοδόξου επισκόπου. Αν η πράξη αυτή ήταν απαραίτητη για την ορθόδοξη και αγιοπατερική πράξη της αποτείχισης, θα αναφερόταν στο συγκεκριμένο περιστατικό ως απαιτούμενο, ούτως ώστε να μην υπάρξουν παρανοήσεις από τους σύγχρονους και μεταγενέστερους χριστιανούς. ) 6 ος ΑΙΩΝΑΣ Αγώνες των μοναχών κατά του Αναστασίου

· Όταν ο αυτοκράτορας Αναστάσιος εξαπάτησε τον ιερό Μακεδόνιο, και έλαβε από αυτόν «ὑπομνηστικόν»,διά του οποίου ωμολογούσε ότι αποδέχεται τις δύο πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, ενώ αποσιωπούσε τις δύο επόμενες, οι κληρικοί και οι μοναχοί του σκανδαλίστηκαν και «ἀγανακτήσαντα τα περί την Κωνσταντινούπολιν μοναστήρια ἀφίστανται τοῦ ἐπισκόπου Μακεδονίου». Όταν λοιπόν ο Μακεδόνιος πήγε να λειτουργήση στην περιώνυμη Μονή των Δαλματών, οι μοναχοί δεν δέχτηκαν να λειτουργήσουν μαζί του. Τότε αναγκάστηκε να απολογηθή επ’εκκλησίας, ότι αποδέχεται την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο και αναθεματίζει όσους δεν την δέχονται. Μόνο έπειτα από την ομολογία του αυτή, οι μοναχοί καταδέχτηκαν να συλλειτουργήσουν μαζί του. (Νικ. Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία,P.G.147, 173Cκαι Μ. Γεδεών, Πατριαρχικοί πίνακες, σελ. 137) Από την χρονογραφία του Οσίου Θεοφάνους

· Όταν ο Τιμόθεος(511-518),που ήταν διάδοχος του ιερού Μακεδονίου, προσπάθησε να γράψει στα δίπτυχα το όνομα του Σεβήρου, ο λαός αντέδρασε και τον εμπόδισε. Συγκεκριμένα «Σευήρου γάρ την κοινωνίαν πάντες οι ὀρθόδοξοι ἔφυγον, μάλιστα οἱ μοναχοί, οὕς μετά πλήθους ἀγροικικοῦ (ὁ Σεβῆρος) τιμωρῶν πολλούς ἐφόνευσε ». (Θεοφάνους Χρονογραφία, έτος 6005, P.G. 108, 369B) Επιστολή διαμαρτυρίας των Αγίων Πατέρων Σάββα και Θεοδοσίου

· Τούτων δὲ ἁπάντων ἀρχηγὸς καὶ αὐτουργός καθέστηκεν ὁ ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς Ἀκέφαλος καὶ ἀποσχίστης Σευῆρος, ὁ τῆς Ἀντιοχέων πρόεδρος, ἐπ’ ὀλέθρω τῆς οἰκείας ψυχῆς καὶ τῆς κοινῆς πολιτείας κατὰ Θεοῦ συγχώρησιν διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν προβληθεὶς καὶ τοὺς ἁγίους πατέρας ἡμῶν ἀναθεματίσας τοὺς τὴν ἀποστολικὴν πίστιν τὴν ὁρισθεῖσαν καὶ παραδοθεῖσαν ἡμῖν διὰ τῶν ἁγίων πατέρων τῶν ἐν Νικαία συνελθόντων διὰ πάντων βεβαιώσαντας καὶ ἐν αὐτῆ πάντας φωτίζοντας· Οὗπερ Ἀκεφάλου τὴν κοινωνίαν καὶ ἕνωσιν ἀποφεύγοντες καὶ παντελῶς ἀπαρνούμενοι, δεόμεθα τῆς ὑμετέρας εὐσεβείας… (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 165)

· …Όταν για ζητήματα πίστεως έχουμε να διαλέξουμε την ζωή ή τον θάνατο, ο θάνατος είναι για μας προτιμότερος. Πράγματι, δεν θα γίνουμε καθόλου και με κανένα τρόπο ή λόγο συγκοινωνοί με τους εχθρούς της Εκκλησίας του Θεού και με τα μάταια αναθέματα που εξαπολύουν, εφόσον με την βοήθεια του Θεού κατέχουμε την Αποστολικοί πίστη «ἐν ἡ ἑστήκαμεν και καυχώμεθα ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ»(Ρωμ. ε’, 2). Όλοι οι κάτοικοι της αγίας γής, με την βοήθεια του Θεού, έχουμε ένα φρόνημα και μία πίστη, και δεχτήκαμε πρόθυμα τέσσερις άγιες Συνόδους τιμημένες με την ευαγγελική σφραγίδα, ομόδοξες, με ένα πνεύμα και φρόνημα… …Γι’ αυτό κανείς δεν θα μπορέσει με οποιονδήποτε τρόπο να μας ενώσει με όσους δεν έχουν τα ίδια φρονήματα με μας και δεν πειθαρχούν στις άγιες αυτές Συνόδους, έστω και αν μας περιμένουν μύριοι θάνατοι… …Βεβαιώνουμε την εξουσία σου ενώπιον του Θεού και των εκλεκτών αγγέλων, ότι δεν αποδεχόμαστε με κανένα τρόπο ή λόγο την ένωση με τους Αποσχιστές που αναφέραμε, πριν κριθούν νόμιμα και κανονικά.Ούτε βέβαια ήμαστε σύμφωνοι με καμία καινοτομία στην πίστη, που θα πραγματοποιηθεί για οποιονδήποτε λόγο, ούτε θα αποδεχτούμε ως νόμιμη την χειροτονία κάποιου από τους Ακέφαλους, σε οποιοδήποτε καιρό και διά της βίας θα χειροτονηθή αρχιεπίσκοπος. (Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, Βίος τοῦ ὁσίου Σάββα, κεφ.νζ’) Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

· Τοῦτο γνούς ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Σάββας ἀνελθὼν ἐν τῆ ἁγία πόλει μετὰ τῶν ἄλλων τῆς ἐρήμου ἡγουμένων, τοὺς μὲν ἐλθόντας μετὰ τῶν συνοδικῶν Σευήρου τῆς ἁγίας ἀπεδίωξαν πόλεως, τὸ δὲ πλῆθος τῶν μοναχῶν πάντοθεν ἐπισυνάξαντες ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου Κρανίου μετὰ τῶν ἱεροσολυμιτῶν ἔκραζον λέγοντες: Ἀνάθεμα Σευήρω καὶ τοῖς κοινωνοῦσιν αὐτῶ, παρόντων ἔτι καὶ ἀκουόντων τῶν τε μαγιστριανῶν καὶ ἀρχόντων καὶ στρατιωτῶν τῶν ὑπὸ τοῦ βασιλέως ἀποσταλέντων. (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 55) Ιωάννης επίσκοπος Κολωνίας, ο ησυχαστής

· Λαβὼν ὁ μαθητὴς Θεόδωρος (τὸν ἀνεψιὀν τῆς διακόνου Βασιλίνας) κατῆλθεν πρὸς τὸν γέροντα καὶ τὸ θυρίδιον κρούσας κατὰ τὸ ἔθος καὶ τοῦ γέροντος μέλλοντος ἀνοίγειν ἔβαλον μετάνοιαν ἀμφότεροι. Καὶ τοῦ μαθητοῦ εἰπόντος εὐλόγησον ἡμᾶς πάτερ, ἀνοίξας ὁ γέρων λέγει πρὸς τὸν μαθητήν. Σὲ μὲν εὐλογῶ, οὗτος δὲ ἀνευλόγητός ἐστιν. Τοῦ δὲ μαθητοῦ λέγοντος· μὴ οὕτω πάτερ, ἀπεκρίθη ὁ γέρων· ὄντως οὐκ εὐλογῶ αὐτόν, ἕως ἀποστῆ τοῦ φρονήματος τῶν Ἀποσχιστῶν (σ.σ. εννοεί των οπαδών του Σευήρου, που εκείνη τη περίοδο, αν και κεκριμένοι από Οικουμενική Σύνοδο, κατείχαν πλείστες εκκλησιαστικές θέσεις) καὶ τῆ καθολικῆ ἐκκλησία καθομολογήση κοινωνῆσαι. Ταῦτα ἀκούσας ἐκεῖνος, συνεχίζει ὁ βιογράφος, ἐξεπλάγη ἐπὶ τῶ τοῦ γέροντος διορατικῶ χαρίσματι καὶ τῶ θαύματι ἀλλοιωθείς συνέθετο μετὰ πληροφορίας κοινωνῆσαι τῆ καθολικῆ ἐκκλησία. Τότε ὁ γέρων εὐλογήσας αὐτὸν καὶ ἀναστήσας μετέδωκεν αὐτὸς πρῶτος τῶν ἀχράντων μυστηρίων, πᾶσαν διψυχίαν ἐκ τῆς ἑαυτοῦ ἀποσμήξαντι καρδίας. (Schwartz, ό.π. , σ. 218 – 9) (σ.σ. Οι σημερινοί Γ.Ο.Χ. φαίνεται πως έχουν μεγαλύτερο κύρος και από αυτό της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, αφού τολμούν να μιλούν για άκυρα μυστήρια εντός της κρατούσας Εκκλησίας, κυρίως λόγω της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Όμως στη παρούσα πηγή, βλέπουμε τον αββά Ιωάννη να μεταδίδει τα Άχραντα Μυστήρια στον νεαρό μετανοήσαντα, χωρίς προηγουμένως να του ζητήσει αναμύρωση, αναβαπτισμό κτλ, καίτοι ο Μονοφυσιτισμός είχε ήδη καταδικασθεί από Οικουμενική Σύνοδο. Συνεπώς, πας μονοφυσίτης, τη δεδομένη χρονική στιγμή, στερούνταν παντελώς της Αγιαστικής χάριτος του Παναγίου Πνεύματος.) Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης

· …(σ.σ. Ο δούκας Αναστάσιος) συνέλαβε καὶ ἐφυλάκισε τὸν Ἰωάννην, τὸν ὁποῖον ἐν φυλακῆ ὄντα ἐπίεζε παντοιοτρόπως ὅπως προβῆ εἰς τὴν ἐπικοινωνίαν (σ.σ. μετά του αιρετικού πατριάρχου Αντιοχείας Σευήρου). (Η.Θ.Ε., 6, 1200 – 1)

· …(σ.σ. μετά την ορθόδοξη, δημόσια ομολογία του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Ιωάννου, ενώπιον του λαού και των κορυφαίων μοναχών, αγίων Σάββα και Θεοδοσίου) Το αποτέλεσμα υπήρξε θαυμαστόν. Πάντες οι υπεναντίοι ηλλοιώθησαν την καλήν αλλοίωσιν κατόπιν της επιδειχθείσης παρρησίας του λαού και των ηγετών του. Ο ιστορικός εις το σημείον αυτό είναι λίαν σαφής. «Τούτων οὕτως ἐχόντων, ὁ μὲν δοὺξ τὸ πλῆθος τῶν μοναχῶν φοβηθεὶς ἔφυγεν εἰς Καισάρειαν· ὁ δὲ Ὑπάτιος ὅρκοις ἔπεισεν τοὺς πατέρας ὅτι ἦλθον ἐνταῦθα μὴ κοινωνήσας Σευήρω, ἀλλὰ ἔσπευσα τῆς ἥμῶν ἀξιωθῆναι κοινωνίας». (Schwartz, Kyrillos von Skythopolis, Leipzig, 1939, σ. 153) Λίβελλος των Μοναχών προς την ενδημούσαν Σύνοδον Ὅπως ἐκηρύχθησαν ἐν τῆι ἐκκλησίαι αἱ σύνοδοι (συνημμένο κείμενο εντός του λίβελλου)

· Εἰσόδου γενομένης κατὰ τὸ σύνηθες ἐν τῆι ἁγιωτάτηι ἡμῶν μεγάληι ἐκκλησίαι ἐν ἡμέραι κυριακῆι τῆι πεντεκαιδεκάτηι τοῦ ἐνεστῶτος Ἰουλίου μηνὸς τῆς ἑνδεκάτης ἐπινε μήσεως παρὰ τοῦ δεσπότου ἡμῶν τοῦ ἁγιωτάτου ἀρχιεπισκόπου καὶ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Ἰωάννου, ὡς οὐκ ἀγνοεῖ καὶ ἡ ὑμετέρα θεοφίλεια, ἐν τῶι γενέσθαι αὐτὸν σὺν τῶι εὐαγεῖ κλήρωι περὶ τὸν ἄμβωνα φωναὶ γεγόνασιν ἀπὸ τοῦ λαοῦ λέγουσαι · Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου, πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτ η τῆς αὐγούστας, πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου· ἀκοινώνητοι διὰ τί μένομεν ἐπὶ τοσαῦτα ἔτη; διὰ τί οὐ κοινωνοῦμεν; ἐκ τῶν χειρῶν σου κοινωνῆσαι θέλομεν. ἐὲς ἄνελθε εἰς τὸν ἄμβωνα, ἐὲς πεῖσον τὸν λαόν σου. διὰ πολλῶν ἐτῶν κοινωνῆσαι θέλομεν. ὀρθόδοξος εἶ, τ ίνα φοβῆσαι; ἄξιε τῆς τριάδος· ἡ ἁγία Μαρία θεοτόκος ἐστίν. ἄξιε τοῦ θρόνου · ἡ ἁγία Μαρία θεοτόκος ἐστίν. πολλὰ τὰ ἔτη το ῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτη τῆς αὐγούστας· Σεβῆρον τὸν Μανιχαῖον ἔξω βάλε · ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖός ἐστιν. ἀνασκαφῆι τὰ ὀστέα τῶν Μανιχαίων. τὴν ἁγίαν σύνοδον ἄρτι κήρυξον. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου· ἄξιε τῆς τριάδος, ἡ ἁγία σύνοδος ἄρτι κηρυχθήτω. ἄξιε τῆς τριάδος, ἡ ἁγία Μαρία θεοτόκος ἐστίν. ἄξιε τοῦ θρόνου, ἡ ἁγία Μαρία θεοτόκος ἐστίν · ἡ ἁγία σύνοδος τοῦτο εἶπεν. ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖός ἐστι . νικᾶι ἡ πίστις τῆς τριάδος, νικᾶι ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων. τὴν ἁγίαν σύνοδον ἄρτι κήρυξον · ὀρθόδοξος βασιλεύει, τίνα φοβῆσαι; νικᾶι ἡ πίστις τοῦ βασιλέως, νικᾶι ἡ πίστις τῆς αὐγούστας. τοῦ νέου Κωνσταντίνου πολλὰ τὰ ἔτη, τῆς νέα ς Ἑλένης πολλὰ τὰ ἔτη · πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου · ἄξιε τῆς τριάδος· Ἰουστῖνε αὔ γουστε TVINCAS: τοῦ νέου Κωνσταντίνου πολλὰ τὰ ἔτη· ἢ ἐξέρχηι ἢ κηρύσσεις. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως · Ἰουστῖνε αὔγουστε TVINCAS: τὴν σύνοδον Χαλκηδόνος ἄρτι κήρυξον. Ἰουστῖνος βασιλεύει, τίνα φοβῆσαι; Σεβῆρον τὸν Μανιχαῖον ἔξω βάλε. τὴν σύνοδον Χαλκηδόνος ἄρτι κήρυξον. ὁ μὴ ἀναθεματίζων Σεβῆρον Μανιχαῖός ἐστιν. ἀνάθεμα Σεβήρωι τῶι Μανιχαίωι· ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖός ἐστι. Σεβῆρον ἔξω βάλε, τὸν νέον Ἰούδαν ἔξω βάλε, τὸν ἐπίβουλον τῆ ς τριάδος ἔξω βάλε. τὴν ἁγίαν σύνοδον ἄρτι κήρυξον. ἐὲς μαρτύρομαι · ἢ κηρύσσεις ἢ ἐξέρχηι. πίστις ἐστίν, οὐκ ἔνι θεωρεῖν. ἀδελφοὶ Χριστιανοὶ μία ψυχή. Ἰουστῖνε αὔγουστε TVINCAS: εἰ φιλεῖς τὴν πίστιν, Σεβῆρον ἀναθεμάτισον. ἐὲς μαρτύρομαι· ἐὲς σύρω σε, ἐὲς τὰς θύρας κλείω. ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖός ἐστιν. μαρτύρομαί σε · οὐδὲν παρ' ἐμέ. ὀρθόδοξος βασιλεύει, τίνα φοβῆσαι; τοῦ ὀρθοδόξου βασιλέως πολλὰ τὰ ἔτη · Σεβῆρον τὸν ἐπίβουλον τῆς τριάδος ἔξω βάλε, τὸν νέον Ἰούδαν ἔξω βάλε· ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖός ἐστιν. ἐὲς σύναξιν τῆι συνόδωι, ἐὲς ἄρτι κήρυξον. μὰ τὸ εὐαγγέλιον, οὐδὲν παρ' ἐμέ, ἐὲς μαρτύρομαι. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, τοῦ νέου Κωνσταντίνου πολλὰ τὰ ἔτη, τοῦ ὀρθοδόξου βασιλέως πολλὰ τὰ ἔτη, τῆς νέας Ἑλένης πολλὰ τὰ ἔτη · Σεβῆρον ἔξω βάλε, τὸν νέον Ἰούδαν ἔξω βάλε, τὸν ἐπίβουλον τῆς τριάδος ἔξω βάλε. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως · ἀδελφοὶ Χριστιανοὶ μία ψυχή. πίστις ἐστίν, οὐκ ἔνι ἁπλῶς. ἡ ἁγία Μαρία θεοτόκος ἐστίν · ταῦτα καὶ ἡ σύνοδος εἶπε. (Concilia Oecumenica (ACO), Synodus Constantinopolitana et Hierosolymitana anno 536, Tome 3, page 71, line 17 κ.ε.)

· Ταῦτα αὐτῶν ἐκβοησάντων ἐδόθη αὐτοῖς ἀπόκρισις παρὰ τοῦ ἁγιωτάτου καὶ μακαριωτάτου ἀρχιεπισκόπου καὶ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Ἰωάννου αὕτη· μακροθυμήσατε, ἀδελφοί, ἵνα πρότερον προσκυνήσωμεν τὸ ἅγιον θυσιαστήριον, καὶ μετὰ τοῦτο δίδωμι ὑμῖν ἀπόκρισιν. καὶ εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς τὸ ἅγιον θυσιαστήριον ἐπέμειναν κράζοντες· Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτη τῆς αὐγούστας· ἐὲς μαρτύρομαι· οὐκ ἐξέρχηι, ἐὰν μὴ ἀναθεματίσηις Σεβῆρον. ἀνάθεμα Σεβήρωι φανερῶς εἰπέ. ἐὲς ἀπόκλεισον· ἐὲς μαρτύρομαι. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως. Καὶ λοιπὸν ἀνελθὼν ἐπὶ τοῦ ἄμβωνος ὁ ἁγιώτατος καὶ μακαριώτατος ἡμῶν ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Ἰωάννης προσεφώνησε ταῦτα· Οἴδατε τοὺς ἐμοὺς ἀγῶνας, ἀγαπητοί, οὓς καὶ ἐν τῶι πρεσβυτερίωι ὢν κατεβαλόμην, καὶ νῦν ἀντεσχόμην τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ἀντέχομαι ἕως θανάτου. οὐ χρεία τοίνυν ταραχῆς ἢ θορύβου· οὔτε γάρ τι παρεβάθη τῆς ὀρθῆς πίστεως οὔτε ἁγίαν σύνοδον τολμᾶι τις ἀναθεματίσαι, ἀλλὰ πάσας τὰς ἁγίας συνόδους τὰς βεβαιωσάσας τὸ ἅγιον σύμβολον τῶν πατέρων τῶν συνελθόντων κατὰ τὴν Νικαέων ὀρθοδόξους γινώσκομεν καὶ μάλιστα τὰς ἁγίας τρεῖς συνόδους ταύτας, τουτέστι τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ τὴν ἐν Ἐφέσωι καὶ τὴν μεγάλην τὴν ἐν Χαλκηδόνι. ἰδικῶς γὰρ τὸ σύμβολον τῶν ἁγίων πατέρων, εἰς ὃ βαπτιζόμεθα, αὗται αἱ ἅγιαι τρεῖς σύνοδοι ὁμοφρόνως ἐβεβαίωσαν. Καὶ μετὰ τὴν προσφώνησιν ἐπιμενόντων αὐτῶν ἐπὶ πλείστας ὥρας ταῖς αὐταῖς φωναῖς καὶ προσθέντων· Οὐ κατέρχηι, ἐὰν μὴ ἀναθεματίσηις· πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου. ἄξιε τῆς τριάδος, πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτη τῆς αὐγούστης · τὴν σύναξιν τῆς συνόδου Χαλκηδόνος ἄρτι κήρυξον. οὐκ ἀναχωρῶ, ἐὰν μὴ κηρύξηις. ἕως ὀψὲ ὧδε ἐσμέν. τὴν σύναξιν εἰς τὴν αὔριον κήρυξον. τὴν μνήμην τῶν πατέρων αὔριον κήρυξον. τῶν ἐν Χαλκηδόνι πατέρων τὴν σύναξιν αὔριον κήρυξον. σήμερον ἐὰν κηρύξηις, αὔριον ἐπιτελεῖται. οὐκ ἀναχωρῶ, ἐὰν μὴ κηρύξηις. τοὺς ἀναθεματίσαντας Νεστόριον καὶ Εὐτυχέα εἰς τὴν αὔριον κήρυξον. ἐὰν μὴ λάβω ἀπόκρισιν, ἕως ὀψὲ ὧδε εἰμί, [καὶ] προσεφώνησεν ὁ ἁγιώτατος καὶ μακαριώτατος ἀρχιεπίσκοπος ἡμῶν καὶ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Ἰωάννης οὕτως· Ἐπειδὴ σύναξιν ἠιτήσατε τῶν ἁγίων πατέρων τῶν ἐν Χαλκηδόνι ἐπιτελεσθῆναι, γινώσκοντες γνώσεσθε ὅτι καὶ τοῦτο ποιήσομεν γνώμηι τοῦ εὐσεβεστάτου καὶ φιλοχρίστου ἡμῶν βασιλέως. Ἐπιμενόντων δὲ αὐτῶν καὶ τὰς αὐτὰς φωνὰς ἐκβοώντων καὶ προσθέντων· Οὐκ ἀναχωρῶ μὰ τὸ εὐαγγέλιον· τὴν σύναξιν τῶν πατέρων ἄρτι κήρυξον· τῶν ἐν Χαλκηδόνι πατέρων τὴν σύναξιν αὔριον ποίησον, ἐκηρύχθη ἡ σύναξις διὰ Σαμουὴλ διακόνου οὕτως· Γνωρίζομεν τῆι ὑμετέραι ἀγάπηι ὅτιπερ τῆι αὔριον μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἡμῶν καὶ ἐπισκόπων γενομένων τῶν κατὰ τὴν Χαλκηδονέων μητρόπολιν συναχθέντων καὶ βεβαιωσάντων ἅμα τοῖς ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ ἐν Ἐφέσωι συναχθεῖσιν ἁγίοις πατράσιν τὸ σύμβολον τῶν ἁγίων πατέρων τῶν συναχθέντων κατὰ τὴν Νικαέων. συναγόμεθα δὲ καὶ ἐνταῦθα. Καὶ μετὰ τὴν προσφώνησιν τῆς συνάξεως πάλιν ἐπέμεινεν ὁ λαὸς καὶ μιᾶι φωνῆι ἐπὶ πολὺ ἔκραζον· Σεβῆρος ἄρτι ἀναθεματισθῆι. ὁ ἐπίβουλος τῆς τριάδος ἄρτι ἀναθεματισθῆι. ὁ κατὰ τῶν πατέρων ἄρτι ἀναθεματισθῆι. ὁ ἀναθεματίσας τὴν σύνοδον Χαλκηδόνος ἄρτι ἀναθεματισθῆι. οὐκ ἐξέρχομαι, ἐὰν μὴ ἄρτι ἀναθεματισθῆι καὶ ἀπόκρισιν λάβω. μαρτύρομαι· ὀρθόδοξος εἶ, ἄρτι ἀναθεμάτισον. ἢ ἀναθεμάτισον ἢ οὐδὲν παρ' ἐμέ. Καὶ ἐπὶ πολὺ τοῖς αὐτοῖς ἐπιμενόντων αὐτῶν , παρόντων Θεοφίλου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Ἡρακλεωτῶν καὶ Θεοδότου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Γαγγρηνῶν καὶ Ὑπατίου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Κλαυδιουπολιτῶν καὶ Ἰωάννου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Βοσπόρου καὶ Πυθαγόρου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Σινωπέων καὶ Ἰσαακίου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Πενταπόλεως τῆς Ἑλλάδος καὶ Ἰωάννου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Σεννέων τῆς Παμφύλων χώρας καὶ Ἀμαντίου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Νικοπολιτῶν καὶ Ἀμμωνίου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Ἀβυδηνῶν, Πλάτωνος τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Κρατιανῶν, Εὐσταθίου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Φιλαδελφέων καὶ Πελαγίου τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου τῆς Αἰζανιτῶν καὶ ἑτέρων θεοφιλεστάτων ἐπισκόπων τῶν καὶ συναινούντων τῶι ἁγιωτάτωι καὶ μακαριωτάτωι ἀρχιεπισκόπωι καὶ οἰκουμενικῶι πατριάρχηι Ἰωάννηι προσεφωνήθη ταῦτα· Ὅτι Σεβῆρος χωρίσας ἑαυτὸν τῆς ἁγίας ταύτης ἐκκλησίας ἑαυτῶι κρίματι ὑπέβαλε, πρόδηλον πᾶσιν. ἑπόμενοι τοίνυν καὶ ἡμεῖς τοῖς θείοις κανόσι καὶ τοῖς ἁγίοις πατράσιν ἀλλότριον τοῦτον ἡγούμεθα καὶ ὑπὸ τῶν θείων κανόνων ἤδη διὰ τῆς βλασφημίας αὐτοῦ κατακριθέντα ἀναθεματίζομεν καὶ ἡμεῖς . Τούτων παρακολουθησάντων τῆι κυριακῆι, τῆι ἑξῆς, ἥτις ἐστὶν ἑξκαιδεκάτη τοῦ Ἰουλίου μηνός, ἡμέραι δευτέραι, ἐπιτελουμένης τῆς μνήμης τῶν προλεχθέντων ἁγίων πατέρων, πάλιν τῆς εἰσόδου γενομένης παρὰ τοῦ ἁγιωτάτου καὶ μακαριωτάτου ἀρχιεπισκόπου καὶ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Ἰωάννου, εὐθέως ἅμα τῶι γενέσθαι αὐτὸν πλησίον τοῦ ἄμβωνος φωναὶ ἤλθοσαν ἀπὸ παντὸς τοῦ λαοῦ οὕτως· Πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου, πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτη τῆς αὐγούστης, τοῦ νέου Κωνσταντίνου πολλὰ τὰ ἔτη, τῆς νέας Ἑλένης πολλὰ τὰ ἔτη· τὸ λείψανον Μακεδονίου τῆι ἐκκλησίαι. Ἰουστῖνε αὔγουστε TVINCAS, Εὐφημία αὐγούστα TVINCAS: τοὺς ἐν ἐξορίαι διὰ τὴν πίστιν τῆι ἐκκλησίαι. ἀνασκαφῆι τὰ ὀστέα τῶν Νεστοριανῶν, ἀνασκαφῆι τὰ ὀστέα τῶν Εὐτυχιανιστῶν. τίς ἔνι Νεστόριος, ἐγὼ οὐκ οἶδα· ἀνάθεμα αὐτῶι ἀπὸ τῆς τριάδος. τίς ἔνι Νεστόριος, ἐγὼ οὐκ οἶδα· ἀνάθεμα αὐτῶι μετ' Εὐτυχέος. ἀνασκαφῆι τὰ ὀστέα τῶν Νεστοριανῶν, ἀνασκαφῆι τὰ ὀστέα τῶν Εὐτυχιανιστῶν. τοὺς Μανιχαίους ἔξω βάλε. Ἰουστῖνε αὔγουστε TVINCAS: Σεβῆρον τὸν Ἰούδαν ἔξω βάλε. τοὺς Μανιχαίους τῆς ἐκκλησίας ἔξω βάλε. τοὺς δύο Στεφάνους ἔξω βάλε. τὸ λείψανον Μακεδονίου ἄρτι φέρε. τὸ ὄνομα Μακεδονίου ἄρτι ταγῆι. δεόμεθα, τὰς ὅλας φωνὰς τῶι βασιλεῖ. τὸν νέον Τζουμᾶν ἔξω βάλε. ὁ νέος Τζουμᾶς Ἀμάντις ἐστί. τὸν λῆρον τοῦ παλατίου ἔξω βάλε. Εὐφήμιον καὶ Μακεδόνιον τῆι ἐκκλησίαι. τὰ συνοδικὰ εἰς Ῥώμην ἄρτι ἀπέλθωσιν. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου· τοῦ νέου Ἰωάννου πολλὰ τὰ ἔτη· ἄξιε τῆς τριάδος. Ἰουστῖνε αὔγουστε TVINCAS, πολλὰ τὰ ἔτη τῆς αὐγούστης· τὸ λείψανον Μακεδονίου τῆι ἐκκλησίαι· ἐν τούτοις ἀεὶ νικήσεις. Εὐφημίου καὶ Μακεδονίου τὰ ὀνόματα ἄρτι ταγῆι. τελείαν ἑορτὴν τῆι ἐκκλησίαι. τοὺς ψευδομάρτυρας Μακεδονίου ἔξω βάλε. τὰς τέσσαρας συνόδους τοῖς διπτύχοις. Λέοντα τὸν ἐπίσκοπον Ῥώμης τοῖς διπτύχοις. ἡ ἁγία Μαρία θεοτόκος ἐστί· τοῦτο ἡ σύνοδος εἶπε. τὰ δίπτυχα τῶι ἄμβωνι· ὁ μὴλαλῶν Μανιχαῖός ἐστι. τὰ δίπτυχα τῶι ἄμβωνι ἄρτι, τὸν θεόν σοι. Ἰουστῖνε αὔγουστε, TVINCAS: κουράτωρα οὐκ ἔχεις, τὰ δίπτυχα ἄρτι φέρε. Ἰουστῖνος βασιλεύει, τὰ δίπτυχα ἄρτι φέρε. τοῦ ὀρθοδόξου βασιλέως πολλὰ τὰ ἔτη, τῆς νέας Ἑλένης πολλὰ τὰ ἔτη, τοῦ νέου Ἰωάννου πολλὰ τὰ ἔτη· οὕτως ἔχεις τὸν δεσπότην, τὰ δίπτυχα ἄρτι φέρε. οὕτως ἔχεις τὴν αὐγούσταν, τὰ δίπτυχα ἄρτι φέρε. οὕτως ἔχεις τὴν τριάδα, τὰ δίπτυχα ἄρτι φέρε. οἱ κανόνες τούτους οὐκ ἐξέβαλαν· ἐὲς τάξον, ἐὲς τάξον, ἐὲς τάξον. Καὶ προσεφωνήθη ταῦτα· Καὶ κατὰ τὴν χθὲς ἡμέραν ἀρκούντως ἐπληροφορήσαμεν τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, καὶ νῦν δὲ τὸν ζῆλον ὑμῶν σαφῶς ἐπιστάμενοι ἐκεῖνα ἐσπεύσαμεν καὶ σπεύδομεν ποιῆσαι ὅσα καὶ τὸν θεὸν θεραπεύει καὶ ὑμᾶς διὰ πάντων ἐν πᾶσι πληροφορεῖ. ὅτι δὲ μέλει ἡμῖν τοῦ μηδὲν παρασαλευθῆναι τῆς ὀρθῆς πίστεως, οἶμαι κατὰ διαφόρους χρόνους καὶ τρόπους πείραι παρειληφέναι τὴν ὑμετέραν ἀγάπην. δι' ὃ καὶ τὸν θεμέλιον τῆς πίστεως κατὰ τὴν τῶν ἁγίων πατέρων παράδοσιν ἀρραγῆ διαμένειν τῆι χάριτι τοῦ δεσπότου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐσπουδάσαμεν, ἐλπίσαντες δι' αὐτῆς καὶ τὰς διεστώσας ἐκκλησίας ἑνῶσαι, πανταχοῦ τὴν τάξιν τῶν θείων κανόνων ἐνθέσμως κρατοῦντες. οὐδὲ γὰρ ἐγχωρεῖ τι παρασαλεῦσαι καὶ περὶ κενοφωνίας καὶ λεπτολογίας ἀπασχολεῖσθαι τοὺς πιστούς, ἀλλὰ προσέχειν τῶι ἁγίωι συμβόλωι, ἐν ὧι πάντες ἐβαπτίσθημεν, ὅπερ ἐξεφώνησεν ἡ ἐν Νικαίαι ἐν ἁγίωι πνεύματι σύνοδος καὶ ἐκύρωσεν ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν ἁγίων πατέρων συνέλευσις καὶ ἐβεβαίωσεν ἡ ἐν Ἐφέσωι ὁσία σύνοδος καὶ ἐπεσφράγισεν ὁμοίως ἡ ἐν Χαλκηδόνι ἁγία μεγάλη σύνοδος, ἣν κατ' οὐδένα λόγον ἢ τρόπον παρασαλεῦσαί τις δυνήσεται πᾶσαν ἀναιροῦσαν τοῖς κακοδόξοις πρόφασιν. ταύτην τοίνυν τὴν πίστιν ἀσάλευτον κρατοῦντες πρὸς ἀλλήλους μὴ ἀμφιβάλητε, ἀλλὰ πᾶσαν κενοφωνίαν καὶ πᾶσαν καινοτομίαν καὶ πᾶσαν λεπτολογίαν ἀπωθούμενοι ἑνὶ στόματι τὴν ἁγίαν καὶ ὁμοούσιον τριάδα δοξάσωμεν, ἥτις φυλάττοι ἐν εἰρήνηι τὴν ζωὴν τῶν εὐσεβεστάτων καὶ φιλοχρίστων ἡμῶν βασιλέων καὶ πάντων ἡμῶν. τῶι γὰρ πατρὶ καὶ υἱῶι καὶ ἁγίωι πνεύματι πρέπει ἡ δόξα νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ταύτης τῆς προσφωνήσεως γενομένης ἐπέμειναν κράζοντες· Ἐὰν μὴ ἄρτι, οὐδεὶς ἐκβαίνει· μαρτύρομαί σε, τὰς θύρας κλείω. ἀδελφοὶ ὀρθόδοξοι μία ψυχή· ἀδελφοὶ διὰ πίστιν μία ψυχή· Ἰουστῖνε αὔγουστε TVINCAS: ὁ μὴ λαλῶν Μανιχαῖός ἐστιν. ἅγιος ἅγιος ἅγιος· ἡ τριὰς ἐνίκησεν. ἀπάρτι οὐ φοβῆσαι Ἀμάντιν τὸν Μανιχαῖον. Ἰουστῖνος βασιλεύει, Ἀμάντιν τί φοβῆσαι; ἄξιε τῆς τριάδος, καὶ τοῦτο τὸ καλόν σοι ἐτηρεῖτο· ὁ φιλῶν τὴν σύνοδον οὕτως τιμᾶται. πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ βασιλέως, πολλὰ τὰ ἔτη τῆς αὐγούστης , πολλὰ τὰ ἔτη τοῦ πατριάρχου· νικᾶι ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων. Καὶ πάλιν ἐπιμενόντων αὐτῶν ἐπὶ πολὺ ταῖς αὐταῖς φωναῖς προσεφωνήθη αὐτοῖς ταῦτα· Ὅτι διὰ πάντων σπουδὴν ἐθέμεθα θεραπεῦσαι ὑμᾶς καὶ ἀσκανδαλίστους φυλάξαι,σαφῶς ἐπίστασθε· ἐπειδὴ δὲ δεῖ πάντα κανονικῶς καὶ μετὰ εὐταξίας γενέσθαι, συγχωρήσατε ἡμῖν συναγαγεῖν τοὺς θεοφιλεστάτους ἐπισκόπους, ἐφ' ὧι τε κατὰ τοὺς θείους κανόνας πάντα προβῆναι γνώμηι καὶ κελεύσει τοῦ εὐσεβεστάτου ἡμῶν βασιλέως. τὰς γὰρ ἐκβοήσεις ὑμῶν πάσας ἀνοίσομεν ἐπὶ τὴν αὐτοῦ γαληνότητα. Καὶ κλεισάντων αὐτῶν τὰς θύρας καὶ ἐπιμενόντων ταῖς αὐταῖς ἐκβοήσεσι λαβὼν τὰ δίπτυχα ὁ ἁγιώτατος καὶ μακαριώτατος ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Ἰωάννης ἐκέλευσε ταγῆναι τὰς ἁγίας τέσσαρας συνόδους τῶν τε ἐν Νικαίαι συνελθόντων ἁγίων πατέρων καὶ τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει ὡσαύτως συναχθέντων ἐπὶ Νεκταρίου τοῦ τῆς ὁσίας μνήμης καὶ τῶν ἐν Ἐφέσωι ἐπὶ τῆι ἐκβολῆι Νεστορίου καὶ τῶν ἐν Χαλκηδόνι ἐπὶ τῆι ἐκβολῆι Εὐτυχοῦς καὶ τοῦ αὐτοῦ δυσσεβοῦς Νεστορίου καὶ τὰ ὀνόματα τῶν τελευτησάντων ἐν ὁσίαι τῆι μνήμηι γενομένων ἀρχιεπισκόπων ταύτης τῆς βασιλίδος πόλεως Εὐφημίου καὶ Μακεδονίου καὶ μέντοι καὶ Λέοντος τοῦ γενομένου ἀρχιεπισκόπου Ῥώμης. τότε φωνῆι μεγάληι πάντες οἱ τοῦ λαοῦ ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος ἐβόησαν καὶ πάλιν δεύτερον ἔκραξαν εὐλογητὸς κύριος Ἰησοῦς ὁ βασιλεύς, ὅτι ἐπεσκέψατο καὶ ἐποίησε λύτρωσιν τῶι λαῶι αὐτοῦ. ἐπὶ πολλὴν δὲ ὥραν ἀντιφωνούντων ἑκατέρων τῶν μερῶν καὶ ψαλλόντων τὴν ψαλμωιδίαν ταύτην, οἱ ψάλται ἐπετράπησαν ἀνελθόντες εἰπεῖν τὸ τρισάγιον καὶ αὐτῶν ἀρξαμένων πᾶς ὁ λαὸς ἐπαύσατο καὶ ὑπήκουσε τοῦ τρισαγίου. καὶ μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ ἁγίου εὐαγγελίου ἐξ ἔθους τῆς θείας λειτουργίας ἐπιτελουμένης καὶ τῶν θυρῶν κλεισθεισῶν καὶ τοῦ ἁγίου μαθήματος κατὰ τὸ σύνηθες λεχθέντος τῶι καιρῶι τῶν διπτύχων μετὰ πολλῆς ἡσυχίας συνέδραμον ἅπαν τὸ πλῆθος κύκλωι τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ἠκροῶντο καὶ μόνον ἐλέχθησαν αἱ προσηγορίαι τῶν εἰρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων παρὰ τοῦ διακόνου καὶ τῶν ἐν ὁσίαι τῆι μνήμηι ἀρχιεπισκόπων Εὐφημίου καὶ Μακεδονίου καὶ Λέοντος, φωνῆι μεγάληι ἔκραξαν ἅπαντες· δόξα σοι κύριε. καὶ μετὰ τοῦτο μετὰ πάσης εὐταξίας ἐπληρώθη σὺν θεῶι ἡ θεία λειτουργία. (TLG, Concilia Oecumenica [ACO], Synodus Constantinopolitana et Hierosolymitana anno 536, Tome 3, page 71, line 17 κ.ε.) 7 ος ΑΙΩΝΑΣ Διαμαρτυρία Ιωάννου πρεσβυτέρου και ηγουμένου της Λαύρας του Αγίου Σάββα και ετέρων ηγουμένων, κατά Σεργίου, Κύρου, Παύλου και Πύρρου

· Ἀλλὰ κανονικῶς τε καὶ συνοδικῶς τὴν ὑπὸ τῶν εἰρημένων ἀνδρῶν πολεμηθεῖσαν ἁγιωτάτην πίστιν διεκδικῆσαι καὶ πᾶσι μετὰ Θεὸν τὴν αὐτὴν περισώσασθαι , σώαν, εἰλικρινῆ καὶ ἀκαινοτόμητον, τῶ εὐσεβεῖ καθὼς καὶ τὸ πρότερον περιλαμπομένην λόγω τοῖς ἀνὰ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ὀρθοδόξοις ἱερεῦσι τε καὶ λαϊκοῖς καὶ μονάζουσιν· ἐπειδὴ πάντων εἰς ὑμᾶς ἤρτηνται μετὰ Θεὸν αἱ καρδίαι κορυφαίων ὑμᾶς ἀπὸ Χριστοῦ τεθειμένους ἐπισταμένων καὶ τῶν ἐκκλησιῶν κεφαλήν, ὥστε αὐτούς, Σέργιον φαμέν, καὶ Κύρον, καὶ Πύρρον καὶ Παῦλον καὶ τὰ τοῦτων ὑπὲρ τῆς ἀσεβοῦς αὐτῶν καινοτομίας ρήματά τε καὶ δόγματα, καὶ πάντας τοὺς αὐτοῖς καθ’ οἷον οὖν τινα τρόπον ἢ λόγον ἢ καιρόν, ἢ τόπον συναπενεχθέντας τε καὶ συμφωνήσαντας καὶ τοῦτο ποιεῖν μέλλοντας ἐπὶ τῆ παραβάσει τῶν πατρικῶν ὅρων τε καὶ δογμάτων, ἀναθέματι προσωπικῶς καθυποβαλεῖν, ἀλλὰ ἀπροσώπως ἐπαγαγεῖν κατ’ αὐτῶν τὴν ἀπόφασιν. (Σπυρίδωνος Μήλια, Των αγίων συνόδων της Καθολικής Εκκλησίας… νέα και δαψιλεστάτη συνάθροισις…, Τόμ. Β’, σ. 442 κ.ε.) Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

· Τότε λέει ο έπαρχος στον Άγιο:”Κοινωνείς με την εδώ εκκλησία ή όχι;”Και ο Άγιος απάντησε:”Δεν κοινωνώ!”. Του λέει εκείνος: ”Γιατί;”. Και απάντησε: ”Επειδή απέρριψε τις Συνόδους(λόγω της αποδοχής του Τύπου)”.Και είπε(ο έπαρχος):” Εάν τις απέρριψε, πώς αναφέρονται στα δίπτυχα;”. Και λέει ο Άγιος:”Και ποία η ωφέλεια από τα ονόματα, όταν τα δόγματα έχουν εκβληθεί;”. (Μάξιμου του Ομολογητού, Ἐξήγησις τῆς κινήσεως, κεφ. ιγ΄,P.G. 90, 128 A-C)

· Έπειτα έρχονται και άλλοι απεσταλμένοι από τον Πατριάρχη και με ρωτούν: Σε ποια Εκκλησία ανήκεις; Στην Εκκλησία του Βυζαντίου; Της Ρώμης; Της Αντιοχείας; Της Αλεξανδρείας; Των Ιεροσολύμων; Γνώριζε ότι όλες ενώθηκαν μεταξύ τους, μαζί με τις επαρχίες τους. Εάν λοιπόν ανήκεις και εσύ στην Καθολική Εκκλησία, ενώσου μαζί μας, για να μην πάθεις τίποτε απροσδόκητο εισάγοντας νέο και ξένο τρόπο ζωής. Εγώ τότε απάντησα: Ο των όλων Θεός, όταν εμακάρισε τον Πέτρο για τα λόγια με τα οποία Τον ομολόγησε ορθά, διεκήρυξε ότι Καθολική Εκκλησία είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της προς Αυτόν πίστεως. Ας μάθω όμως την ομολογία με την οποία έγινε η ένωση των Εκκλησιών και αν πράγματι έγινε με καλό τρόπο, δεν σκοπεύω να απέχω από αυτή… (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 152-3)

· Με προστάσσετε επίσης, ενώ έχω αυτά γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, να έλθω και να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία κηρύττονται τέτοιου είδους δόγματα. Επίσης να γίνω κοινωνός με αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται εναντίον του Θεού; Να μη δώσει ο Θεός, που γεννήθηκε για μένα χωρίς αμαρτία! (Έπειτα τους έβαλε μετάνοια και είπε) Οτιδήποτε έχετε διαταγή να κάνετε στον δούλο σας, σας λέγω κάντε το. Εγώ όμως δεν θα γίνω ποτέ συγκοινωνός με αυτούς που δέχονται αυτές τις καινοτομίες. (Μάξιμου του Ομολογητού, Περί των πραχθέντων…P.G. 90, 144B-145C)

· - Θεοδόσιος (επίσκοπος Καισαρείας): Επειδή όλη η Δύση και όσοι διαστρέφουν τα πράγματα στην Ανατολή αποβλέπουν σε σένα(Μάξιμε), και όλοι επαναστατούν εξαιτίας σου και δεν θέλουν να συμφωνήσουν μαζί μας για την πίστη, είθε να σε κατανύξει ο Θεός να κοινωνήσεις μαζί μας βάση του Τύπου που εκθέσαμε. (P.G. 90, 161D-165C)

· - Επιφάνιος: Είπε μας λοιπόν κάκιστε λαίμαργε γέρο, μας είπες αυτά τα λόγια θεωρώντας αιρετικούς εμάς, την πόλη μας και τον βασιλέα; Πράγματι ήμαστε περισσότερο χριστιανοί και ορθόδοξοι από εσένα. - Άγιος Μάξιμος: Εάν πιστεύετε έτσι, όπως πιστεύουν οι νοερές φύσεις και η Εκκλησία του Θεού, πως με αναγκάζετε να κοινωνήσω με τον Τύπο (με όσους δηλαδή τον αποδέχονται), που μόνο την αναίρεση αυτών περιέχει; Επιφάνιος: Αυτό έγινε για Οικονομία για να μην ζημιωθούν οι λαοί μας με τέτοιες λεπτολογίες. –Άγιος Μάξιμος: Το αντίθετο συμβαίνει. Κάθε άνθρωπος αγιάζεται με την ακριβή ομολογία πίστεως και όχι με την αναίρεση της, που βρίσκεται στον Τύπο. (P.G. 90, 161D-165C)

· Εἰ δὲ οἰκονομίας χάριν συναναιρεῖται τῆ κακοπιστία ἡ σωτήριος πίστις, χωρισμὸς Θεοῦ παντελής, ἀλλ’ οὐχ ἕνωσις Θεοῦ ἐστι τὸ τοιοῦτον εἶδος τῆς λεγομένης οἰκονομίας. Καὶ γὰρ αὕριον οἱ δυσώνυμοι Ἰουδαῖοι λέγουσιν· Οἰκονομήσωμεν τὴν πρὸς ἀλλήλους εἰρήνην, καὶ ἑνωθῶμεν, καὶ περιέλωμεν ἠμεῖς μὲν τὴν περιτομὴν, καὶ ὑμεῖς τὸ βάπτισμα, καὶ μηκέτι ἀλλήλους πολεμήσωμεν. Τοῦτο Ἀρειανοί ποτε προέτειναν ἐγγράφως ἐπὶ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, λέγοντες· Περιέλωμεν τὸ Ὁμοούσιον καὶ τὸ ἐτεροούσιον, καὶ ἐνωθῶσιν αἱ Ἐκκλησίαι. Καὶ οὐ κατεδέξαντο οἱ θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν· ἀλλ’ εἵλκοντο μᾶλλον διώκεσθαι καὶ ἀποθανεῖν, ἢ σιωπῆσαι φωνὴν παραστατικὴν τῆς μιᾶς τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἰοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὑπερουσίου θεότητος. Καὶ ταῦτα συνεπιτιθεμένου τοῖς τὰ τοιαῦτα προτείνουσι τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου, καθὼς πολλοῖς ἱστόρηται τοῖς φιλοπόνως τὰ τότε γενόμενα γράψασι. Καὶ οὐδεὶς τῶν βασιλέων ἠδυνήθη μέσαις φωναῖς πεῖσαι τοὺς θεηγόρους πατέρας συμβιβασθῆναι τοῖς ἐπὶ αὐτῶν αἰρετίζουσιν . (Μαξίμου Ομολογητού, Εξήγησις της Κινήσεως, P.G. 90, κεφ. Δ’)

· Ψευδοδιδασκάλων το τοιοῦτον καί ἀπατεώνων, οἷς οὐδέ πείθεσθαι χρή, ἀλλ’ ἐκκλίνειν, ὡς ἐγχωροῦν, καί ἀποδιΐστασθαι, ἵνα μή καί δόξωμεν κακόν τι τῆς τούτων συνουσίας παραπολαύειν. (Βίος 29, PG 90, 101) Αγ. Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

· Ει δε τινές αποστάτειεν τινός, ου δια πρόφασιν εγκλήματος, αλλά δι’ αίρεσιν υπό Συνόδου ή Αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως οι Ορθόδοξοι. (P.G. 137, 1069Β)

· Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προϊέναι διὰ τοὺς ἀπίστους, κατ' οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν· οὐχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἀλλ' ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον. Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκτέος ἔστω σοι διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν · ὡς γὰρ οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν . Εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ συναθροισθῆναι δυνατόν, ἕκαστος παρ' ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ καὶ ἅμα δύο ἢ τρεῖς · «Ὅπου γὰρ ἂν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν.» (ΤLG, Constitutiones Apostolorum, Constitutiones apostolorum (fort. compilatore Juliano Ariano) Book 8, chapter 34, line 12-23) 8 ος ΑΙΩΝΑΣ Αγία Θεοδοσία

· Όταν ο πατριάρχης Αναστάσιος υπέγραψε το διάταγμα κατά των εικόνων, τότε «αἱ σεμναί και τίμιαι γυναῖκες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ῶν προεξῆρχεν ἡ ἁγία Θεοδοσία (σ.σ. μία εικονόφιλη μοναχή)… ὥρμησαν εἰς την Ἐκκλησίαν, και το βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως (σ.σ. αναφέρεται στον πατριάρχη), και τοῖς λίθοις και τοῖς ξύλοις ὑβρίζουσαι, και μισθωτόν ἀποκαλοῦσαι, και Λύκον, και προδότην Ἰούδαν ἐδίωξαν». (Δοσιθέου Ἱεροσολύµων,Δωδεκάβιβλος, βιβλίο στ΄,κεφ. ιθ΄,σελ. 440) (σ.σ. Έκρινα χρήσιμο να αναφέρω αυτή την πηγή, διότι, ενώ δεν μιλάει ξεκάθαρα για την διακοπή του μνημοσύνου, μας δίνει ένα γλαφυρό πλαίσιο της μη αποδοχής κανενός αιρετικού ψευδοποιμένα, ούτε καν του πατριάρχη. Βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να κρατάνε πέτρες και ξύλα και φωνάζοντας να διώχνουν “κακήν κακώς” τον πατριάρχη από την εκκλησία. Οι πρωταγωνιστές μάλιστα είναι απλές λαϊκές γυναίκες. Τέλος, άξιος αναφοράς είναι και ο τρόπος που ο Δοσίθεος αποκαλεί τον τότε πατριάρχη, δηλαδή ως βδέλυγμα της ερημώσεως, Ιούδα και προδότη!) Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

· Ας προφυλασσόμαστε λοιπόν με όλη μας τη δύναμη, να μην λαμβάνουμε μετάληψη από τους αιρετικούς, αλλά ούτε και να τους δίνουμε την δική μας… για να μην γίνουμε συμμέτοχοι της κακοδοξίας και της κατακρίσεώς τους. (Έκδοσις ακριβής…, βιβλίο δ΄, P.G. 94, 1153B)

· «Ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ἢ πλεονέκτης, ἢ πόρνος, ἢ εἰδωλολάτρης, ἢ λοίδορος, ἢ μέθυσος, ἢ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν.» »Παραγγέλλομεν ὑμῖν, ἀδελφοὶ, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος, καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν, ἣν παρέλαβον ἐξ ἡμῶν.» Βλαβεραὶ αἱ πρὸς τοὺς κακοὺς συνουσίαι, ἐπειδὴ νόμος αὐτὸς φιλίας, δι' ὁμοιότητος πεφυκέναι τοῖς συναπτομένοις ἐγγίνεσθαι. Ὡς γὰρ ἐν τοῖς νοσοποιοῖς χωρίοις, ὁ κατὰ μέρος ἀναπεμπόμενος ἀὴρ, λανθάνουσαν νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται, οὕτως ἡ πρὸς τοὺς φαύλους συνήθεια μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησιν, κἂν τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ. Φασὶ τὸν λοιμὸν οἱ περὶ ταῦτα δεινοὶ, ἐπειδὰν ἑνὸς ἀνθρώπου, ἢ κτήνους ἅψηται, κατανέμεσθαι ἐπὶ πάντας τοὺς ἐγγίζοντας. Φύσιν γὰρ εἶναι τῆς νόσου ταύτης, τὸ ἐξ ἀλλήλων πάντας ἀναπιμπλάναι τῆς ἀρρωστίας. Τοιοῦτοι δή τινές εἰσι καὶ οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας . Ἄλλος γὰρ ἄλλῳ τῆς νόσου μεταδιδόντες, συννοσοῦσιν ἀλλήλοις καὶ συναπόλλυνται. Φεῦγε τὰς μιμήσεις τῶν κατεγνωσμένων. Ῥᾷον κακίας μεταλαβεῖν, ἢ ἀρετῆς μεταδοῦναι· ἐπεὶ καὶ νόσου μετασχεῖν μᾶλλον ἢ ὑγείαν χαρίσασθαι. Κηρῷ τὰ ὦτα φράσσε πρὸς φαύλους λόγο υς, ᾨδῶν τε τερπνῶν. ἐκμέλη λυγίσματα, Τοῖς δ' αὖ καλοῖς τε καὶ ἀγαθοῖς ἀεὶ δίδου. Εἰπεῖν, ἀκοῦσαι, καὶ δρᾶσαι μικρὸν μέσον. Ἀεὶ προτίμα τοὺς καλοὺς τῶν μὴ καλῶν · Κακοῖς δ' ὁμιλῶν, καὶ κακὸς πάντως ἔσῃ. Δεῖ μὴ μόνον ἀπέχεσθαι τῶν κακῶν, ἀλλὰ καὶ τοὺς τὰ τοιαῦτα πράττοντας ἀποστρέφεσθαι. Τὸ συνεῖναι τοῖς φαύλοις ἀπηγόρευτο τοῖς ἐξ Ἰσραὴλ, νόμου τοῦ διὰ Μωσέως καὶ τοῦτο θεσπίζοντος. Προσέταττεν γὰρ ἐναργῶς τῶν ἐν φαυλότητι καὶ ἀκαθαρσίᾳ ζωῆς ἀποφοιτᾷν ἐπείγεσθαι τοὺς ἡγιασμένους. Ἡ τῶν κακῶν ἀπα λλαγὴ σωτηρία ἐστὶ ψυχῆς; Τρία προέβαλεν ἡμῖν τὰ φυλακῆς ἄξια, μὴ πορευθῆναι ἐν βουλῇ ἀσεβῶν, μὴ στῆναι ἐν βουλῇ ἁμαρτωλῶν, καὶ μὴ καθεσθῆναι ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν . (TLG, Joannes Damascenus Scr. Eccl., Theol., Sacra parallela (recensiones secundum alphabeti litteras dispositae, quae tres libros conflant) (fragmenta e cod. Volume 96, page 353, line 34) Άγιος Νικηφόρος Κωνσταντινουπόλεως

· Ταῦτα ὁ τοῦ θεοῦ θεράπων Νικηφόρος θεώμενος πᾶσαν ἱκετηρίας ἰδέαν πρὸς θεὸν ἐπενόει, ἀντιβολῶν καὶ πρὸς συμμαχίαν καλῶν τῇ μὲν ἐκκλησίᾳ διασώσασθαι τὸ ἀμώμητον, καὶ τὸ τοῦ ποιμνίου ἀκίβδηλον μὴ χρανθῆναι τοῖς τῆς ἑτεροδοξίας μιαροῖς ἀλισγήμασι. διὰ τοῦτο πρὸς ἑαυτὸν πάντας εἷλκεν ἐνουθέτει παρεκάλει τῇ ζύμῃ μὴ συμφύρεσθαι τῶν αἱρετιζόντων ἀπέτρεπεν ὡς ἰὸν καὶ ὡς κύημα ἐχιδνῶν τὰ τῆς διδασκαλίας αὐτῶν ἀλλόφυλα προφεύγειν ἀμβλώματα. “οὐ γάρ”, ἔλεγε, “σωματικὸν ἐπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ἰατρικῆς ὑπείκειν δυνάμενον· τοῖς τῆς ψυχῆς δὲ μυχοῖς ἐνιεῖσι τὸν κίνδυνον, τὴν ἐξ ἐπιπολῆς ἀναινόμενα μότωσιν. μὴ τοίνυν ἐνδῶμεν τῇ τοῦ καιροῦ ῥοπῇ μηδὲ τῇ τοῦ κράτους φορᾷ· εἰ γὰρ καὶ βασιλέα καὶ πολὺ σμῆνος σὺν αὐτῷ κακοφρόνων ἡ αἵρεσις ἐπισύρεται, ἀλλ' εἰς οὐδὲν αὐτοῖς ἡ ἰσχὺς ἀποβήσεται, οὐδὲ εἰς ἐκκλησίαν θεοῦ λογισθήσεται. οὐ γὰρ ἐπὶ πλήθει θεὸς εὐδοκεῖ, ἀλλ' ἐφ' ἑνὶ φοβουμένῳ καὶ τρέμοντι τοὺς λόγους αὐτοῦ ἐπισκοπεῖ, καὶ ὅλην ἐκκλησίαν τὸν ἕνα σαφῶς ἀποδείκνυσι. τούτου διὰ προσευχῆς ἱλεωσώμεθα τὴν εὐμένειαν· τοῦτον παννύχῳ στάσει δυσωπήσαντες ἐκμειλιξώμεθα· τοῦτον αἰτήσωμεν μὴ παθεῖν ἡμᾶς ὅσα σπεύδουσι καθ' ἡμῶν οἱ διώκοντες.” ταῦτα ἔλεγε, καὶ πάντας εἶχε τὸ ἱερὸν τὴν πάννυχον ἐπιτελέσοντας σύναξιν. (TLG, Ignatius Biogr., Poeta, Vita Nicephori (9012: 002)“Nicephori archiepiscopi Constantinopolitani opuscula historica”, Ed. de Boor, C. Leipzig: Teubner, 1880, Repr. 1975.Page 166, line 27) (σ.σ. Η παρούσα πηγή φανερώνει κάτι που σε εμάς σήμερα φαντάζει εξωφρενικό, δηλαδή ότι ο Θεός δεν ευδοκεί στο πλήθος, αλλά σε όσους έχουν ορθή πίστη… Ακόμα και ένας να μείνει, ο Θεός θα τον αναδείξει σε ολόκληρη την Εκκλησία! Σαν σκόνη διαλύουν οι άγιοι τις σύγχρονες αιρετικές διδασκαλίες περί επισκοποκεντρικής Εκκλησίας.) 9 ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

· Και γε ἡ ἀλήθεια οὕτως ἔχει, τοῦ θείου νόμου ἐμφανῶς ἀπαγορεύοντος, οὐ διὰ τοῦ θείου Παύλου μόνον, ἀλλὰ καὶ δι’ ἄλλων θεολόγων Πατέρων, αὐτὸ τοῦτο διευκρινούντων καὶ ἀπολευκαινόντων καὶ συναποφαινομένων τῆ ἀποστολικῆ ἐγκελεύσει. Καὶ πῶς λοιπὸν ἀλόγως ἀδιαφορήσω καὶ μὴ μᾶλλον διασταλθῶ (=ξεχωρίσω) καὶ ὑπεξαγάγω (=απομακρύνω) ἑαυτόν ἀπὸ τῶν βλαπτόντων τὴν ἐλεεινήν μου ψυχήν; καὶ οἷος ἂν κίνδυνος παρῆ, τοῦ τῶν Πατέρων κορυφαιοτάτου βοῶντος καὶ λέγοντος ὅτι ᾿Εάν τι παρ’ ἐντολήν ἐστιν ἢ τὴν ἐντολὴν παραβλάπτη, οὐδαμῶς ἀνέχεσθαι χρή· κἂν ζωῆς ἐπαγγελίαν ἔχη, κἂν θανάτου ἀπειλήν; ᾿Εῶ λέγειν ὅσαι παρυφίστανται καὶ ἄλλαι χρήσεις, μὴ ἐῶσαι ἡμᾶς ἐξυπάγεσθαι, κἂν τὸ σμικρότατον γοῦν ἔξω τῆς ἐντολῆς · ἄλλως τε καὶ πάλιν παραγγελίαν ἔχοντες τοῦ μεγάλου Βασιλείου, ὅτι δεῖ πάντα ἀπαραλείπτως φυλάττειν τὰ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ᾿Αποστόλων ὑπὸ τοῦ Κυρίου παραδεδομένα. (῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Βιβλίον Α’, ᾿Επιστολή Δ’, Πατερικαί ἐκδόσεις ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς, σ. 32-35)

· Αὕτη ἡ εὐαγγελικὴ ἡμῶν πίστις τῶν ἁμαρτωλῶν, αὕτη ἡ ἀποστολικὴ ἡμῶν ὁμολογία τῶν εὐτελῶν, εἰ δ' οὖν, ἡ πατροπαράδοτος ἡμῶν θρησκεία τῶν ἐλαχίστων. παρὰ ταύτην οὐχ ὅτι ὁ τίσδε καὶ τίσδε τῶν νῦν ἢ τῶν πάλαι, ἀλλ' οὐδ' εἰ Πέτρος καὶ Παῦλος (εἴπωμεν γὰρ τὰ ἀνένδεκτα ὡς ἐνδεχόμενα) οὐδ' ἂν ἐξ αὐτῶν ἥκῃ τῶν οὐρανῶν δογματίζων καὶ εὐαγγελιζόμενος, δυνάμεθα αὐτὸν κοινωνὸν προσήκασθαι, ὡς μὴ στοιχοῦντα τῇ ὑγιαινούσῃ τῆς πίστεως διδασκαλίᾳ. καὶ πρὸς ταῦτα, ὅ τι ἂν δοκῇ τῇ ἐξουσίᾳ ὑμῶν, ἑτοίμη ἡ ταπείνωσις ἡμῶν μέχρι θανάτου ὑποστῆναι ἢ ἐξάρνους ἡμᾶς γενέσθαι τῆς τοιαύτης ἡμῶν εἰλικρινοῦς ὁμολογίας. (Τῆ εἰκονομαχικῆ συνόδω, ὡς ἐκ προσώπου πάντων τῶν ἡγουμένων 2, 1, P.G. 99, 1120A) (σ.σ. Εξαιτίας της ιστορικής, αλλά και θεολογικής σπουδαιότητας του αποσπάσματος παρατίθεται και η μετάφρασή: Αυτή είναι η ευαγγελική πίστις ημών των αμαρτωλών. Αυτή είναι η αποστολική ομολογία ημών των ταπεινών, ή με άλλους λόγους, η πατροπαράδοτη θρησκεία ημών των ελαχίστων. Εκτός από αυτή δεν αποδεχόμαστε, όχι μόνο τι λέει ο τάδε η ο δεινά από τους σημερινούς η τους παλαιούς, αλλά ούτε και αν αυτός είναι ο Πέτρος και ο Παύλος. Αλλά και αν ακόμη έρθει κάποιος από τους ουρανούς και διδάσκει και κηρύττει (Γαλ. Α΄, 8.9), δεν µπορούµε να τον δεχθούμε σε εκκλησιαστική κοινωνία, εφόσον δεν ακολουθεί την υγιή διδασκαλία της πίστεως (Τίτ, β΄, 1). Επιπλέον δε, η ταπεινώτης μας είναι έτοιμη μέχρι θανάτου να υποστεί, παρά να γίνουμε αρνητές αυτής της ειλικρινούς ομολογίας μας.)

· ὃ καὶ νῦν ἐπιδιδοῦντες ἐρωτῶμεν, τίνι λόγῳ ἐπιζητείη σου ἡ τι μιότης φάναι με περὶ τῆς θείας κοινωνίας καὶ τίνος χάριν τοσαῦτα ἔτη σπανίως μετέχεις; τοῦτο γὰρ λόγον ὀφείλει τινὰ ἔχειν. οὐ γὰρ τὸ σπανίως ἢ τὸ καθ' ἑκάστην ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ μετὰ καθαρᾶς συνειδήσεως μεταλαμβάνειν δέον· ὁ γὰρ ἀναξίως, φησίν, ἐσθίων καὶ πίνων κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. εἰ οὖν τοιούτῳ τρόπῳ σκοποῦσα τὰ ἑαυτῆς καὶ εὐλαβουμένη ἀναμένεις τὸν καιρόν, εὖ ἂν ἔχοι, εἴτε συντομώτερον εἴτε χρονιώτερον, καὶ ὅρος ἐν τούτῳ ἄλλος οὐκ ἔστιν ἢ ἡ ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ καθόσον δυνατὸν τῷ ἀνθρώπῳ προσέλευσις· ἂν δὲ διὰ πταῖσμά τις ἔχῃ τὸ ἀκοινώνητον, δῆλον ὅτι τότε ἐκεῖνος κοινωνήσῃ, ὁπότ' ἂν πληρωθῇ αὐτῷ τὸ ἐπιτίμιον. εἰ δὲ διακρίνεται αὖ πάλιν δι' αἵρεσιν, τοῦτο ἀναγκαῖον · τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανοῦς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριοῖ θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ . Σκέψαι οὖν, ὦ μακαρία, ᾧτινι τρόπῳ τῶν εἰρημένων εἴη σου ὁ σκοπὸς καὶ κατ' αὐτὸ πρόσιθι τοῖς μυστηρίοις. γνωστὸν δὲ πᾶσιν ὅτι νῦν αἵρεσις ἐν τῇ καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν μοιχειανῶν ἐστι· φείσαιο τοίνυν τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετὰ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῆς κεφαλῆς. ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μὴ ἀναφέρειν τὸν αἱρεσιάρχην. καὶ τί περὶ τούτου εἰπεῖν σοι τὸ παρὸν οὐ καθορῶ, πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 553, line 15-37) (σ.σ. Εδώ ο Άγιος Θεόδωρος αποστομώνει τους σημερινούς Χριστιανούς, που λένε ότι δεν μπορούν να αποτειχιστούν επειδή η πράξη αυτή θα τους στερούσε την Θεία Κοινωνία. Αποστομώνονται διότι, εδώ επαινείται η σπαθαρέα Μαχαρά που έμεινε πολύ καιρό Ακοινώνητη, εξαιτίας της αποτείχισής της. Μάλιστα δε, ο Άγιος αναφέρει ότι το να μην κοινωνεί από χέρια αιρετικού ή ανήθικου ιερέως (αφού έχει κατηγορηθεί δημόσια για τις πράξεις του), αποτελεί αναγκαία πράξη για την σωτηρία της ψυχής της! Επιπλέον, ο Άγιος Θεόδωρος μας ενημερώνει πως όταν μνημονεύεται ο αιρετικός επίσκοπος, η κοινωνία μολύνεται, ακόμα και αν ο ιερεύς είναι ορθόδοξος. Σημειώστε δε, ότι όταν γράφτηκαν οι θέσεις αυτές, η μοιχειανική αίρεση ήταν άκριτη συνοδικά.)

· καὶ πῶς τοῦτο οὐ μάχεται τῇ ἀληθείᾳ, τοῦ ἁγίου Δαυὶδ ψάλλοντος ἔλαιον ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου τοῦ τε Ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν; πῶς δὲ οὐ κοινωνία, εἴπερ δεῖ καθέζεσθαι ἐν τόπῳ τοιούτῳ κἀκ τῶν τοιούτων σιτίζεσθαι; οὐκ ἔχει φύσιν · κἂν μὴ ἐκε ῖσε κάθηταί τις, ἐκεῖθεν δὲ τρέφοιτο, αὐτὴ ἡ δόσις καὶ λῆψις κοινωνίαν ἐργάζοιτο· φησὶ γὰρ ὁ ἀπόστολος · οἴδατε καὶ ὑμεῖς, Φιλιππήσιοι, ὅτι ὅτε ἐξῆλθον ἀπὸ Μακεδονίας οὐδεμία μοι ἐκκλησία ἐκοινώνησε χάριν δόσεώς τε καὶ λήψεως, εἰ μὴ ὑμεῖς μόνον, ὅτι καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ ἅπαξ καὶ δὶς εἰς τὴν χρείαν μοι ἐπέμψατε. εἰ οὖν τὸ ἅπαξ καὶ δὶς λαβεῖν κοινωνίαν ἀπέφηνε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, τὸ ἀεὶ λαμβάνειν τίς δ' ἄν, τίς εὖ φρονῶν οὐ φεύξοιτο ὡς ἀντίθετον φωτός; (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 466, line 15-28)

· Ταῦτα οὖν σὺν τῇ προσηγορίᾳ ἀναγκαῖον ἐνόμισα ὑπομνῆσαι τὴν πατρωσύνην σου, ὅπως, εἰδυῖα ὅτι αἵρεσις, φεύγῃ τὴν αἵρεσιν, ἤγουν τοὺς αἱρετικούς, τοῦ μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς μήτε ἀναφέρειν ἐν τῇ εὐαγεστάτῃ αὐτῆς μονῇ ἐπὶ τῆς θείας λειτουργίας· ὅτι μέγισται ἀπειλαὶ κεῖνται παρὰ τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτοῖς μέχρι καὶ ἑστιάσεως. Εἰ δὲ λέγοι ἡ ὁσιότης σου, πῶς αὐτῆς πρὸς τῆς λεηλασίας τοῦτο οὐκ εἴπομεν, ἀλλ' ὅτι καὶ ἡμεῖς ἐμνημονεύομεν τῶν ἐν τῇ Βυζαντίδι, ἐκεῖνο γινωσκέτω, ὅτι οὔπω σύνοδος ἦν οὐδὲ ἐκφωνηθὲν ὑπῆρχε τὸ πονηρὸν δόγμα καὶ ἀνάθεμα· καὶ πρὸ τούτων οὐκ ἦν ἀσφαλὲς ἀποστῆναι τῶν παρανομούντων τελείως ἢ τὸ φεύγειν μόνον τὴν προφανῆ κοινωνίαν αὐτῶν , οἰκονομίᾳ δὲ πρεπούσῃ ἀναφέρειν ἕως καιροῦ. Ἐπεὶ δὲ ἐξῆλθεν εἰς προῦπτον ἡ αἱρετικὴ ἀσέβεια διὰ συνόδου εἰς τοὐμφανές, δεῖ ἄρτι καὶ τὴν σὴν εὐλάβειαν σὺν πᾶσιν ὀρθοδόξοις παρρησιάζεσθαι διὰ τοῦ μὴ κοινωνεῖν τοῖς κακοδόξοις μηδὲ ἀναφέρειν τινὰ τῶν ἐν τῇ μοιχοσυνόδῳ εὑρεθέντων ἢ ὁμοφρονούντων αὐτῇ. καί γε δίκαιον, ὅσιε πάτερ, κατὰ πάντα σε ὄντα φερωνύμως θεόφιλον, φιλεῖν καὶ ἐν τούτῳ τὸν θεόν· ἐχθροὺς γὰρ θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο. καὶ ἐὰν ἡ σὴ στερρότης οὐκ ἀσφαλίσηται, τίς λοιπὸν σωθήσεται; καὶ ἐὰν ὁ παρρησιασάμενος δυνάμει θεοῦ ὡς ἅγιος πλὴν τελείας αἱρέσεως ἄρτι μετὰ τὴν αἵρεσιν ὑποστείληται, πῶς ἕτερος τολμήσει γρύξαι; καὶ ἐὰν τὸ μοναδικὸν τάγμα οὐχ ἡγήσηται πάντα σκύβαλα, μοναστήρια λέγω καὶ πάντα τὰ περὶ αὐτά, πῶς λαϊκὸς καταφρονήσει γυναικός, τέκνων καὶ τῶν ἄλλων; Διὸ ὑπομιμνήσκω ὡς ἐλάχιστος ἀδελφὸς καὶ τέκνον μὴ σιγήσωμεν, ἵνα μὴ κραυγὴ Σοδόμων γενώμεθα, μὴ φεισώμεθα τῶν κάτω, ἵνα μὴ ἀπολέσωμεν τὰ ἄνω, μὴ θῶμεν σκάνδαλον τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ θεοῦ, ἥτις ἐστὶ καὶ ἐν τρισὶν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατὰ τοὺς ἁγίους, ἵνα μὴ τῇ ἀποφάσει τοῦ Κυρίου καταδικασθῶμεν. (TLG,Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae Epistle 39, line 51-80) (σ.σ. Η θαυμάσια αυτή περικοπή μας δείχνει, εκτός των άλλων, τα εξής σημαντικά: α) ότι εχθροί του Θεού είναι όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και οι κοινωνούντες με τους αιρετικούς, και β) ότι στον ομολογιακό αγώνα της αποτείχισης οφείλουν να εισέρχονται ακόμα και οι απλοί λαϊκοί. Τέλος, παρατηρούμε ότι ο Άγιος ορίζει την Εκκλησία του Θεού μεταξύ τριών, μόνο, εναπομεινάντων Ορθοδόξων που διαφύλαξαν εαυτούς από την κοινωνία της αιρέσεως.)

· Τάδε λέγει Κύριος: «Ἄνοιξον τὸ στόμα σου, καὶ πληρώσω αὐτὸ. Ἀνθ΄ῶν ὑπήκουσας φωνῆς μου.Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῶ κινδυνευούσης πίστεως». Λάλει γὰρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα. Καὶ «Ἐὰν ὑποστέλληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχὴ μου ἐν αὐτῶ». Καὶ «Ἐὰν οῦτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται». Ὥστε ὅτε περὶ πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν:Ἐγὼ τὶς εἰμι; Ἱερεύς; ἀλλά οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καὶ οὐδὲ οὕτως. Στρατιώτης; καὶ ποῦ; Γεωργός; καὶ οὐδὲ αὐτὸ τοῦτο. Πένης, μόνον τὴν ἐφήμερον τροφὴν ποριζόμενος. Οὐδεὶς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἄφροντις; (P.G. 99, 1321A- B)

· Oὐ μόνον εἰ βαθμῶ τις καὶ γνώσει προέχων ἐστίν, ὀφείλει διαγωνίζεσθαι λαλῶν καὶ διδάσκων τὸν τῆς Ὀρθοδοξίας λόγον. Ἀλλά γὰρ εἰ καὶ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παρρησιάζεσθαι τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἐλευθεροστομεῖν. (P.G. 99, 1120)

· Άλλοι μεν ναυάγησαν εντελώς προς την πίστη. Άλλοι δε, αν και δεν καταποντίσθηκαν από τις αιρετικές σκέψεις, εξαιτίας όμως της εκκλησιαστικής τους κοινωνίας με την αίρεση χάθηκαν και αυτοί μαζί τους. Αλλά ακόμη και αυτοί που έχουν Ορθόδοξα φρονήματα συγχύζονται ως προς την αλήθεια λόγω της επιμονής του διωγμού, όπως ακριβώς εκείνοι που ζαλίζονται από τις τρικυμίες της θαλάσσης εξαιτίας της απειρίας τους να ταξιδεύουν σ’ αυτήν. (Επιστολή ιέ, βιβλίο β’, P.G.99, 1161B-1164C)

· Σε άλλη του επιστολή που απευθύνονταν σε ομόφρονες μοναχές έγραφε:«Χαίρομαι πάρα πολύ και δοξάζω τον Θεό, επειδή μαθαίνω ότι μέχρι τώρα έχετε μείνει πεντακάθαρες από την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς. Βέβαια αυτοί που έχουν τα σώματα ανέπαφα, οφείλουν να είναι παρθένοι και κατά την πίστη. Διότι είναι μοιχεία, ώ πανσύνετες, ακόμη και το να κοινωνεί κανείς με τους αιρετικούς. Από την κοινωνία αυτή εύχομαι ο Κύριος να σας διαφυλάξει μέχρι τέλους ανέπαφες, ο οποίος σας νυμφεύθηκε εξαιτίας της υποσχέσεώς σας να φυλάξετε την παρθενία». (Επιστολή ιθ’, βιβλίο β’, P.G.99, 1176B)

· Όταν κάποιος έχει εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση, δεν μπορεί να γίνει φίλος του Θεού, αλλά παραμένει εχθρός και αν ακόμη προσφέρει όλα τα χρήματα του κόσμου. Αλλά γιατί ομιλώ περί κοινωνίας; Ακόμη και αν συντρώγει ή πίνει ή συνδέεται φιλικά με τους αιρετικούς είναι υπεύθυνος. (Επιστολή λβ’, βιβλίο β’,P.G. 99, 1205AB)

· ... κείμενος (σ.σ. ο μαθητής του Αγίου Θεοδώρου) ἤδη βραχύ ἄπνους, και ἄφωνος, και ἐρωτηθείς παρά τῶν κολαστῶν μνημονεύειν τον τύραννον, φημί, άλλά οὐκ ἀρχιεπίσκοπον. Ου, φησίν, ὁ μακάριος. Οὕτω μέχρι θανάτου σχεδόν οὐ παρατρέψας τον νοῦν, οὐ παρεκκλίνας τι τῶν ὀρθοδόξως ἐγνωσμένων αὐτῶ. (P.G. 99, 1097BC) · Και μη δικαιολογείσαι ότι διατηρείς ασφαλείς τας Εκκλησίας και τας αγιογραφίαςτων ναών, καθώς και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσι. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας. (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 84)

· Μέγισται ἀπειλαί κεῖνται παρά τῶν Ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτῆ (σ.σ. τῆ αἱρέσει) μέχρι και συνεστιάσεως. Κἄν ἐν βρώματι, και πόματι, και φιλία συγκάτεισι (ὁ ὀρθόδοξεῖν δοκῶν) τοῖς αἱρετικοῖς, ὑπεύθυνος. Τοῦ Χρυσοστόμου ἡ ἀπόφασις. Ἐπί και παντός Ἁγίου. (P.G. 99, 1048 C-D) (σ.σ. Ο Άγιος Θεόδωρος ομιλεί εδώ για την διαχρονικότητα των Αγίων εις το ζήτημα της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αιρετικούς. Επιπλέον, κονιορτοποιεί οποιοδήποτε επιχείρημα περί δυνητικής στάσης απέναντι στην αίρεση, και μάλιστα, πριν καν συγγραφεί ο 15ος Κανών της ΑΒ’ Συνόδου.)

· Έργο δε του μοναχού είναι το να μη ανέχεται να γίνεται η παραμικρή καινοτομία στο Ευαγγέλιο, για να μη δώσουν στους κοσμικούς κακό παράδειγμα αιρέσεως και εκκλησιαστικής συγκοινωνίας με αιρετικούς και έτσι λογοδοτήσουν για την ψυχική τους απώλεια. (Επιστολή λθ’, βιβλίο ά, P.G.99, 1049CD) (σ.σ. Η θαυμάσια αυτή περικοπή μας δείχνει ότι όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας μπορεί να αποτειχισθεί από τους αιρετικούς ποιμένες. Μάλιστα ο Άγιος Θεόδωρος δεν μιλάει περί δυνητικής ή μη πράξεως, αλλά περί υποχρεωτικής(για την σωτηρία της ψυχής) και μάλιστα, πριν καν συνταχθεί ο 15ος Κανών. Έτσι, καταισχύνονται οι σημερινοί «θεολόγοι» που ομιλούν περί δυνητικής εφαρμογής του 15ου κανόνα της ΑΒ’ Συνόδου, αλλά και όσοι ομιλούν περί στρατηγών που δήθεν πρέπει πρώτα αυτοί να αποτειχισθούν και μετά όλο το υπόλοιπο πλήρωμα της Εκκλησίας. Οι βολικές “ερμηνείες” τους, αντιτείθεται στην Αγιοπατερική παράδοση της Εκκλησίας.)

· Όσοι κοινωνούν μαζί με τους αιρετικούς, αυτοί ως αληθώς αποσχίζονται της Εκκλησίας. (P.G. 99, 1065CD)

· Ὀρθόδοξοί ἐσμεν, κἂν ἄλλως ἁμαρτωλοί, ὦ μακαριώτατε, μηδ' ὁτιοῦν ὕφεσιν ἔχοντες ἐν τούτῳ τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, πᾶσαν σύνοδον οἰκουμενικήν τε καὶ τοπικὴν ἐγκεκρ ιμένην τῇ ἀληθείᾳ μετὰ τῶν ἐκτεθέντων αὐταῖς ἁγίων κανόνων ἀσπαζόμενοι καὶ πᾶσαν αἵρεσιν καὶ αἱρετικὸν μυσαττόμενοι καὶ ἀναθεματίζοντες. καὶ ἀνάθεμα Βαρσανουφίῳ, Ἠσαΐᾳ, Δωροθέῳ τε καὶ Δοσιθέῳ, τοῖς ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου ἀναθεματισθεῖσιν. ἀλλὰ καὶ ἄλλος ε ἴ τις εἴη τούτοις ὁμώνυμος, ὅμως αἱρετικὸς κατὰ τὴν ἐκείνων αἵρεσιν ἢ ἑτέραν, κἂν ἐπίσκοπος, κἂν ἀσκητής, κἂν ὁστισοῦν, ἀνάθεμα ἔστω. Ἀλλὰ καὶ εἴ τις μὴ ἀναθεματίζοι εὐκαίρως κατὰ τὸ ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος . ἡμεῖς γὰρ καθαροί ἐσμεν παντὸς αἱρετικοῦ φρονήματος εὐχαῖς σου ἱερωτάταις, παναγέστατε. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 34, line 131-143)

· Ἀκοὴ ἀγαθὴ τῆς τιμιότητός σου ἐλθοῦσα ἐν ὠσί μου ἔπεισέν με ἐπιστεῖλαί σοι, ἄνερ ἀγαθέ. τίς δὲ αὕτη; ὅτι μ ετὰ τῆς ἄλλης σου ἀρετῆς, ἧς ἔσχες ἀπὸ χάριτος θεοῦ, ἔτι ἔχεσαι ἀκακίας, φυλάττων τὴν ὀρθόδοξον πίστιν ὡς θησαυρὸν ἐν τῷ ταμιείῳ τῆς τιμίας σου ψυχῆς καὶ ἀφιστάμενος τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν . χάριν πολλὴν ἔσχον ἐν τούτῳ τῷ θεῷ μου, ὅτι λαϊκοὶ ἴσα μονάζουσιν ἀγωνίζονται εὐαρεστεῖν Κυρίῳ, φεύγοντες τὸν βόθρον τῆς αἱρέσεως· βόθρος γάρ ἐστιν ὡς ἀληθῶς, ἀδελφέ, καὶ παγὶς διαβόλου, καὶ ἡ κοινωνία αὐτῶν διίστησι τοῦ Χριστοῦ τὸν ἁλῶντα καὶ μακρὰν τῆς ποίμνης Κυρίου ἀποφέρει. ὡς γὰρ τὸ φῶς ἀπὸ τοῦ σκότους κεχώρισται, οὕτως καὶ ἡ ὀρθόδοξος μετάληψις τῆς αἱρετικῆς κοινωνίας· ἡ μὲν γὰρ φωτίζει, ἡ δὲ σκοτίζει, καὶ ἡ μὲν ἑνοῖ τῷ Χριστῷ, ἡ δὲ τῷ διαβόλῳ, καὶ ἡ μὲν ζωοποιεῖ τὴν ψυχήν, ἡ δὲ θανατοῖ. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae (2714:002)“Theodori Studitae Epistulae, vol. 1–2”, Ed. Fatouros, G.Berlin: De Gruyter, 1992; Corpus Fontium Historiae Byzantinae, Series Berolinensis 31.Epistle 233, line 2) (σ.σ. Στα ανωτέρω λόγια του Αγίου βρίσκεται η απάντηση σε όσους ιερωμένους ή θεολόγους, μας λένε ότι οι λαϊκοί δεν μπορούν να αποτειχίζονται, καθώς αυτοί δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κοινωνία τους με την αίρεση. Ο Άγιος Θεόδωρος μας λέγει το ακριβώς αντίθετο…)

· Διὸ παρακαλῶ σου τὴν θεοφιλίαν φυλάττεσθαι τῆς ἀθέου κοινωνίας τῶν αἱρετιζόντων χεῖράς τε ὀρέγειν, καθ' ὅσον οἷόν τε, τοῖς ἀπολλομένοις, ἀλλὰ γὰρ καὶ τοῖς εὐσεβέσιν, ὅπερ σοι καὶ σύνηθες ποιεῖν πάντοτε, ἔργῳ, λόγῳ, ὅτι περὶ ψυχῆς τῆς ἀθανάτου τὸ κινδυνευόμενον. ἂν οὕτω ποιῇς, οἶδ' ὅτι καὶ θεός σοι εἰς ἀσφάλειαν κινδύνου ἔσται ἐπίκουρος, ἀποδιδούς μοι τὴν εὐχήν σου· χρῄζω γάρ, ἁμαρτωλὸς τυγχάνων. εἰ δὲ σῴζοιεν μυστήριον αἱ ἀδελφαί, περὶ ἡμῶν αὐτὰς προσαγόρευσον. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 94, line 20-37)

· Φίλοι γὰρ τραπεζῶν ἐκεῖνοι, οὐ φίλοι Χριστοῦ, ἐπειδὴ καὶ αἱρετίζοντες ἢ καὶ αἱρετικοῖς συνεπόμενοι φιλικῶς. σὺ δέ, ἄνθρωπε, τοῦ θεοῦ φίλος καὶ τῶν διὰ Χριστὸν διωκομένων. διὰ τοῦτο, ὡς μανθάνω, καὶ φυλάττεις ἑαυτὸν ἐκ τῆς κοινωνίας τῶν ἀνόμων, καὶ φυλαχθείης ἔτι ὑπὸ Κυρίου σὺν τῇ καλλίστῃ σου ὁμοζύγῳ καὶ τέκνοις εὐγενεστάτοις· τῶν γὰρ εὐγενῶν σύ, Χριστὸν φιλῶν καὶ ὑπὸ Χριστοῦ καταγόμενος. Πολλά σοι χρεωστῶ, ἀλλ' ἔχεις τὸν Κύριον ὑπὲρ ἐμοῦ σοι ἀμειβόμενον τὴν ἀντιχάριτα. σωθείης πανοικί, ἄνθρωπε τοῦ θεοῦ καὶ φίλε καλέ. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 95, line 2) (σ.σ. Στα ανωτέρω λόγια του Αγίου βρίσκεται η απάντηση σε όσους ιερωμένους ή θεολόγους, μας λένε ότι οι λαϊκοί δεν μπορούν να αποτειχίζονται, καθώς αυτοί δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κοινωνία τους με την αίρεση. Ο Άγιος Θεόδωρος μας λέγει το ακριβώς αντίθετο…)

· Γεωργίῳ ξενοδόχῳ Καταγώγιόν σου μανθάνω εἶναι τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τὸ εὐλογημένον οἴκημα· καὶ μεγάλη ἡ χάρις πάντοτε μέν, ἄρτι δὲ μάλιστα, ὅτε ἀποκέκλεισται ἡμῖν σχεδὸν πᾶς οἶκος φίλων φόβῳ ἀνθρωπίνῳ. ἀλλ' ὁ τοῦ θεοῦ φόβος τὴν σὴν θύραν ἀνεῳγμένην ἡμῖν παρίστησιν, ἐφ' ἣν εἰσε ρχόμενοι ὡς ἁμαρτωλοὶ τὴν παρὰ Κυρίου εἰρήνην σοι προς-φωνοῦμεν, εὐλογοῦντες καὶ εὐφημοῦντές σε ὡς οἰκίαν θεοῦ ὑπάρχοντα. εἴη τὸ μέρος σου μετὰ Ἀβραὰμ τοῦ ξενοδοχοῦντος ἀγγέλους, πληθυνθείη σοι πᾶν ἀγαθὸν νοούμενον καὶ ὁρώμενον, εὐφρανθείης καὶ ἐν τῷ νῦν α ἰῶνι καὶ ἐν τῷ μέλλοντι. ἀλλ' οὖν μετὰ ταύτης σου τῆς ἀρετῆς ἔστω φυλάττουσά σε καὶ ἡ ἀποχὴ τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετιζόντων κατὰ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καὶ παντὸς ἁγίου . (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 102, line 1t)

· Διὸ καὶ ἀγωνιῶμεν ἐφ' ὑμῖν διὰ τὴν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην τῆς χριστομάχου αἱρέσεως· φευκτέον γὰρ ταύτην, ὦ μῆτερ, ἐκ παντὸς τρόπου· ἡ γὰρ κοινωνία αὐτῆς διΐστησιν ἡμᾶς ἀπὸ Χριστοῦ. Πέπεισμαι οὖν τὸ καθ' ὑμᾶς καὶ χαίρω ὅτι Χριστοῦ ἐστε θεραπεύτριαι καὶ ὑπηρέτριαι· δέομαι δὲ ἐνεργέστερον τὰς ὑπὲρ τῆς ταπεινώσεώς μου ποιεῖσθαι ὑμᾶς ἐντεύξεις πρὸς θεόν, ὅπως ῥυσθῶ ἀπὸ τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ κατὰ πάντα. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 141, line 15)

· Ἀπολαύομεν πάντοθεν τῶν ἀγαθῶν σου, ἔχομεν δὲ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν μνήμης ἐμπύρευμα καὶ τὸ προσκεφάλαιον, ἐν ᾧ ἀναπαυόμενοι χρεωστικῶς ὑπερευχόμεθά σοι. τί τὸ ἑξῆς; ὅτι καὶ τὴν πίστιν, ὡς μανθάνω, φυλάττεις ὡς κεφαλίδα σου, τὸ φρόνιμον τοῦ ὄφεως ἔχουσα κατὰ τὴν Γραφὴν καὶ τὸ τῆς περιστερᾶς ἀκέραιον. ὢ τῆς ἐπαινετῆς σου θεοσεβείας· οἶδας ὅτι οὐδὲν θεοῦ προτιμότερον, ὄντως πεπαίδευσαι τὰ θεῖα, ἀληθῶς γινώσκεις τὰ ἀνθρώπινα παρερχόμενα. καί γε διαφυλάξειέν σε Κύριος ἕως τέλους ἀκατάγνωστον, ἀμέτοχον τῆς τῶν αἱρετιζόντων θεοχωρίστου κοινωνίας, τὴν ἐν ἅπασιν πανεύφημον καὶ πανσύνετον. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 207, line 13)

· Ἀπήλαυσά σου τῶν ἀγαθῶν διαπορευόμενος τὴν ἐξορίαν ἐκ τοῦ εὐλογημένου σου προαστείου τῆς Προύσης· ἰδοὺ καὶ πόρρωθεν ὢν δεξιοῦσαι ἡμᾶς. Πληθυνθείη σοι πάντα τὰ καλὰ πνευματικῶς τε καὶ σωματικῶς, φυλαχθείης μοι ἀσινὴς κατὰ σώματος ὑγίειαν καί γε κατὰ ψυχὴν ἐξ ἀκοινωνησίας τῶν χριστομάχων αἱρετικῶν . (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 88, line 15-20)

· Μὴ οὖν ἀθυμήσῃς, μᾶλλον μὲν οὖν εὐχαρίστως οἶσον, φέρε· οἶδεν γὰρ ἡμῖν ὁ ἀγαθὸς θεὸς καὶ διὰ τῶν ἐναντίων καὶ θλιπτικῶν οἰκονομεῖν τὰ συμφέροντα, μετὰ δὲ πάντα ἔργον τὸ φυγεῖν τὴν κοινωνίαν τῆς χριστομάχου αἱρέσεως, ἧς ἡ μέθεξις μελαίνει τὴν ψυχὴν καὶ ἀπόλλυσιν. ὅσον οὖν δύνῃ, φρόντιζε σαυτοῦ, ὅτι τὰ μὲν ἄλλα, κἂν ἀφῃρήμεθα, οὐδὲν μέγα (κἂν μὴ βουλώμεθα γάρ, πάντες πάντα καταλείψοιμεν, γυμνοὶ πρὸς τὸν κριτὴν μεταχωροῦντες ὡς ἐγεννήθημεν), τὴν δὲ πίστιν ζημιούμενοι τὸ μέγιστον καὶ μόνον τῶν κινδύνων· μετὰ ταύτης γὰρ ἐξελευσόμεθα καὶ αὐτὴ ἡμῖν παρασταίη μόνη μετὰ τῶν ἔργων ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως αἰωνίως. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 144, line 16-25 )

· Εἰ τοίνυν ἐπὶ τούτων τῶν ψιλῶν καὶ τοῖς πολλοῖς οὐδὲ δοκούντων τι εἶναι ἐφάμαρτον οὐκ ἀνεκδίκητα τὰ κρίματα καὶ τὰ τοῦ θεοῦ δικαιώματα, πόσῳ γε μᾶλλον ἐπὶ τοῦ παρόντος; οὐκ ἔστιν οὖν, οὐκ ἔστιν, ὦ δέσποτα, οὔτε τὴν καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίαν οὔτε ἑτέραν παρὰ τοὺς κειμένους νόμους καὶ κανόνας ποιεῖν τι. ἐπεί, εἰ τοῦτο δοθείη, κενὸν τὸ εὐαγγέλιον, εἰκῇ οἱ κανόνες, καὶ ἕκαστος κατὰ τὸν καιρὸν τῆς οἰκείας ἀρχιερωσύνης, ἐπειδὴ ἔξεστιν αὐτῷ ὡς δοκεῖ μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ πράσσειν, ἔστω νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἕτερος νομοθέτης. ἀλλ' οὐδαμῶς· παραγγελίαν γὰρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ' ὃ παρελάβομεν, παρ' ὃ οἱ κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς συνόδων καθολικῶν τε καὶ τοπικῶν ἐάν τις δογματίζῃ ἢ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς , ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae (2714: 002)“Theodori Studitae Epistulae, vol. 1–2”, Ed. Fatouros, G.Berlin: De Gruyter, 1992; Corpus Fontium Historiae Byzantinae, Series Berolinensis 31. Epistle 24, line 88)

· Αἵματι μαρτύρων ἠρδεύθη καὶ νῦν ἡ ἐκκλησία τοῦ θεοῦ, ἐπεὶ καὶ ἀρδεύεται διὰ τῶν ἔτι ἀθλούντων καὶ πολυτρόπως ἐκπιεζομένων ταῖς θλίψεσιν. αἷμα κενοῖ ὁ καθειργμένος, ὁ μεμονωμένος, ὁ στενοχω-ρούμενος, ὁ ἀφηρπασμένος ἐκ παντὸς προσώπου, ὁ ὑστερούμενος τῶν κατὰ χρείαν, ὁ πεινῶν, ὁ διψῶν, ὁ μὴ τὴν τοῦ ἡλίου ἀκτῖνα δεχόμενος, καθ' ἡμέραν ἀποθνήσκων, ὡς βοᾷ ὁ Παῦλος, καὶ ὅλην τὴν ἡμέραν θανατούμενος, ὡς ᾄδει Δαυίδ. ἀλλ' εἰ ἀποθάνωμεν, καὶ συζήσομεν Χριστῷ· εἰ ὑπομείνωμεν, καὶ συμβασιλεύσομεν αὐτῷ. ἐν τοῖς ἄνω χρόνοις ἐξελέξατο ἡ χάρις οὓς ἐξελέξατο εἰς τὸ Χριστοῦ μαρτύριον, κατὰ γενεὰν καὶ γενεὰν ἀνίσχουσι μάρτυρες· ἀνάγκη γὰρ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα, Χριστὸς ἔφησεν, ἵνα οἱ ἐκλεκτοὶ ἐκλάμψωσιν ἡλιοειδῶς καὶ τὰ ζιζάνια φανερὰ γένηται νυκτοειδῶς. Γενοίμεθα, ὦ ἀδελφοί, ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ σκολιᾷ καὶ διεστραμμένῃ ὡς φωστῆρες αὐγάζοντες τοῖς ἐν σκοτομήνῃ τῆς αἱρέσεως, καθὰ ἡμᾶς ἐξελέξατο Χριστὸς εἰς καύχημα αὐτοῦ , εἰς κλέος ὀρθοδοξίας. ὡς ἡμῖν οἱ ἀνέκαθεν, οὕτω ἡμεῖς τοῖς μετέπειτα στηριγμὸς καὶ ὑπογραμμὸς ὑποδειχθείημεν καὶ εἰς ἡμέραν Χριστοῦ εὑρεθείημεν χορεύοντες. καίτοι γε τῶν προσεχῶν ἡμεῖς μᾶλλον φανερώτερον τὸ μαρτύριον ἔχομεν· οὐδὲ γὰρ περὶ τῶν ἐν Χριστῷ φύσεων ἢ θελημάτων καὶ ὅσα πρὸς τούτοις ἀμφισβητούμενα, ὧν ἡ διαμάρτησις, κατὰ τὰ νοήματα οὖσα, οὐδὲν αἰσθητῶς παρεῖχε τὴν ἀπόδειξιν, νῦν δὲ σὺν τοῖς νοήμασι καὶ κατ' ὀφθαλμοὺς τὸ ἀμφισβητούμενον ἤτοι ἀσεβούμενον. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 301, line 47) (σ.σ. Η παρούσα πηγή είναι εξόχως σημαντική διότι, αποδεικνύει την άποψη του Αγίου Θεοδώρου για τους αποτειχισμένους της εποχής του, μεταξύ των οποίων φυσικά ήταν και ο ίδιος {Όπως αποδείχτηκε από τις πηγές που παραθέσαμε, ο Άγιος είχε προσχωρήσει στο μέτωπο των αποτειχισθέντων. Αυτός είναι και ο λόγος που στο ανωτέρω απόσπασμα χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία ἡμᾶς και όχι ὑμᾶς}. Λέγει λοιπόν ότι στη γενιά αυτή τη δόλια και διεστραμμένη ήμαστε σαν τα αστέρια του ουρανού που ακτινοβολούν προς αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι της αιρέσεως. Εμάς, λέγει, διάλεξε ο Χριστός ως καύχημά του, ως δόξα της ορθοδοξίας. Θα ήμαστε στήριγμα και υπογραμμός τον μετέπειτα Χριστιανών, ενώ η ημέρα της ενδόξου δευτέρας παρουσίας του Χριστού, θα μας βρει στον χορό των Αγίων-χορεύοντας. Όλα αυτά ο Άγιος τα είπε πριν γραφτεί ο 15ος Κανών της ΑΒ’ Συνόδου, ο οποίος εκφράζει περιληπτικά την διαχρονική άποψη της Εκκλησίας για τους αποτειχισθέντες· οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τον καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται.)

· Τοῖς διὰ Κύριον πεφυγαδευμένοις πνευματικοῖς ἁγίοις μου πατράσιν Θεόδωρος ἐλάχιστος πρεσβύτερος καὶ ἡγούμενος τῶν Στουδίου ἐν Κυρίῳ χαίρειν Καὶ ἀφ' ἑνὸς ὀρθοδόξου τὸ δέξασθαι γραμματεῖον ἐν ταῖς χαλεπαῖς ἡμέραις ταύταις, μὴ ὅτι γε ἐκ πολλῶν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνεληλυθότων, ξένον πως τῷ καιρῷ, ὡς ἐν χειμῶνι πολύφυλλον ῥόδον, καὶ τῇ ἐμῇ ταπεινώσει χαρίεν ὅτι μάλιστα, ὥστε ἀπ' αὐτῆς τῆς προγραφῆς σκιρτῆσαί μου τὸ πνεῦμα καὶ ἀνθομολογήσασθαι Κυρίῳ τὰ εἰκότα · ὃς καὶ ἐν τῷ παρόντι Ἀχααβικῷ διωγμῷ κατέλιπεν ἑαυτῷ τοσούτους μὴ κάμψαντας γόνυ τῇ Βαάλ. οἶμαι γὰρ τῶν τηνικαῦτα ἰσαρίθμους εἶναι τοὺς νῦν ἀκαμπεῖς οὐ μόνον διὰ τῶν εἰς προῦπτον κειμένων ἐξ ὁμολογίας, ἀλλὰ γὰρ καὶ διὰ τῶν ὧδέ τε κἀκεῖσε διασεσωσμένων ἐν ἐρημίαις καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς ἀποστολικῶς εἰπεῖν, καθάπερ καὶ τὴν ὑμῶν ὁμάδα τὸ τρικόρυφον ὄρος ὡς τρισόλβιον κλέος φέρον ὡραΐζεται. Χάρις οὖν τῷ θεῷ, τῷ πλουτοῦντι ὑμᾶς σὺν πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις τὸ ὄνομα αὐτο ῦ· ἐπαινῶ τὴν ἱερὰν φυγαδείαν ὑμῶν, ὑμνῶ τὴν ὀρεινὴν συνοικίαν ὑμῶν, ὅτι, εἰ καὶ τληπαθής, ὅμως θεοποιός. Μωσῆς ἐν ὄρει τῷ Σιναίῳ θεῷ συνωμίλει, Ἠλίας ἐν ὄρει τῷ Χωρὴβ θεὸν ἰδεῖν ὡς δυνατὸν ἠξίωται · Ἰησοῦς αὐτὸς ὁ θεαρχικώτατος εἰς τὸ ὄρος ἄνεισιν ἀνθρωποπρεπῶς προσεύξασθαι. τί τοῦτο; ἐμοὶ δοκεῖ σύμβολον τῆς κατὰ ψυχὴν ἀναβάσεως τὸ θεώρημα εἶναι· ὡς γὰρ τὸ ὄρος ὑπερανεστώς ἐστι τῆς ὑπουρείου πεδιάδος τε καὶ κοιλότητος, τοσούτῳ δὴ μέτρῳ ὁ νοῦς τοῦ προσευχομένου ἄνεισι πρὸς θεὸν διὰ τοῦ μετεώρου τόπου. ὁρᾶτε, ὦ τριπόθητοι, οἷον καὶ ἡλίκον ὑμῶν τὸ ἐνδιαίτημα; μιμνήσκεσθε καὶ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ χαμοζώων ἐντεῦθεν, ὡς ἂν συναναφθείημεν ὑμῖν τοῖς ὑψιπετέσιν ἀετοῖς Κυρίου. Ἀλλ' ἐχέτω μὲν ταῦτα ὧδε, εἰ καὶ ὁ πόθος ᾄττει πλέον λέγειν. τί δὲ εἰς τοσοῦτον ἐληλύθατε ταπεινώσεως μέτρον, παρ' ἐμοῦ τοῦ ἀμαθοῦς μαθεῖν ὧν προετείνατε πεύσεων τὰς ἀποκρίσεις; αὐτοὶ χάριτι Χριστοῦ ἀφ' ἑαυτῶν εἰδότες τὸ δέον · εἰ δὲ μή, πρὸς τῶν προεχόντων καὶ ἀξ ιώματι καὶ λόγῳ. εἰσὶ γὰρ πλεῖστοι, ὡς ὑπέδειξεν ὁ λόγος, ὀφείλοντες ἐκδιδαχθῆναι. ἵν' οὖν μὴ δόξω λυπεῖν ὑμᾶς, ἅμα τε καὶ δεδιὼς τὸ ἀνήκοον, καθίημι ἐμαυτὸν πρὸς τὸ ἐπίταγμα. ἀλλὰ πρῶτον ἐκεῖνο ἔχω λέγειν, ὅτι ἡ αἵρεσις αὕτη, εἰ καὶ τοῖς προλαβοῦσιν ἐφάνη ἄλλως ἢ καί τισι φαίνοιτο νῦν μεσοπόνηρος οὑτωσί πως καὶ οὐ λίαν χαλεπή, ἐμοὶ γοῦν τῷ ἀμύδρωπι οὐδὲν ἄλλο δοκεῖ ἢ ἄρνησις Χριστοῦ εἶναι · εἰ γὰρ ἐν τῇ εἰκό νι τὸ ἀρχέτυπον ἐκφαίνεται, ὥς φησιν ὁ πάνσοφος Διονύσιος, καὶ εἰ ἡ τῆς εἰκόνος τιμὴ ἐπὶ τὸ πρωτότυπο ν ἀναβαίνει, ὥς φησιν ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐξουδένωται δὲ νῦν ἡ εἰκὼν Χριστοῦ, ἤρνηται, πεπάτηται παρὰ τῶν χριστομάχων, ἄρα ἐν τῇ εἰκόνι αὐτοῦ καὶ διὰ τῆς εἰκόνος ἠρνήθη Χριστός, ἠτιμάσθη, ἀπεδοκιμάσθη ἰουδαϊκῶς· καὶ ἀλλοίως οὐκ ἔστιν ὑπεξαγαγεῖν τὸ θεώρημα. διὰ τοῦτο θρήνων καὶ κοπετῶν ὁ καιρός, διὰ τοῦτο καὶ τοσοῦτοι οἱ ἐνιστάμενοι, οὐ μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες, ὡς λογικῶς τε καὶ πραγματικῶς ἀρνουμένου Χριστοῦ, ὅπερ ἐπὶ τῶν πάλαι αἱρέσεων οὐκ ὦπται · λογικῶς μὲν ἐν τῷ φαίειν τοὺς ἀσεβεῖς μὴ οἷόν τε ἐγγεγράφθαι Χριστὸν σώματος χαρακτῆρι, πραγματικῶς δέ, ὅτι καθαιροῦσι πᾶσαν εἰκόνα ἁγίαν Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου, ἀγγέλων, ἁγίου παντὸς καὶ ἁγίας ἐκ πάσης ἐκκλησίας, ἀπὸ παντὸς ἱεροῦ ἀναθήματος, πυρὶ παραδιδόντες, ἐπιτωθάζοντες, γελῶντες τὸ μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, βδέλυγμα Χριστὸν ἐγγεγραμμένον σὺν μητρὶ καὶ θεράπουσιν ἀποκαλοῦντες. ὅπερ φρονεῖν καὶ λέγειν καὶ πράττειν Ἰουδαίων ἐστὶ καὶ Ἑλλήνων · οἱ γὰρ Ἄραβες καὶ Σκύθαι αἰδοῖ χρώμενοι οὐδὲν τοιοῦτον ἐφάνησαν πεποιηκότες. πῶς οὖν οὐκ ἄρνησις τῆς οἰκονομίας Χριστοῦ ταῦτα; Ἀλλ' ἐπὶ τὰς προτάσεις ὁ λόγος. . τινὲς ἐξ ἰδίας προαιρέσεως ὑπέκυψαν ἄνευ τοῦ καταναγκάζοντος · . ἄλλοι μετὰ πληγῶν · . ἄλλοι δὲ δι' ἀπειλῆς καὶ μόνης · . ἕτεροι ἄνευ ἀπειλῆς καὶ βασάνων, δέει καὶ μόνον· . ἄλλοι διὰ τὸ μὴ ἐκ πεσεῖν τῶν ἰδίων · . τινὲς δὲ καὶ κατὰ ἄγνοιαν. τούτους ἐπιστρέφοντ ας πῶς δεῖ ἀποδέχεσθαι; ἐπιδεικνυμένους δῆλα δὴ ἀξίους καρποὺς τῆς μετανοίας ἅπαντας. τίνες δὲ οὗτοι; ἀποχὴ τῶν ἁγιασμάτων μετὰ προσκλαύσεως καὶ ἐπιπόνου δεήσεως, ἐπὶ μὲν τῶν πρώτων τριετίζουσα, ἐπὶ δὲ τῶν δευτέρων διετίζουσα · ἐπὶ τῶν τρίτων καὶ τετάρτων καὶ πέμπτων ἡ τῶν πρώτων, ἐπὶ τῶν ἕκτων ἐνιαυσιαία. μετὰ τὴν ἐκπλήρωσιν πῶς δεῖ ἔχειν αὐτούς; εἰ μὲν ἐκ τοῦ ἱερατικοῦ πληρώματος καὶ οὐχ ὑπέγραψεν, μηκέτι μετέχων τῆς ἀσεβοῦς κοινωνίας τις, ὡς ἐν ᾧ ἐτέτακτο κλήρ ῳ· εἰ δὲ καὶ ὑπογράψας εἴη, ὡς εἰργόμενος τῆς ἱερουργίας ἕως ὀρθοδόξου συνόδου, κοινωνῶν δ' οὖν ὅμως τῶν ἁγιασμάτων. τοῖς πάντῃ ἀσε βέσιν, εἰ ἔξεστιν κατὰ ἀνάγκην δέους ἕνεκα ἢ διὰ λιμὸν ἢ καὶ ἄνευ ἀνάγκης ἢ καὶ διὰ βίαν ἄλλοις κοινωνοῦσιν, ὀρθοδόξους δὲ ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι συνεσθίειν; οὐδαμῇ οὐδαμῶς, εἰ μή τί γε τοῖς ἐσχάτοις, οὐκ ἀδιαφόρως, ἀλλ' ἐξ ἀναγκαίου τινὸς τρόπου ἅπαξ ἢ δίς. εἰ τῶν τούτοις ἐδωδίμων τὰ λείψανα ἐσθίειν κατὰ ἀνάγκην ἢ καὶ ἄνευ ἀνάγκης, διότι προεσχημάτισται ἐν αὐτοῖς ὁ σταυρός; εἰ μὲν παρὰ ἱερέως, οὐδαμῶς · εἰ δὲ μή, μεταληπτ έον κατὰ βίαν. εἰ δεῖ εἰς εὐκτήριον αὐτῶν εἰσέρχεσθαι εὐχῆς χάριν καὶ εἰ δεῖ τὴν ἁγίαν ἀναφορὰν ἐν αὐτῷ ἐπιτελεῖν μετὰ ἰδίας τραπέζης; οὐδαμῶς ἑκάτερον. εἰ δεῖ χαίρειν αὐτοῖς λέγειν καὶ ἀσπάζεσ θαι; οὐδαμῶς, ὥς φησιν ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Κύριος ἐκώλυσεν τὸν κοινὸν ἀσπασμόν· ὥστε τοῦτο κατὰ σύμβασιν, ὡς δὲ ἐξ ἀγάπης καὶ φιλίας φευκτέον, ἵνα πληρωθῇ ἐν τούτ ῳ· οὐκ ἔστι λέγειν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν. εἰσί τινες τῶν μοναστηρίων, οἳ οὔτε ἔργῳ οὔτε λόγῳ συνῆλθον, φυγῇ τὴν σωτηρίαν ποριζόμενοι καὶ πάλιν μετὰ τὴν ὑποχώρησιν τῶν ἀσεβῶν ἀνθυποστρέφοντες. εὖ ἂν ἔχοι · εἰ δὲ καὶ ἐλειτουργήθη ἐκκλησία ὑπὸ τῶν ἀσεβῶν, εἰ μὲν ἅπαξ, εἰσίτωσα ν, ἐπιτελοῦντες ἐν αὐτῇ τὰς προσ ευχὰς μόνον, εἰ δὲ πολλάκις, ὑποχωρείτωσαν ταύτης πόρρω. κοσμικοί τινές εἰσιν ἢ καὶ μοναχοί, σφοδρῶς μυσαττόμενοι ἢ καὶ ἀποδυρόμενοι τὴν ἀσέβειαν, διὰ δὲ τὰς ἀπειλὰς τῶν ἀθέων προσέρ χονται τῇ αὐτῶν κοινωνίᾳ, οἰόμενοι αὐτὴν δηλητήριον εἶναι, αἰ τοῦνται δὲ εὐχὴν ὑπὲρ αὐτῶν ἡμᾶς ποιεῖσθαι · εἰ ἔξεστιν αὐτοῖς μεταδιδόναι τῶν θείων μυστηρίων; εὐχὴν μὲν ποιεῖσθαι ἐξόν, οὐ μὴν μεταδιδεῖν, κἂν ὅ τι ἂν λέγωσιν ἢ πράττωσιν. σταυροὺς ἐὰν ἱστῶσιν κατὰ τὰς λεωφόρους, εἰ δεῖ προσκυνεῖν; οὐ κωλυτέον. εἰ δεῖ τῶν τοιούτων τὰς προσφορὰς προσκομίζειν; οὐδαμῶς. Ταῦτα οὖν, ὡς ὁ Κύριος κατὰ νοῦν ἐπήγαγεν ἡμῖν, ἐφθεγξάμεθα, οὐ νομοθετικῶς (ἐπεὶ μηδὲ ἐσμὲν τῶν ἱεραρχούντων · αὐτῶν γὰρ τὸ τυποῦν κανονικῶς), ἀλλὰ συμβουλευτικῶς, ἐπεὶ ἐσμὲν ὑμῖν ὁμοταγεῖς καὶ ἐπειδὴ ἐξ ἀπορίας τῶν ἱεραρ χικῶς ὀφειλόντων τυπῶσαι ἀναγκασθέντες ὑφ' ὑμῶν ἐληλύθαμεν εἰς τοῦτο. ὑμεῖς δέ, ἁγιώτατοι πατέρες, σύγγνωτε, εἴ τί ἐστιν ἀπαρέσκον ὑμῖν ἐν τοῖς εἰρημένοις. πλὴν ὅτι ὁ ἰατρὸς καὶ ψυχῆς καὶ σώματος καὶ προσώπου ποιότητα καὶ καιροῦ ἰδιότητα, ἕξιν τε καὶ πάθος, δύναμίν τε καὶ ἀδράνειαν ἐπιτηροίη καὶ οὕτω φαρμακεύοι καὶ ἰᾶται, ἐλλείψεσι καὶ προσθήκαις χρώμενος· ἃ ἐν κεφαλαίῳ περιλαβεῖν οὐχ οἷόν τε κανονικῶς, ὡς καὶ αὐτοὶ οἱ ἅγιοι πατέρες ἡμῶν ὡρίσαντο. (TLG, Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae Epistle 393) Όσιοι Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί

· … Εμείς απορρίψαμε τις προτάσεις του με πείσμα και είπαμε, ότι είμαστε έτοιμοι να υπομείνουμε μυρίους θανάτους. Είπαμε ακόμη, ότι δεν θα μολυνθούμε ποτέ με την εκκλησιαστική κοινωνία ή έστω με την απλή συμφωνία με όσους αθέτησαν την πίστη και την ομολογία των Χριστιανών,έστω και αν μας βγάλουν τα μάτια ή κάψουν στη φωτιά τα σώματά μας… (Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, σελ. 200)

· Ο έπαρχος άρχισε πάλι να μας κολακεύει και είπε: «μία μόνο, μία φορά κοινωνήστε μαζί μας και δεν απαιτούμε τίποτε άλλο. Θα έλθω και εγώ μαζί σας στην εκκλησία και έπειτα πηγαίνετε όπου σας αρέσει ». Εγώ γέλασα και του είπα: «Κύριε έπαρχε, αυτό που λέγεις είναι όμοιο με το να μας έλεγε κανείς για κάποιον άλλο λόγο ότι: δεν σου ζητώ τίποτε, παρά μόνο μία φορά να σου κόψω το κεφάλι και μετά απ’ αυτό πήγαινε όπου θέλεις. Γνώριζε λοιπόν ότι σε μας είναι ντροπή ακόμη και το να τολμά κάποιος να μας προτρέπει να έλθουμε σε κοινωνία, σαν αυτή που εσύ τώρα –άγνωστο γιατί- μας προσκαλείς, και να μην είναι από πολύ νωρίτερα πεπεισμένος, ότι είναι ευκολότερο να κάνει άνω κάτω την γη και τον ουρανό, παρά να μεταβάλλει εμάς από την ευσέβεια ». (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 201) Μέγας Φώτιος

· Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; λύκος ἐστίν. Φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδὲ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν κἄν ἥμερον περισαίνειν δοκεῖ. Φύγε τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως… (Αρχιμανδίτου Χρυσοστόμου Σπύρου, ό.π., σελ. 20) 10ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

· Ἐω ὅσοις γάρ οὐκ ἔστι παράβασις Θεοῦ ἐντολῶν ἤ ἀποστολικῶν κανόνων καί διατάξεων ἐν πᾶσιν ἀνάγκη πᾶσα ὑπακούειν αὐτῶ ὀφείλετε καί ὡς τῶ Κυρίω πείθεσθαι· ἐν ὅσοις δέ κινδυνεύει τό τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον καί οἱ νόμοι τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ, οὐ μόνον οὐ δεῖ πείθεσθαι τούτω παραινοῦντι ἡμῖν καί διατασσομένω, ἀλλ’ οὐδέ ἀγγέλω ἄρτι ἀπ ’ οὐρανοῦ καί ὑμῖν εὐαγγελιζομένω, παρ’ ὅ οἱ αὐτόπται τοῦ Λόγου εὐηγγελίσαντο . (Νικήτα Στηθάτου, Βίος και Πολιτεία του Αγίου Πατρός Συμεών του Νέου Θεολόγου, Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, ΕΠΕ 19 Α, σελ. 144-146)

· Εὐχαῖς καὶ δάκρυσι τὸν Θεὸν καθικέτευσον, πέμψαι σοι ὁδηγὸν ἀπαθῆ καὶ ἅγιον. ᾿Ερεύνα δὲ καὶ αὐτὸς τὰς θείας Γραφὰς καὶ μάλιστα τὰς τῶν ῾Αγίων Πατέρων πρακτικὰς συγγραφάς· ἵνα ταύταις ἀντιπαρατιθείς τὰ παρὰ τοῦ διδασκάλου καὶ προεστῶτος σοι διδασκόμενα καὶ πραττόμενα, ὡς ἐν κατόπτρω δ ύνασαι βλέπειν ταῦτα καὶ καταμανθάνειν. Καὶ τὰ μὲν συνάδοντα ταῖς Γραφαῖς, ἐγκολποῦσθαι καὶ κατέχειν τὴν διάνοια · τὰ δὲ νόθα καὶ ἀλλότρια διακρίνειν καὶ ἀποπέμπεσθαι, ἵνα μὴ πλανηθῆς. Πολλοὶ γάρ, ἴσθι, πλάνοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις γεγ όνασιν. (Κεφάλαια Πρακτικά και Θεολογικά 32, Φιλοκαλία τῶν ῾Ιερῶν Νηπτικῶν, ΕΠΕ 3, σ. 242) (σ.σ. Το ανωτέρω απόσπασμα φανερώνει ξεκάθαρα ότι ο ΄Αγιος Συμεών δεν συνιστά αδιάκριτη υπακοή σε όλους τους προεστώτες, αλλά μόνο στους αγίους και απαθείς, και μάλιστα, αφού τους εξετάσουμε με βάση την διδασκαλία των Αγίων.) 13ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Αθανάσιος πατριάρχης Κων/λεως

· Στην αρχή λοιπόν προσπαθεί (σ.σ. ο επίσκοπος του Γάνου όρους) με το καλό και τις κολακείες να τους καταπείσει και να τους αποσπάσει από την ευσέβεια και το ορθό δόγμα των Χριστιανών. Επειδή όμως οι προσβολές του αποκρούσθηκαν από τους αλύγιστους και γενναίους υπερασπιστές της ευσεβείας και έχασε κάθε ελπίδα, αποκαλύπτει τότε το σχέδιό του. Δοκιμάζει λοιπόν με τις απειλές να φοβερίσει τον λέοντα, απειλώντας τον με ψευδή φόβητρα. Στην συνέχεια απαιτούσε από αυτούς να συμμετάσχουν μαζί τους τουλάχιστον στην προσευχή προ της τραπέζης και να φάγουν από το κοινό φαγητό. Όταν όμως ο μανιώδης εκείνος αρχιερεύς είδε, ότι ο Άγιος ήταν και σε αυτό ανένδοτος και παρουσίαζε στη συζήτηση τον (Ι’) αποστολικό κανόνα που λέγει ότι: «εάν κάποιος συμπροσευχηθεί με έναν ακοινώνητο έστω και μέσα σε σπίτι, να είναι και αυτός ακοινώνητος ». Τότε δεν μπόρεσε πλέον να αντέξει την απτόητη και θαρραλέα ευθύτητα του μεγάλου Πατρός. (Ιωσήφ Καλοθέτου, Βίος και πολιτεία του εν αγίοις πατρός ημών… Αθανασίου, σελ. 478-480) (σ.σ. στη παρούσα πηγή, μπορεί κανείς να θαυμάσει την ακρίβεια και την ευαισθησία στα θέματα της πίστεως που είχαν οι Άγιοι Πατέρες. Δεν δεχόταν ούτε να συνδειπνήσουν με αιρετικούς! Τι θα έλεγαν στους σημερινούς “επισκόπους” που οργανώνουν πανάκριβες φιέστες και δεξιώσεις για να υποδεχθούν τον πάπα και κάθε είδους αιρετικό; Τι θα έλεγαν σε αυτούς που διατυμπανίζουν την οικονομία και τα άχρι καιρού(μέχρι το κοινό ποτήριον), διότι, δήθεν ακόμα δεν υπάρχει προδοσία της πίστεως; Νομίζουμε ότι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι προφανής.) Άγιος Γερμανός

· Να φεύγετε ολοταχώς μακριά από τους ιερείς που υπέκυψαν στη λατινική υποταγή. Να μη συγκεντρώνεστε μαζί τους στην εκκλησία, ούτε να δέχεστε από τα χέρια τους οποιαδήποτε ευλογία. Διότι είναι καλύτερο να προσεύχεστε μόνοι σας στα σπίτια σας προς τον Θεό, παρά να συνάγεστε στην εκκλησία μαζί με τους υποταχθέντας λατινόφρονας. Ει δ’ άλλως θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς. Εάν κάποιος από τους ιερείς που προαναφέραμε κοσμείται με σεμνό βίο και αποδέχεται την ευσέβεια, αλλά ημάρτησε µόνο σ΄αυτό το πράγµα -δηλαδή ενέδωσε λόγω βίας ή συναρπαγής στη λατινική τυραννία, που εισχώρησε στις εκκλησίες σας και ομολόγησε ότι έχει τον πάπα ως αρχιερέα- σ΄αυτόν ας µη παραχωρηθεί να εκκλησιάζεται μαζί σας. Ούτε επίσης να εκτελεί τα της ιερωσύνης, εάν προηγουμένως δεν μετανοήσει και πει ενώπιον του αρχιεπισκόπου των Λατίνων και των επισκόπων του, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα… … Όσοι κληρικοί αποδέχονται την Εκκλησία μας και επιθυμούν να κρατήσουν την πατροπαράδοτη πίστη, να μην υποκύψουν στους αρχιερείς τους που υποτάχθηκαν στους Λατίνους. Ούτε να υπακούσουν έστω και για λίγο σε αυτούς, επειδή οι επίσκοποι θα τους αφορίσουν με σκοπό να τους κάνουν να πεισθούν στη λατινική εκκλησία. Επειδή ένας τέτοιος αφορισμός είναι άκυρος και επιστρέφει μάλλον σε αυτούς που τον πράττουν. Και τούτο διότι έχουν γίνει πρόξενοι σκανδάλων στον λαό του Θεού, αφού καταπάτησαν την ακρίβεια των ιερών κανόνων και δέχθηκαν τους επιβήτορας και αλλοτριοεπισκόπους και τους έδωσαν τα χέρια, το οποίο είναι σημείο ευπειθείας και υποδουλώσεως… … Εσείς δε περιούσιε λαέ του Χριστού, στερεωθείτε στην πίστη, ανδρίζεσθε, γίνεσθε ισχυροί, σωφρονίζοντας τους ατάκτους και ελέγχοντας όσους παραποιούν την ευσέβεια. Να μην προδίδετε κανένα από τα ορθά δόγματα τα οποία έχετε λάβει από παλαιά. Να θεωρείτε χαρά και κέρδος κάθε βιοτική θλίψη και κάθε ζημία, προκειμένου να διαφυλαχθεί μέσα σας απαραβίαστος ο θησαυρός της Ορθοδόξου πίστεως. (Γερμανού Κων/λεως, επιστολή σταλείσα εν τη νήσω Κύπρω…, παρά Κ.Ν. Σάθα, σελ. 17-19)

· Οι Λατίνοι «καταπείσαντες τους ἐν τῆ Μονῆ τῶν Ἰβήρων Μοναχούς, Ἴβηρας το γένος, ἵνα ὑποταχθῶσιν εἰς την ἔδραν τῆς Ρώμης, δίδοντες ἁπλῆν διά χειραψίας ὑπόσχεσιν εἰς τον ἐν Θεσσαλονίκη Λατῖνον ἐπίσκοπον. Τούτου ἕνεκεν ἐνεφιλοχώρησε διάστασις μεταξύ τῶν ἐν τῆ Μονῆ συμμοναζόντων Ἰβήρων Μοναχῶν και τῶν Ἑλλήνων, διότι οἱ τελευταῖοι δεν ἀπεδέχοντο την ὑποταγήν αὐτῶν εἰς την ρωμαϊκήν Ἐκκλησίαν. Οὐδέν ῆττον οἱ Ἕλληνες Μοναχοί, ἵνα μη πράξωσι τι το ἀντικανονικόν, ἀπέστειλαν προς τον ἀνωτέρω Χωματιανόν (μέγα χαρτοφύλακα των Πατριαρχείων και από το 1220 αρχιεπίσκοπο Βουλγαρίας), Μοναχόν τινά ὀνόματι Οἰκοδομόπουλον και συνεβουλεύθησαν αὐτόν ἄν ἐφεξῆς δύνανται να συγκοινωνῶσι προς τους αποσχισθέντας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἴβηρας. Τότε ὁ Χωματιανός προέτρεψε τους Ἕλληνας να παύσωσι πᾶσαν µετ΄ἐκείνων κοινωνίαν και ἐν ταὐτῶ διεφώτισεν αὐτούς περί τε τῶν δογμάτων και τῆς διαφορᾶς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν». (Γερ. Σμυρνάκη, Το Άγιον Όρος, σελ. 71) Γεωργίου Παχυμέρη

· Ο υιός του Ανδρόνικος Β’ δεν τόλμησε να κηδεύσει τον πατέρα του (Μιχαήλ Παλαιολόγο) με βασιλικές τιμές και επανέφερε στον πατριαρχικό θρόνο τον ιερό Ιωσήφ. Η πρώτη ενέργεια του πατριάρχου ήταν να ορίσει επιτίμιο στους αρχιερείς, λοιπούς κληρικούς και λαϊκούς που αποδέχθησαν την ένωση. Καθαιρέθηκαν επίσης όσοι κληρικοί ήταν παρόντες κατά την τέλεση λατινικής λειτουργίας στη Ρώμη η την Λυών. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 254) (σ.σ. σε αυτό το θαυμάσιο απόσπασμα, αντλούμε την εξής σημαντική πληροφορία: κατά πολλούς, ο 15ος κανόνας της ΑΒ’ Συνόδου έχει δυνητικό χαρακτήρα. Δηλαδή δεν είναι κάποιος υποχρεωμένος να τον εφαρμόσει σε καιρό αιρέσεως. Όμως εδώ αποδεικνύεται περίτρανα ότι είναι υποχρεωτικός, διότι ο πατριάρχης επέβαλλε επιτίμια σε όσους αποδέχθηκαν την ψευδένωση με τους παπικούς. Τα επιτίμια αυτά, αφορούσαν και απλούς λαϊκούς.) Άγιος Ησαΐας ο Ομολογητής

· Ούτος ο Μακάριος έπαθε πολλά κακά από τον βασιλέα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον τον λατινόφρονα, διά τί δεν ήθελε να συγκοινωνήσει με τον τότε Πατριάρχην Ιωάννην τον Βέκκον διά την καινοτομίαν του Ορθοδόξου Δόγματος, αλλά θείω ζήλω κινούμενος ηγωνίσθη πολλά υπέρ της Ορθοδοξίας, και με την ακούραστον διδασκαλίαν του, και παρομοίαν σπουδήν και προθυμίαν του, ήνωσεν όλους με την Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού πλέον τελεώτερον. (Νέον Εκλόγιον, σελ. 337-338) Ιώβ Ιασίτης Ομολογητής

· … Να μην τους συναναστρεφόμαστε λοιπόν προσαρμοζόμενοι στις συνήθειές τους. Ούτε επίσης να συνυπάρξουμε σε ένα περίβολο, για να μη παραδοθούμε και εμείς μαζί τους ως περιφρονημένοι στον διάβολο για να μας καταπατήσει. Τι λοιπόν; Θα τους σιχαθούμε ή θα τους καταραστούμε; Φυσικά όχι. Θα προσπαθήσουμε όμως με όλες μας τις δυνάμεις να μη μολυνθούμε με την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους και να μη μετέχουμε στην ψώρα, ή την ολέθρια ασθένειά τους. Θα προφυλάξουμε επίσης τους εαυτούς μας με κάθε τρόπο και θα απέχουμε τελείως από την φατρία τους. (Ανδρ. Δημητρακοπούλου, Ιστορία του σχίσματος…, σελ. 61)

· Διότι ο μνημονεύων του πάπα ως αρχιερέως, η το δικαίωμα του εκκλήτου εις αυτόν παραχωρών, η θεωρών τούτον πρώτον μεταξύ των αρχιερέων του Θεού, καθίσταται υπεύθυνος και ένοχος απέναντί του να τηρήσει όλον τον λατινισμό. Παρακαλώ φυλαχτείτε εκ του μιάσματος τούτου των Ιταλών. Μην αφήσουμε να μας αγγίξει ο μολυσμός τους, και μας αποστραφεί ούτως ο Νυμφίος των ψυχών μας προς αιώνια καταισχύνη μας. (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 101) (σ.σ. Τι θα έλεγε ο άγιος ούτος Πατήρ δια τον σημερινόν πατριάρχην Βαρθολομαίο, όπου κατά την επίσκεψη του πάπα στην Κωνσταντινούπολη, το 2006, τον μνημόνευσαν ως κανονικό επίσκοπο, ψέλνοντάς του παραλλήλως εμετικά τροπάρια του τύπου: ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…; Η απάντηση για κάθε αναγνώστη, είναι νομίζω προφανής.)

· ᾿Εκ τῆς ἀπολογίας τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ᾿Ιωσήφ πατριάρχου Κων/λεως, συνταχθείσης ὑπὸ τοῦ ἱερομονάχου καὶ ὁμολογητοῦ ᾿Ιώβ τοῦ ᾿Ιασίτου καὶ τὸν Τόμον ἀναιρούσης τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Παλαιολόγου τοῦ ἀζυμίτου, καθ’ ὃν (τόμον) πάντα τὰ τῶν Λατίνων «ἀκαταιτίατά» εἰσιν. «...᾿Επεὶ γὰρ ἐρώτησις προέβη ἀπαιτοῦσα ἡμᾶς εἰπεῖν, ἐν ποία τάξει ἔχομεν τοὺς ᾿Ιταλοὺς τῶν παρὰ τῶ μεγάλω Βασιλείω διαιρουμένων τοῦ κοινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐν τῆ τῶν αἱρετικῶν, ἐν τῆ τῶν σχισματικῶν, ἢ ἐν τῶ τῶν παρασυναγωγάς ποιούντων· ταύτας γὰρ τὰς διαφορὰς ἐν τούτοις ὁ μέγας ἐκεῖνος εἶναι φησί, μηδὲν δὲ ἀπὸ κοιλίας φωνεῖν προετράπημεν, ἀλλ’ ἐκ τῶν θεοφόρων πατέρων καὶ τῶν θείων Κανόνων καὶ νόμων, τοῦτο δὴ καὶ ποιησόμεθα πάντως· καὶ ὅσα οἱ νόμοι καὶ οἱ Κανόνες καὶ οἱ θεῖοι πατέρες εἰς τὸ προκείμενον συμβαλλόμενα ἐξεφώνησαν, ταῦτα δὴ καὶ προθήσομεν καὶ δειχθήσεται. Οἴδαμεν γὰρ τοῦτο καὶ προδιαγγέλομεν, ὅτι ἐν τῆ πρώτη τάξει τῶν ἄνωθεν ἀπηριθμημένων, τῶν ἀποβάλλεσθαι δὴ παντάπασιν ἀξίων καὶ οἱ ᾿Ιταλοὶ τάττεσθαι καθεστήκασιν ἄξιοι» (φ. 3β). «῾Η δὲ περὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ πάπα ἀναφορά, εἴρηται μὲν ἡμῖν ἀνωτέρω πολλάκις, καὶ ἀποφευκτέα καὶ ἀποτρόπαιος ἀποδέδεικται... Πλὴν τί κοινὸν τῶ ὑπερεύχεσθαί τινος καὶ τῶ συντάττειν τοῦτον ἐθέλειν τοῖς ἀρχιερεῦσι Θεοῦ; πάντων γὰρ ὑπερεύχεσθαι καὶ τῶν ἀπίστων ὁμολογῶ, οὐ μὴν πάντας ἀδιαφόρως τοῖς ἱερουργοῖς συντάττειν Θεοῦ, καὶ μὴ διακρίνειν ἀναμέσον βεβήλου καὶ καθαροῦ· τοῦτο γὰρ οὐχ ὅπως ἐπὶ τῶν ἀπίστων, ἀλλ’ οὐδὲ ἐπὶ τῶν πιστῶν καὶ ὀρθοδόξων ἀπαρατηρήτως δοθήσεται. Οὐ τοίνυν παραιτούμεθα τὴν ὑπὲρ τῶν ἀσεβούντων εὐχήν, μὴ γένοιτο· ἀλλὰ τὸ συνάπτειν τούτοις τοῖς εὐσεβέσιν, μὴ εὐσεβοῦντας, καὶ διὰ τῆς αὐτῶν ζύμης καταχραίνειν τὴν ἐκκλησίαν, ἣν μηδὲν ἐπιφέρεσθαι αἰγυπτιακοῦ καὶ ἀθέου φυράματος προτρέπει· ἡ ἐντολή, ὡς ἀνοίκειόν τε καὶ καταδίκης πρόξενον ἀποφεύγομεν· οὐκ ἀφ’ ἑαυτῶν καὶ τοῦτο ποιοῦντες ἀλλ’ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος καὶ τῆς τῶν ἁγίων διδασκαλίας λαμβάνοντες· ἐὰν γάρ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζη σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· καὶ ἐὰν ἡ χείρ σου ἡ δεξιά, ἢ ὁ πούς σου σκανδαλίζουσί σε, ὁμοίως καὶ τούτων ποιοῦ τὴν ἀποβολήν· κρεῖττον γὰρ ἐστερημένους τούτων τῆς βασιλείας ἀπολαβεῖν ἢ μετὰ τούτων τὴν γέενναν. ῾Ορᾶς πῶς ἡμᾶς εἰς γέενναν ἰέναι ἡ ἀψευδὴς φωνὴ μαρτυρεῖ συναπτοίμεθα τοῖς σκανδαλίζουσιν ἡμᾶς ὁμοπίστοις καὶ ἀδελφοῖς; τούτους γὰρ μέλη φησὶν ὁ Χρυσόστομος τὸ τοιοῦτον ἐξηγούμενον ρητόν, κατὰ τὸ «ὑμεῖς ἐστὲ σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους». Τοὺς οὖν τοιούτους περὶ τὴν ὁμολογίαν σφαλέντας φησί, καὶ τοὺς λοιποὺς σκανδαλίζοντας, χρεὼν ἀποκόπτειν καὶ ἀπορρίπτειν μακράν, μηδὲν αὐτοῖς κοινωνοῦντας, ἵνα μὴ σὺν αὐτοῖς ἐν γεέννη κατακριθῶμεν καὶ ἐκπέσωμεν τῆς βασιλείας, ἣν ἄνευ τούτων ἐκληρονομήσαμεν ἄν, ὡς μαρτυρεῖ ἡ αὐτοαλήθεια. Μνημονεύειν δὲ χρὴ καὶ τῶν ἀνωτέρω ρηθεισῶν τοῦ μεγάλου τούτου Χρυσοστόμου παρεγγυήσεων· τὸ μὴ ὑποκύπτειν αὐτοῖς ἐν βρώσει ἢ πόσει, ἢ ἀγάπη, ἢ εἰρήνη, ἢ σχέσει τῆ οἱαδήτινι, μηδὲ χαίρειν λέγειν· ὁ γὰρ λέγων χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀλλότριος τῆς ἁγίας ἐκκλησίας καθίσταται. Τί γοῦν ἐναντιοῦται ἑαυτῶ ὁ Χρυσόστομος; μὴ γένοιτο· ἀλλ’ ἢ ὡς ἄνωθεν ἐδηλώθη, τῶ ἁγίω ὁ σκοπὸς καὶ ἡ ἔννοια· ποῖον γὰρ δώσει τις συμφωνεῖ τὸν Χρυσόστομον ἑαυτῶ, ἢ μάχεσθαι; πάντως συμφωνεῖν· τὸ γὰρ ἀπόφημον φευκτέον ὡς μηδ’ ἐν ὑποθέσει κατὰ τῶν ἁγίων τίθεσθαι ἄξιον. ᾿Αλλὰ καὶ πάλιν ὁ μέγας Παῦλος καὶ τὸ «ὑποτάγητε πάση ἀνθρωπίνη ἐξουσία διὰ τὸν Κύριον»· ὑποτάγητε οὖν εἶπεν, οὐ συγκοινωνήσατε· ὑποτάγητε, οὐκ εἰς ἱερωμένους τοὺς ταὺτας ἐγκεχειρισμένους λογίσασθε· σωματικῶς ὑποτάγητε μὴ κατὰ πνεῦμα· μὴ τῆ τούτων προστίθεσθε πίστει· μὴ κρίσιν ἱερῶν προσώπων αὐτοῖς ἐπιτρέψητε· τολμᾶ γάρ τις κρίνεσθαί φησιν ἀλλαχοῦ ἐπὶ τῶν ἀδίκων καὶ οὐκ ἐπὶ τῶν ἁγίων· ὑποτάγητε διὰ τὸν Κύριον εἶπεν, οὐκ ἐν οἷς ἡ ὑποταγὴ τοῦ Κυρίου μου ἀποκόπτει με· οὕτω μοι ἐκλαβέσθω τις καὶ τό· «πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποταττέσθω» ἐκ τῆς ψυχῆς συνεκδοχικῶς τὸν ὅλον ἄνθρωπον τοῦ λόγου δηλοῦντος κατὰ τὸν θεολόγον Γρηγόριον· τοῖς δὲ ψευδαδέλφοις, οὔμενουν οὐδὲ πρὸς βραχύ ὑπόκυψαι ὁ Παῦλος ἑαυτὸν διατείνεται· οὐδὲ γὰρ πρὸς μικρὸν φησιν ὑπετάγημεν τῆ τῶν ψευδαδέλφων ὑποταγῆ, ψευδαδέλφους ἀποκαλῶν τοὺς μὴ κατὰ Θεὸν ἀδελφότατα πλουτοῦντας καὶ τὸ τῆς αὐτῆς ὁμολογίας ὁμονοητικὸν καὶ ὁμόγνωμον. ῎Αρ’ οὐδ’ αὐτὸς ὑποκοκείψω τῶ πάπα τὸν ἐμὸν μιμεῖσθαι ὀφείλων διδάσκαλον, οὐδὲ συντάττεσθαι αὐτὸν ἐμοί τε καὶ τοῖς λοιποῖς ἁγιωτάτοις πατριάρχαις κατὰ τὸ μνημόσυνον καταδέξομαι, οὐχ ὅτι ἀκατάδεκτος, ἵνα τι καὶ δημοτικώτερον εἴπω, ἀλλ’ ὅτι ἐκεῖνος ἀθετητὴς καὶ ψευδάδελφος. Οὐ πρῶτον ἱερέων εἴπω, Θεοῦ, οὐχ ἡγεμόνα ψυχῶν, θεῶ νυμφευθεισῶν διὰ πίστεως· τὸ γὰρ κατάρχειν ἱερέων, πνευματικόν, οὐ σωματικόν· τὸ δὲ συντετάχθαι τοῖς ἀρχιερεῦσιν, ἱεραρχικὸν ἀλλ’ οὐ κοσμικόν· τὸ δὲ καθαιρεῖν ἢ καὶ ἀνορθοῦν ἱερέας, τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας, οὐκ ἐξωτερικῆς ἀρχῆς γνώρισμα. Πῶς δὲ κατειρωνεύεσθαι δοίη τὶς εὐσεβῶν , τὰς πρὸς Θεὸν ἐν τῆ φρικτῆ ἀγιστεία ἀναφερομένας φωνάς, ἐναντίας τοῖς οἷς πράγμασι προσαρμόζονται; πρῶτον γὰρ ἐκφωνοῦντος τοῦ τὴν θυσίαν τελεταρχοῦντος τὸ τοῦ οἰκείου ἀρχιερέως ὄνομα, καὶ χαρισθῆναι τοῦτον τῆ ἐκκλησία, σῶον, ἔντιμον, ὑγιῆ, μακροημερεύοντα, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, οὕτος ὁ διάκονος τὴν τῶν ἁγίων πατριαρχῶν ἀπαρίθμησιν ἐκφωνεῖ, ὡς ὀρθοτομούντων δηλαδὴ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ ταυτογνωμονούντων τῶ τὴν θυσίαν προσφέροντι. ῍Η τοίνυν δεῖξον τὸν πάπαν ὀρθοτομοῦντα τὸν ὑγιαίνοντα λόγον, καὶ τοῖς ὁμοίοις συναρίθμει καὶ σύνταττε, ἢ δὸς ἀκατάκριτον τὸ μὴ τὴν ἀληθινὴν λατρείαν θεῶ προσφέρειν, ἀλλὰ κατειρωνεύεσθαι ταῖς εὐχαῖς, καὶ λήψη δήπουθεν τὸ ζητούμενον. ᾿Αλλ’ οὔτε τὸ πρῶτον δοίη τις ἂν, οἷς ὅτι ἀντιτάσσεται ὁ κἀκτοῦ Υἱοῦ ἀνακεκραγὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεσθαι, οὔτε πρὸς τὸ δεύτερον, εὖ οἶδα, συγκατανεύσοι τὸ βλάσφημον εὐλαβούμενος . Οἴχεται τοίνυν τῶ πάπα τὸ μνημονεύεσθαι καὶ μετ’ ἤχου ἐκκλησιαστικοῦ δηλαδὴ καὶ παμβοήτου κηρύγματος. Τοῦ γε μὴν Οὐάλεντος πέρι καὶ τῶν ἄλλων κακοπίστων αὐτοκρατόρων, ὧν οἱ τηνικαῦτα ὄντες ἀρχιερεῖς ὑπερηύχοντο, ἄνωθεν ἀπελογήσατο ὁ Χρυσόστομος, εἰς ἀντίδοσιν τὴν ὑπέρ αὐτῶν εὐχήν γίνεσθαι λέγων, τοῖς ὑπὲρ τῶν χριστιανῶν πρὸς τοὺς πολεμίους προκειμένων ἐκείνοις ἀγώνων καὶ τῆς φυλακῆς τούτων καὶ πρὸς εἰρηνικὴν κατάστασιν συντηρήσεως· ἄλλως τε καὶ ἐδείχθη ὡς οὐ ταὐτὸν τὸ ὑπόδειγμα τῶ ζητήματι· ζητεῖται γὰρ οὐχ ἵνα εὐχόμεθα, ἀλλ’ ἵνα τὸν πάπα διὰ τοῦ μνημοσύνου τοῖς εὐσεβέσι συντάττωμεν ἀρχιποίμεσιν· ὃ πῶς ἔσται οὐκ οἷδα, ἐναντίον παντάπασιν ὂν καὶ αὐτῆ τῆ φύσει μαχόμενον· οὐ δὲ γὰρ πέφυκε πηγὴ μία, ἵν’ εἴπω κατὰ τὸν ᾿Ιάκωβον τὸν σοφόν, ὕδωρ βλυστάνειν ἁλικόν τε καὶ πότιμον· οὔκουν οὐδὲ μία ᾿Εκκλησία, εὗ τε καὶ ὡς ἑτέρως ἔχοντα, ἐκβλύσειε δόγματα. ῾Ο δὲ Παῦλος γινόμενος τοῖς πᾶσιν τὰ πάντα –λῦσαι γὰρ καὶ τοῦτο χρεὼν– οὐχ ἵνα ἀπολέση, ἀλλ’ ἵνα σώση πάντας, τοῖς πᾶσι τὰ πάντα ἐγένετο· οὐδ’ ἐπὶ παραβάσει θείων θεσμῶν, ἀλλ’ εἰς οἰκοδομὴν καὶ ὠφέλειαν· ἅπαξ γάρ τῶν τοιούτων τι οἰκονομήσας, τοῦ λοιποῦ ἐπαύθη· μηδὲ νόμον παραβαίνων καὶ τότε· μηδὲ ἀναθέματι ὑπεύθυνον ἑαυτὸν καθιστῶν, ὅπερ τίς τῶν ἁγίων τῶν πρὸ αὐτοῦ ἐκπεφώνηκεν· ἡμεῖς δὲ ἀεὶ ἐμπεδῶσαι τὰ ζητούμενα παρὰ τοῖς ᾿Ιταλοῖς ἀπαιτούμεθα ὥστε καὶ ἀεὶ λατινίζειν διὰ τῆς οἰκονομίας αὐτῶν , οὐ καθὼς ὁ Παῦλος παῦσαι τὸν λατινισμὸν καὶ τὴν αἵρεσιν· ἐπεὶ καὶ περιέτεμεν ὁ Παῦλος καὶ ἐξυρίσατο καὶ ἡγνήσατο καὶ τῶ γενομένω, οὐ προσέχομεν, ὥς φησιν ὁ Χρυσόστομος, ἀλλὰ τῆ γνώμη καὶ τῆ αἰτία τοῦ γινομένου· καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον αὐτὸν θαυμάζομεν· ἡ δὲ αἰτία, οὐχ ἵνα συστήση πάντως, ἀλλ’ ἵνα παύση ταῦτα ἦν· καθὰ δὴ καὶ ἔπαυσε· καὶ τοσοῦτον, ὥστε καὶ μετὰ παρρησίας βοᾶν· «ἐὰν περιτέμνησθε Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήση»· ἐξ οὗ δῆτα καὶ δανεισαμένη τοῦτο ἡ μετριότης ἡμῶν , ἰδοὺ βοᾶ λαμπρῶ τῶ κηρύγματι μικρὸν παραλλάξασα· ὅτι ἐὰν τὰ ζητούμενα παραχωρήσητε τοἰς ᾿Ιταλοῖς Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήσει· ἐπισυνάψει δὲ ἄρα καὶ τὸ ἑξῆς παρωδήσασα, ὅτι ὁ μνημονεύων ὡς ἀρχιερέως τοῦ πάπα, ἢ ἔκκλητον τούτω διδούς, ἢ πρῶτον ἐν τοῖς ἀρχιερεῦσιν ἡγούμενος, ἔνοχός ἐστιν ὅλον τὸν λατινισμὸν ἐκτελεῖν· ἑορτάζειν τε ᾿Ιουδαϊκῶς καὶ τὰ ἄζυμα δέχεσθαι καὶ μεταλαμβάνειν τούτων καὶ σαββατίζειν καὶ τὴν νηστείαν ἐξουδενεῖν· ἵνα δὲ καὶ τὸν κολοφῶνα τῶν κακῶν εἴπω καὶ βλασφημεῖν ἀθέως εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον! ῎Ιδε ἐγὼ μετὰ Παύλου λέγω ὅτι ἐὰν συγκαταβῆτε Λατίνοις, Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήσει! Καὶ ὡς ἐκεῖνος παντὶ ἀνθρώπω περιτεμνομένω μαρτύρεται, ὅτι ὀφειλέτης ἐστιν ὅλον τὸν νόμον ποιῆσαι, καὶ ὅτι κατήργηται ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ, οὕτω κἀγώ· τῶ συγκαταβαίνοντι κατὰ τι τῶν ζητουμένων τῶ πάπα, μαρτύρομαι ὅτι ὀφειλέτης ἐστὶ πάντα τὰ ἔθη καὶ πᾶσαν παράβασιν λατινικὴν διαπράττεσθαι· καὶ ὅτι κατήργηται ἀπὸ Χριστοῦ ὁ τοιοῦτος καὶ ἐκπίπτει τῆς χάριτος… …» ῏Αρ’ οὖν οὐκ ἤκουσαν οὐδὲ ἐδιδάχθησαν ᾿Ιταλοί, οὐδ’ ὑπόμνησιν τῶν πεπλημελλημένων εἰλήφασιν; Μενοῦν γε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος τῶν νουθετούντων αὐτοὺς δι’ ὁμιλιῶν , διὰ γραμμάτων, διὰ τόμων ἐκκλησιαστικῶν καὶ συνοδικῶν, διὰ συνταγμάτων πολλῶν τε καὶ διαφόρων, ἃ καὶ συνοδικαῖς ἐπεκυρώθησαν διαγνώσεσι πατριαρχῶν, ἀρχιερέων, μοναστῶν, βασιλέων, τῶν ὧν ἡ σπουδὴ πάντων πρὸς οὐδὲν ἕτερον ἀποβλέπουσα ἧν, ἀλλ’ ἢ πρὸς τὸ διορθωθῆναι τοῦτους καὶ παλινδρομῆσαι πρὸς τὴν εὐσέβειαν· ἀλλ’ οὐκ ἐδέξαντο· οὐκ ἤκουσαν· οὐκ ἐπείσθησαν· οὐκ ἔγνωσαν οὐδὲ συνῆκαν· ἐν γὰρ σκότει διαπορεύονται! ᾿Εγὼ δὲ ἔτι τοῦτο σύντομον ἐρῶ καὶ ἁπλοῦν· εἰ μὴ πεπληροφορήμεθα ἐς τὰς τῶν πατέρων διδασκαλίας, εἰ τὰ τῆς πίστεως κατέγνωμεν, εἰ μάταιον ἡγούμεθα τῶν ἀποστόλων τὸ κήρυγμα· εἰ τὰ μυστήρια τῆς ἡμῶν ἐκκλησιαστικῆς πολιτείας, λόγος ἄλλως ἐστὶ τῆς ἀληθείας ὡς ἐπίπαν ἀποπλαζόμενος, δεξώμεθα τοὺς ᾿Ιταλοὺς καὶ τὰ σφίσι φίλα διαπραξώμεθα· εἰ δὲ πρὸς τὰ ὑποτεθέντα καὶ μέχρις ἀκοῆς δυσχεραίνομεν, ἀποπηδήσωμεν ὡς ἀπὸ ὄφεων καὶ αὐτῶν , ἵνα μὴ καπνὸν φεύγοντες λάθοιμεν εἰς φλόγα πεσόντες πυρὸς ψυχὰς δαπανῶσαν, οὐ σώματα… Διὰ ταῦτα καὶ τὴν φωνὴν ἄρας καὶ εὐ μᾶλλα ὡς οἷόν τε διανυψώσας, ὡς καὶ περιηχῆσαι τὰ σύμπαντα, ἀναγγέλω ὑμῖν πάσι τε καὶ ἅμα καὶ πάσαις, ἄρχουσι καὶ λαοῖς νέοις· πρεσβύταις· πολιτευομένω τε καὶ ὁπωσδήποτε καὶ στρατευομένω· μονασταῖς, μιγάσι, τοῖς τοῦ ἱερατικοῦ καταλόγου καὶ τοῖς τῶ ποιμεναρχικῶ σεμνώματι διαπρέπουσι· σκοπὸν γὰρ ἡμᾶς ἐν ᾿Ισραὴλ κατὰ τὸν ᾿Ιεζεκιὴλ κρίμασιν οἷς οἷδε τέθεικεν ὁ Θεὸς, φυλάξασθε ἀπὸ τῆς ἐρχομένης ρομφαίας, οὐκ εἰς σωμάτων, ἀλλ’ εἰς ψυχῶν ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν… φυλάξασθε ἀπὸ τοῦ μιάσματος τούτου παρακαλῶ, τοῦ τῶν ᾿Ιταλῶν· μὴ προσάψωμεν ἑαυτοῖς τὸν ἐκ τούτων μιασμόν, καὶ ἀποστραφῆ ὑμᾶς ὁ τῶν ψυχῶν νυμφίος καὶ αἰωνίως καταισχυνόμεθα· μὴ δῶμεν τόπον τῶ διαβόλω· καλὸν ἡ εἰρήνη καὶ οὐδεὶς ὁ ἀμφισβητῶν, ἀλλ’ ὡς ἐρρέθη· ἀλλ’ ὡς δεδήλωται· ὡς καὶ ὁ μέγας Κύριλλος διαρρήδην βοᾶ· τότε φάσκων κρατύνεσθαι τὸ τῆς εἰρήνης ὄνομα καὶ πρᾶγμα, ὅταν μὴ ταῖς τῶν ἁγίων γνώμαις ἀντιταττώμεθα, μηδὲ τοῖς ἐκείνων ἀντιπράττωμεν ὅροις· ἡμῖν δὲ οἱ ἅγιοι τὴν ἄχρις αἵματος παραγγέλλουσιν ἔνστασιν, ἐπὶ τῶ μὴ χραίνεσθαι διὰ τῆς τῶν βλασφήμων κοινωνίας… Τί γοῦν βδελυξώμεθα τούτους, ἢ αὐτῶν κατευξόμεθα; οὐδαμῶς· ἀλλὰ τὸ μὴ χρανθῆναι μὲν τῆ κοινωνία τούτων καὶ τῆς ψώρας αὐτῶν, ἢ τῆς λοιμικῆς νόσου μετασχεῖν περὶ πολλοῦ ποιησόμεθα καὶ φυλάξωμεν ἑαυτοῦς κατὰ πάντα τρόπον καὶ τῆς μερίδος αὐτῶν παντάπασιν ἀποσχώμεθα…». (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 198-204) Κωνσταντίνος Σάθας

· Ου μόνον δε τούτο, αλλά και τον λοιπόν λαόν, τους τε ιερείς και μονάζοντας τυραννικώς εξεβίαζον (σ.σ. οι Λατίνοι) εις το ομοφρονείν και συγκοινωνείν αυτοίς και μνημονεύειν. Και όσοι μεν επείθοντο τοις δόγμασιν αυτών, τούτοις φιλονίκως διετίθεντο, όσοι δε έλεγχαν αυτούς ως αιρετικούς και την κοινωνία αυτών πάντη απεστρέφοντο, εκόλαζον φανερώς… (Κ. Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τοµ. Β΄, σελ. πγ΄) Άγιος Μελέτιος Γαλασιώτης

· Μη πείθεσθε μονάζουσι, μηδέ τοῖς πρεσβυτέροις ἐφ οἱς ἀνόμως λέγουσι, κακίστως εισηγοῦνται. Καὶ τι φημί μονάζουσι, καὶ τι τοῖς πρεσβυτέροις; Μηδέ ἐπισκόποις εἴκετε τὰ μὴ λυσιτελοῦντα πράττειν και λέγειν καὶ φρονεῖν δολίως παραινοῦσιν. Ὅτινες περικείμενοι μόρφωσιν εὐσεβείας πᾶσαν την δύναμιν αὐτῆς εἰσὶν ἀπηρνημένοι… Οῖς οὐ προσῆκον πείθεσθαι, κἄν καὶ ποιμένες εῖεν, ἀλλά οὐδὲ ἐνδέχεται καλεῖν τούτους ποιμένας ὅλως, τοὺς λυμεῶνας και φθορεῖς τῆς χριστωνύμου ποίμνης καὶ μὴ τοὺς ὅρους σώζωντας τῆς ἀρχιερωσύνης. (Αρχιμανδίτου Χρυσοστόμου Σπύρου, ό.π., εσώφυλλο)

· Ὅτι αἱρετικοί εἰσιν οἱ λατίνοι καὶ οἱ συγκοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται… (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 108) Όσιος Νικηφόρος

· Όταν παντού άναψε για τα καλά η φλόγα της ασεβείας, τότε έφθασε ο καπνός μέχρι και το Άγιον Όρος, επειδή ο βασιλεύς άκουσε ότι οι Πατέρες έπαυσαν τελείως το μνημόσυνό του(σ.σ. και του πατριάρχου Βέκκου)… στο τέλος όμως, όταν αντιλήφθηκε ότι αυτό είναι αδύνατο, άναψε, όπως μπορούσε, εναντίον μας για τα καλά το πυρ των βασάνων απαιτώντας ή να κοινωνήσουµε µαζί του και δι΄αυτού με την λατινική Εκκλησία ή να μας αφαιρέσει την ζωή με βίαιο τρόπο. (V. Laurent- J. Darrouzes, Dossier Grec de l’ union de Lyon, σελ. 487-493) Ομολογία Αγιορειτών Πατέρων επί Βέκκου

· Αυτοί άγιε Δέσποτα, δεν άφησαν άθικτο και απαραχάρακτο κανένα από τα κυριότερα σηµεία της πίστεως. Γι΄αυτό, όχι µόνο αποκόπτονται από το πανταχού ίσο, καλό και ωραίο Σώμα του Χριστού, αλλά παραδίδονται και στον σατανά. Ο δε Απόστολος επισφραγίζοντας όλη την ευαγγελική και αποστολική διδασκαλία λέγει προς τους Γαλάτας, που εισήγαγαν τότε διαφορετική διδασκαλία σε ένα μόνο θέμα ότι: «Εἴ τις εὐαγγελίζεται ὑμᾶς παρ΄ὅ παρελάβετε, κἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω». Τα λόγια αυτά βέβαια τα απευθύνει πολύ περισσότερο και προς τους Ιταλούς, οι οποίοι τον τελευταίο καιρό έχουν εισαγάγει μύριες όσες διαφορετικές διδασκαλίες και ανατρέπουν ολόκληρη σχεδόν την ευαγγελική, αποστολική, κανονική και πατερική Παράδοση… … Πως είναι λοιπόν νόμιμο και θεάρεστο να ενωθούμε με εκείνους, από τους οποίους αποκοπήκαμε δίκαια και κανονικά, εφόσον παραμένουν αμετάβλητοι στις αιρέσεις τους; Εάν το δεχθούμε αυτό, ανατρέπουμε μονομιάς τα πάντα και καταργούμε την Ορθοδοξία και µάλιστα σ΄εκείνα τα σηµεία που την ανατρέπουν και αυτοί που γίνονται δεκτοί τώρα αναξίως. Διότι οι θείοι και ιεροί κανόνες λέγουν:«Όποιος συμπροσευχηθεί με ακοινώνητο ακόμη και μέσα σε σπίτι, να αφορίζεται(ι’ αποστ.)». Και σε άλλο μέρος:«Όποιος κοινωνεί με ακοινωνήτους, να είναι ακοινώνητος, επειδή επιφέρει σύγχυση στην κανονική τάξη της Εκκλησίας»(β’ Ἀντιοχ.). Και πάλι:«Όποιος δέχεται τον αιρετικό, υπόκειται στις ίδιες κατηγορίες µ΄ εκείνον»(ερμην. με’ αποστ.). Αν λοιπόν δεχθούμε την ένωση, θα γίνουμε και εμείς υπόδικοι απέναντι στους θείους κανόνες που αποφαίνονται εν αγίω Πνεύματι, για όλα όσα και αυτοί κατηγορούνται και είναι υπεύθυνοι. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου σωστό και δίκαιο. Αλλά ούτε θα τους μνημονεύσουμε. Διότι και αυτό είναι ένα τέχνασμα του πονηρού που υποκρίνεται το φώς, ενώ είναι σκότος. Έτσι και τώρα µε το να προβάλλει την ένωση µ΄αυτούς, θα επιφέρει με δόλιο τρόπο την απώλεια ολοκλήρου του σώματος της Εκκλησίας. Επειδή όμως δεν μπορεί να πείσει με φανερά επιχειρήματα προς αυτή την κατεύθυνση, επιχειρεί εκ του αφανούς να βρει ένα παράθυρο και να περάσει μέσα το κακό στα κρυφά. Εάν λοιπόν επιθυμούν πράγματι να ενωθούν μαζί μας, τότε ας αλλάξουν πρώτα και μετά να ενωθούν. Εάν όμως θέλουν να το κάνουν αυτό, ενώ συγχρόνως διατηρούν και τα σφάλματά τους, δεν θα τα καταφέρουν. Καταλήγουν μάλιστα να ζητούν έστω και την απλή μνημόνευση των ονομάτων τους. Δεν υπάρχει όμως κάποια σχέση μεταξύ μυστηριακής κοινωνίας και μνημονεύσεως ονόματος; Υπάρχει βεβαιότατα, όπως θα αποδείξουμε. Ώ πόσο δυστυχώς είναι το κέρδος που θα επιτύχουν τώρα! Διότι τώρα θα είναι και η διόρθωσή τους αδύνατη, εφ΄όσον θα έχουν πάρει εκείνο που θέλουν! Άλλωστε, οι αντιπαραθέσεις και οι διάλογοι δεν φαίνεται να έχουν γι΄αυτούς σαν σκοπό την ευσέβεια… … Ο μέγας Απόστολος του Κυρίου και Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει:«Εἴτις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τῆ διδαχήν οὐ φέρει µεθ΄ἑαυτοῦ, χαίρειν αὐτῶ μη λέγετε και εἰς οἰκίαν μη λαμβάνετε. Ὁ γάρ λέγων αυτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς»(Β’ Ιω. 10- 11). Αν λοιπόν εμποδιζόμαστε να τον χαιρετίσουμε απλά στον δρόμο και αν δεν µας επιτρέπεται να τον βάλουµε σ΄ ένα συνηθισµένο σπίτι, πως δεν είναι ανεπίτρεπτο να τον εισαγάγουμε, όχι σε σπίτι, αλλά στον ναό του Θεού και µάλιστα σ΄αυτά τα ίδια τα άδυτά του;… … Ποιος “άδης” θα αναφωνήσει το μνημόσυνο του πάπα – ο οποίος αποκόπηκε δίκαια από το Άγιο Πνεύμα εξαιτίας της αυθάδειάς του εναντίον του Θεού και των θείων Μυστηρίων- και θα γίνει με αυτό τον τρόπο εχθρός του Θεού; Διότι αν ακόμη και ο απλός χαιρετισμός μας καθιστά κοινωνούς των πονηρών έργων αυτού που χαιρετάμε, πόσο μάλλον η μνημόνευσή του εκφώνως και μάλιστα την στιγμή που αντικρίζουμε με φρίκη τα θεία Μυστήρια; Αν αυτός ο ίδιος που βρίσκεται μπροστά μας είναι η Αυτοαλήθεια, πως είναι δυνατόν να ανεχθεί ένα τόσο μεγάλο ψεύδος, το να συγκατατάσσεται δηλαδή ο πάπας μεταξύ των λοιπών Ορθοδόξων πατριαρχών; Και πώς θα τα ανεχθεί αυτά η ψυχή του Ορθοδόξου και δεν θα απομακρυνθεί αμέσως από την εκκλησιαστική κοινωνία αυτών που τον μνημόνευσαν και δεν θα τους θεωρήσει ιεροκαπήλους; Άλλωστε, η Ορθόδοξος Εκκλησία του Θεού δεχόταν από παλιά την αναφορά του ονόματος του αρχιερέως ενώπιον των αγίων Μυστηρίων ως τελεία συγκοινωνία. Διότι έχει γραφεί στην ερμηνεία της θείας Λειτουργίας, ότι ο λειτουργός αναφέρει το όνομα του αρχιερέως για να δείξει ότι υποτάσσεται στον ανώτερό του, ότι είναι κοινωνός του και ότι έχει δεχθεί δι΄αυτού την πίστη και την χάρη της ιερουργίας των θείων Μυστηρίων… … Ο Θεός έχει επίσης στηλιτεύσει κατά το παρελθόν κάτι ανάλογο με τους εξής λόγους:«Ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου»(Ἰεζ. Κβ’ . 26). Με ποιό τρόπο το έκαναν αυτό; Με το να μη κάνουν διάκριση μεταξύ βεβήλων και οσίων ανθρώπων, αλλά να έχουν τα πάντα κοινά με όλους. Και ποιό άλλο πλέον εναργές και αληθινό παράδειγμα από αυτό χρειαζόμαστε; Ή μήπως να κάνουμε την ένωση σαν ένα είδος Οικονομίας; Και πώς να γίνει δεκτή μία Οικονομία, η οποία βεβηλώνει τα θεία Μυστήρια, κατά τον θείο λόγο που προαναφέραµε και απωθεί απ΄αυτά το Πνεύµα του Θεού και στερεί από τους πιστούς την άφεση των αμαρτιών και την Χάρη της υιοθεσίας που πηγάζει απ΄αυτά τα Μυστήρια; Και τι πιο επιβλαβές από μία τέτοια Οικονομία;… … Αλλά μήπως είναι σωστό να δωθεί στον αιρετικό πάπα το πρωτείο ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού; Αυτό είναι πλήρης παραδοχή και όχι Οικονομία. Εκείνος δεν είναι άξιος τώρα ούτε για την τελευταία θέση. Λέγει δε σχετικά ο μέγας Πατήρ ημών Γρηγόριος ο Θεολόγος, χρησιμοποιώντας τον λόγο του Θεού για όσους μετανοούν: «Αν βέβαια δεν μετανόησαν, ούτε εγώ τους δέχομαι. Θα τους δεχθώ μόνο αν σκύψουν, αν προσέλθουν αξίως, αν διορθώσουν το κακό που έκαναν. Και όταν τους δεχθώ, τότε θα τους απονείμω την θέση που τους ταιριάζει.». Πού είναι όμως σε εκείνον και τους δικούς του η διόρθωσις; Πού η μετάνοια προς το καλό; Άρα λοιπόν δεν είναι άξιοι ούτε για την τελευταία θέση, πόσο μάλλον για την πρώτη!... … Αλλά και ο μέγας Παύλος κινούμενος από τον ίδιο τον Κύριο που ομιλεί μέσα του μας βεβαιώνει: «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»( Τίτ. γ’. 10). Και πάλι: «Στέλλεσθε άπό παντός ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν ἥν παρελάβατε παρ΄ἡμῶν»(Β’ Θεσ. γ’ , 6). Και σε άλλο μέρος μας παραγγέλλει με κάτι τέτοιους ούτε να συντρώγουμε (Α’ Κορ. ε’, 11). Τα όμοια μας επιτάσσει και ο Θεοφόρος και Μέγας Πατήρ ημών Ιγνάτιος, για να μας προφυλάξει από τα ανθρωπόμορφα θηρία, τους αιρετικούς, τους οποίους δεν πρέπει όχι μόνο να δεχόμαστε, αλλά αν είναι δυνατόν, ούτε να τους συναντάμε. Πως είναι λοιπόν δυνατόν να δώσουµε σ΄αυτούς το δικαίωµα να είναι πρώτοι και κριτές των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να διασαλπίσουμε το μνημόσυνό τους ως Ορθόδοξο κατά τον καιρό της κοινής λατρείας μέσα στην Εκκλησία και ενώπιον αυτής της ίδιας της μυστικής τραπέζης; Και μάλιστα ενώ καλούμαστε να μη τρώγουμε μαζί τους, ούτε να τους χαιρετάμε –για να μην υπάρχει κανενός είδους συναναστροφή μαζί τους– και των οποίων την συνάντηση μας ζητείται αν είναι δυνατόν να την αποφεύγουμε. (Καλλίστου Βλαστού, Δοκίμιον ιστορικόν περί του Σχίσματος…, σελ. 105-111) 14ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς · Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καὶ ἀρχιποιμένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθεία καὶ ἀκριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα. (Γρηγορίου Παλαμᾶ, ᾿Αναίρεσις γράμματος ᾿Ιγνατίου ᾿Αντιοχείας, ΕΠΕ 3, 608) (σ.σ. ΄Εξοχα ερμηνεύει την ανωτέρω πηγή ο π. Θεόδωρος Ζήσης: ...γράφει αυστηρότερα (από τον Άγιο Μάξιμο) ότι στην Εκκλησία ανήκουν όσοι δέχονται την αλήθεια της Εκκλησίας· όσοι δεν υπακούουν στην αλήθεια της Εκκλησίας δεν ανήκουν σ’ αυτήν· έστω και αν ονομάζουν τους εαυτούς τους ποιμένες και αρχιποιμένες. Ο Χριστιανισμός, ο γνήσιος και αληθινός, δεν χαρακτηρίζεται από τα πρόσωπα, αλλά από την αλήθεια και την ακρίβεια της πίστεως. Θεόδωρος Ζήσης, ό.π., σ. 41 )

· Αυτός (ο Ιωάννης Καλέκας, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως) που έπειτα γράφει τόσα πολλά εναντίον των μοναχών και επέτρεψε σε οποιονδήποτε επιθυμεί να ανακινεί όλη την παρ΄εκείνου κατηγορία, δεν υποβάλλει πολλαπλασίως τον εαυτό του σε αυτές τις αποκηρύξεις, αποχωρίζοντας τον εαυτό του από την Εκκλησία του Χριστού και ολόκληρο το σύστημα των Ορθοδόξων; (Αναίρεσις εξηγήσεως τόμου Καλέκα,13, Ε.Π.Ε. τόμος 3,σελ.670) (σ.σ. ο Άγιος Γρηγόριος σε αυτό το απόσπασμα, μας εξηγεί ότι ο πατριάρχης Καλέκας, παρόλο που δεν είχε καταδικασθεί επίσημα από Σύνοδο, ήταν ήδη χωρισμένος από την Εκκλησία του Χριστού. Στην επόμενη πηγή που θα παραθέσουμε, ο Άγιος θα ορίσει ποιος τελικά ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού και ποιος όχι κατά την περίοδο της αιρέσεως. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Άγιος δεν αναφέρει καν το αξίωμα του Καλέκα, θέλοντας μάλλον με αυτό τον τρόπο να δείξει ότι ο τελευταίος, είχε δυνάμει εκπέσει του αξιώματός του επειδή απώλεσε την ορθή πίστη. )

· Εφόσον ο Καλέκας είναι με αυτό τον τρόπο και τόσες φορές αποκομμένος από ολόκληρο το πλήρωμα των Ορθοδόξων, είναι κατά συνέπεια αδύνατο να ανήκει στους ευσεβείς, όποιος δεν έχει αποχωρισθεί από αυτόν. Αντιθέτως, όποιος για τους λόγους αυτούς είναι αποχωρισμένος από τον Καλέκα, τότε ανήκει πράγματι στον κατάλογο των Χριστιανών και είναι ενωμένος με τον Θεό κατά την ευσεβή πίστη. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 268) Ιωσήφ ο Καλόθετος

· …Αντιθέτως, δεν γνωρίζω πως θα καταφέρει να μη συγκαταλεχθεί μετά των υποκριτών (Ματ. Κδ’, 51) και απίστων, αυτός που δεν απέχει από την κοινωνία με τον αμετανόητο (Ακίνδυνο), η μάλλον αυτός που δεν εναντιώνεται διαρκώς και δεν προετοιμάζεται πάντοτε για να πολεμήσει κατά του αμετανοήτου, έως ότου διάκειται έτσι εχθρικά προς τον Θεό και τις αΐδιες ενέργειές Του. (Ιωσήφ Καλοθέτου συγγράμματα, παρά Δ. Τσάμη, Λόγος 2,κεφ. 36-37, σ. 138)

· Όταν δε ο πατριάρχης Καλέκας ‘‘απέκοψε’’ τον θείο Γρηγόριο και τους ομόφρονές του από την Εκκλησία(1344), ο ιερός Ιωσήφ έγραφε: Ποια είναι η Εκκλησία, η οποία ισχυρίζεται (ο Καλέκας) ότι μας έχει αποδιώξει; Η των Αποστόλων; (σ.σ. Ασφαλώς όχι, αφού) Εμείς όμως είμαστε υποστηρικτές της και συμφωνούμε σε όλα μαζί της. Επιθυμήσαμε μάλιστα να πάθουμε τα πάντα για χάρη της κατά την παρούσα περίσταση και έχουμε σκοπό να υποφέρουμε με γενναιότητα κάθε πόνο και κόπο με την βοήθεια του Θεού. Εξαιτίας δε αυτής υφίσταται ο διαρκής πόλεμος με τον Θρασύμαχο (Βαρλαάμ) και τον Γλαυκοφάνη (Ακίνδυνο). Επομένως δεν λέγει ότι μας έχει αποβάλει η Αποστολική Εκκλησία -διότι πως ήταν δυνατό να γίνει αυτό;- αλλά η καινοφανής Εκκλησία και τα παράδοξα δόγματαπου αυτός συνέστησε με τα περί τον Θρασύμαχο και Γλαυκοφάνη νεαρά άτομα. Οι «φάγοντες τράπεζαν Ιεζάβελ» (Γ’ Βασ. ιη’, 19) περιφρόνησαν λόγους, νόμους, Προφήτες, Αποστόλους και τόσους άλλους. Πώς και είσαι εσύ Εκκλησία ευσεβών; Από τον τρόπο; Από τις πράξεις; Από τα υγιή δόγματα; Αφού λοιπόν έγινες εργαστήριο κάθε ψεύδους, κάθε συκοφαντίας, οποιουδήποτε φαύλου πράγματος, κάθε επαναστατικού φρονήματος, κάθε αδικίας, πλεονεξίας, ιεροσυλίας, αρπαγής και καπηλείας, έπειτα ‘‘χειροτονείς’’ –ώ του θράσους!- και τον εαυτό σου Εκκλησία. Δεν γνωρίζεις φαίνεται, ότι και οι Νεστόριος και Μακεδόνιος πιθανώς να ισχυρίστηκαν αυτό που και εσύ τώρα ισχυρίζεσαι, διότι και αυτοί είχαν τον ίδιο θρόνο με σένα. Γιατί είσαι Εκκλησία; Από το ότι δωροδοκείς; Από το ότι εξαγοράζεις τις δίκες; Από το ότι δεν κάνεις διάκριση μεταξύ των ανιέρων και των αγίων; Από το ότι επιτρέπεις την είσοδο του ιερού σε όλους τους μολυσμένους και βεβήλους; Από το ότι καταπείθεις τους ανθρώπους να χορταίνουν από συγγενικό αίμα; Από το ότι πωλείς την Χάρι του Αγίου Πνεύματος; Από το ότι γέμισες την Εκκλησία με όλες τις αιρέσεις –προχωρώ δε και σ΄αυτή την κορωνίδα των κακών- ή από το ότι πωλείς (διά της Σιμωνίας) την ευσέβεια την δική σου και των επισκόπων σου και όσων σε ακολουθούν, για τους οποίους και καυχάσαι ότι αποτελούν και Εκκλησία; Τέτοιου είδους μεν είναι η κατά την γνώμη σου Εκκλησία, την οποία συνέστησες πριν από λίγο καιρό, αφού αποστάτησες από την δική μας. Η δική μας όμως Εκκλησία είναι από παλαιά αγνή, καθαρή, ειρηνική, αποχωρισμένη από οποιοδήποτε φαύλο και πονηρό πράγμα, ελεύθερη από οποιαδήποτε κακία, καθαρή από κάθε ακαθαρσία και κηλίδα. Σέβεται επίσης τα υγιή, καθαρά και αποδεδειγμένως ειλικρινή δόγματα των θεοφόρων ανδρών. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Κύριός μας, μέλη δε και μέρη αυτής της Εκκλησίας το σύνολο και σύνταγμα των ευσεβών. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 274-275)

· …Άλλοτε πάλι χαρακτηρίζει την ψευδεκκλησία του Καλέκα «ὡς σφαλεράν καί πόρρω Θεοῦ βάλλουσαν ». Κατά συνέπεια ο πατριάρχης (σ.σ. άκριτος ακόμα από Ορθόδοξη Σύνοδο) «δεῖ ὑποταγῆναι τῆ ἡμετέρα ἐκκλησία, ῆς πρό ὀλίγου ἀφηνίασεν ἀποσκιρτήσας». Για όλα αυτά ο ιερός Ιωσήφ συνιστούσε: «ἀποκοπτέον ἡμᾶς τῆς ἐκείνου κοινωνίας ». Προσέθετε δε, ότι χρειάζονται πηγές δακρύων για να κλαύση κανείς το «σύντριμμα» της Εκκλησίας. Τις σφαγές -όχι των σωμάτων- αλλά των ψυχών και την καινοτομία της πίστεως. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 275) Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης

· Ἐλθόντες ποτὲ πρὸς τὸν ὅσιον, ὡς συχνῶς εἴθισται, μοναχοὶ ἐκ τῆς Λαύρας, εἶχον μεθ᾿ ἑαυτῶν κοσμικὸν ἐν μυχῶ τὰ Ἀκινδύνου νοσοῦντα παρὰ μηδενὸς γιγνωσκόμενον, ὅν ὁ μέγας μακρόθεν εἰδώς: «τὸν σὺν ὑμῖν Ἀκινδυνᾶτον καὶ ἄπιστον ἐκδιώξατε, ἐξεβόησε, πρότερον, καὶ τότε πρὸς ἐμὲ ἀφίχθητε· λίαν γὰρ τὸν ληρώδη Ἀκίνδυνον ὡς ὑπουργὸν τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ψυχωλέθρου αἱρέσεως ὁ ὅσιος ἐβδελύττετο προφανῶς καὶ τοὺς θιασώτας αὐτοῦ καὶ κοινοὺς πάσης αἰρέσεως, οὐδ᾿ ὀφθαλμοῖς ὅλως προσβλέπειν ἠνείχετο, ἀλλ᾿ ἐλέγχων παρρησία τῶ ἀπὸ Θεοῦ ἀναθέματι καθυπέβαλλεν». (Ευλ. Κουρίλα, Μνημ. Έργον, σ. 126) 15ος ΑΙΩΝΑΣ Ιωσήφ ο Βρυέννιος

· … Ήταν δυνατό και εξαιρετικά εύκολο να συναινέσω με τους αρχιερείς της Κύπρου και να τους δεχθώ σε εκκλησιαστική κοινωνία (σ.σ. αυτό άλλωστε ήθελε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως) μέσα σε τρείς μόνο ώρες, αφού άλλωστε όλη η υπόθεσις είχε ανατεθεί σε μένα. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα με παρακινούσαν και με πίεζαν με μύρια δώρα, απειλές, φόβητρα, υποψίες, υποσχέσεις, δόξα, κολακεία… Παρά ταύτα εγώ απετίναξα όλα εκείνα με μεγάλη ανδρεία –με την βοήθεια του Θεού φυσικά- και επέδειξα σε όλα γενναία αντίσταση χωρίς να ενδώσω ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως, με όλη μου την ψυχή και την καρδιά διάλεξα την φτώχεια και την ακάθαρτη δυσφημία, μόνο και μόνο για να διατηρήσω καθαρή και αμώμητη την αγνή εν Χριστώ πίστη. (Ιωσὴφ Βρυεννίου, Τα ευρεθέντα ἔργα, Μελέτη περί της των Κυπρίων…, τόμος β’, σ. 29)

· Τι είδους κοινωνία μπορεί να υπάρξει μεταξύ αληθείας και πλάνης; Αλλά και τι κοινό μεταξύ των Κυπρίων και ημών; Εκείνοι, αν και ήταν πάντοτε αυτόνομη Εκκλησία, πρόδωσαν την αυτονομία τους αυτή σε μία Εκκλησία, που είναι αντίθετη από εμάς στα καίρια σημεία των δογμάτων. Από τότε λοιπόν υπόκεινται ολωσδιόλου σ’αυτήν και ως τώρα την υπηρετούν εκουσίως ή ακουσίως. Εμείς όμως, τι όφελος ή υπηρεσία ελπίζουμε να έχουμε από αυτούς, ώστε να δεχθούμε να κοινωνήσουν μαζί μας; Ας μας αφήσουν ήσυχους, ή μάλλον ας χαθούν απ’εδώ. Διότι θέλουν μεν να ενωθούν με την Εκκλησία των Ορθοδόξων, αλλά όμως να μείνουν αμετάτρεπτες και όλες τους οι συνηθισμένες τους υποχρεώσεις, τις οποίες οφείλουν να επιτελούν προς τους Λατίνους... …Όλα αυτά όμως δεν θα σημάνουν την προσάρτησι της Εκκλησίας των Κυπρίων προς την οικουμενική, αλλά την υποταγή του οικουμενικού πατριάρχου και των υπό αυτόν, στον πάπα της Ρώμης χωρίς να το πάρουμε είδηση. Άλλωστε, και κάθε αίρεση παρακαλεί να ενωθεί με μας τους Ορθοδόξους, εφόσον θα διατηρήσει αμετάτρεπτες τις συνήθειές της. Αλλά και αυτός ο πάπας δεν ζητεί τίποτε άλλο από μας, παρά να τον αποκαλούμε άγιο και να συλλειτουργούμε με τους υπηκόους του. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 284)

· Από τότε που οι Κύπριοι υπέκυψαν στους Λατίνους, πέρασαν διακόσια σαράντα έτη. Επίσης έζησαν τριάντα δύο πατριάρχαι αυτής εδώ της βασιλίδος των πόλεων και δεκαεπτά βασιλείς, οι οποίοι δεν σκέφτηκαν ούτε στο όνειρό τους να δεχθούν τους Κυπρίους σε εκκλησιαστική κοινωνία. Αυτούς λοιπόν που τόσο πολλοί και εξαίρετοι άνδρες περιφρόνησαν ως αναξίους για εκκλησιαστική κοινωνία με τους Ορθοδόξους, εμείς θα τους δεχθούμε, ωσάν να ήμαστε δήθεν αγιώτεροι και σοφώτεροι από όλους αυτούς; Μακριά από μας μία τέτοια άγνοια, για να μην πω πώρωσις! Διότι το να δεχθούμε αυτούς που εκείνοι απέφυγαν, προσάπτει μεν σε όλους εκείνους τη κατηγορία της μεγίστης απραξίας, σε μας δε, καταδεικνύει τελεία παραφροσύνη. Εγώ φυσικά θα προτιμούσα να θανατωθώ μύριες φορές, παρά να δω την Ορθόδοξο Εκκλησία(η οποία ενώνεται βέβαια μόνο με την ουράνια Εκκλησία των πρωτοτόκων) ενωμένη με την Κυπριακή… (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 285)

· Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ λέγων κατακριθήσεται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστὶ τὸ κινδυνευόμενον καὶ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ἡ κρηπίς. Τὸ γὰρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τὸ δὲ λέγειν, ὁμολογίας εἰλικρινοῦς. (Ιωσὴφ Βρυεννίου, ό.π., Τόμος Β’, Θεσσαλονίκη 1990, σ. 18) (σ.σ. Όταν οι Θείοι νόμοι υβρίζονται και εμείς διατελούμε εν σιγή και ου κατ’ επίγνωση οικονομία, στηριζόμενοι σε νεφελώδεις δυνητικές θεωρίες, τότε, μας αναμένει η κόλασις, κατά τον Ιωσήφ Βρυέννιο. Μη γένοιτο.) Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

· Αντιθέτως, όσοι αγαπούν τον Θεό, πρέπει να έχουν ετοιμασθεί να πολεμήσουν μαζί τους στα έργα. Επίσης, να είναι έτοιμοι να υποφέρουν κάθε κίνδυνο για την ευσέβεια και για τον αγώνα να μην μολυνθούν από την κοινωνία με τους ασεβείς. (Α. Δημητρακοπούλου, Ορθόδοξος Ελλάς, σ. 106-107)

· Οι περισσότεροι αδελφοί, έχοντας πάρει θάρρος από την εξορία μου, ελέγχουν με αυστηρότητα τους αλητήριους (Λατινόφρονες) και παραβάτες της ορθής πίστεως και των πατρικών θεσμών. Τους διώχνουν επίσης από παντού ως καθάρματα, χωρίς να ανέχονται να συλλειτουργούν μαζί τους, ούτε να της μνημονεύουν καθόλου στα μυστήρια ως Χριστιανούς… …Να συμβουλεύσεις δε τους ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα μητροπολίτη τους και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, ούτε να τον μνημονεύουν καθόλου, ούτε να τον θεωρούν αρχιερέα, αλλά ως μισθωτό λύκο! (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 297)

· Ο δε καλόγηρος αυτού του μισθωτού και όχι γνησίου ποιμένος σας, ο επίσκοπος Μονεμβασίας που προανέφερα, αφού έλαβε από τον βασιλέα την ηγουμενία της Μονής του Προδρόμου, ούτε μνημονεύεται από τους καλόγηρούς του, ούτε τον θυμιάζουν καθόλου ως Χριστιανό… (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 298)

· …Να αποφεύγετε λοιπόν και εσείς αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Δείτε, εγώ ο αμαρτωλός Μάρκος σας λέγω, ότι όποιος μνημονεύει τον πάπα ως Ορθόδοξο αρχιερέα, είναι ένοχος να εκπληρώση όλο τον Λατινισμό, μέχρι και αυτού του ξυρίσματος της γενειάδος. Ο Λατινόφρων αυτός θα καταδικαστεί μαζί με τους Λατίνους και θα θεωρηθεί ως παραβάτης της πίστεως. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 298) (σ.σ. Το γεγονός ότι κανείς από τους μετέπειτα του Αθηναγόρα Πατριάρχες, δεν καταδίκασε τις αιρετικές πράξεις του τελευταίου, συμπεριλαμβανομένου και του μνημόσυνου του πάπα, τους κάνει το ίδιο αιρετικούς και συγκοινωνούς με τα έργα του. Μάλιστα συχνά, πυκνά, δήλωσαν ότι θα ακολουθήσουν και την ίδια γραμμή με τον Αθηναγόρα.)

· Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς εκείνους, η κακείνων πολλώ δήπου χείρονας, ως χριστέμπορους και χριστοκάπηλους… Φεύγετε ουν αυτούς αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γάρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 298)

· Λέγω δέ περί τοῦ πατριάρχου, μήπως δόξη αὐτῶ, προφάσει τάχα τιμῆς τῆς πρός ἐμέ, ἐν τῆ κηδεία τοῦ ταπεινοῦ μου τούτου σώματος ἤ καί ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου στεῖλαί τινας τῶν ἀρχιερέων αὐτοῦ ἤ ὅλως τῶν κοινωνούντων αὐτῶ τινα συνεύξασθαι ἤ συμφορέσαι τοῖς ἐκ τοῦ ἡμετέρου μέρους ἱερεῦσι, τοῖς πρός τά τοιαῦτα προσκληθεῖσι, δοξάσας ὡς οἱωδήποτε τρόπω προσίεμαι, κἄν ἐν τῶ κρυπτῶ, τήν αὐτοῦ κοινωνίαν. Καὶ ἵνα μή ἡ σιωπή μου συγκατάβασίν τινα ὑπονοῆσαι παρέξη τοῖς μή καλῶς καί εἰς βάθος εἰδόσι τον ἐμόν σκοπόν, λέγω καί διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων, πολλῶν καί ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ (σ.σ. του Πατριάρχου) ἤ τῶν µετ΄ αὐτοῦ κοινωνίαν, το παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον, ὥσπερ οὐδέ τήν γεγονυῖαν ἕνωσιν καί τά δόγματα τά λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός τε καί οἱ μετ’ αὐτοῦ, καί ὑπέρ τοῦ δεφενδεύειν ταῦτα καί τήν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσαντο ἐπί καταστροφῆ τῶν ὀρθῶν τῆς Ἐκκλησίας δογμάτων. Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου (σ.σ. του Πατριάρχου) και τῶν τοιούτων(σ.σ. των ενωτικών), ἐγγίζω τῶ Θεῶ και πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτω ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις Πατράσι, τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας· ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιΐστασθαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω, ὥσπερ παρά πᾶσάν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ’ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῶ καιρῶ τῆς ἐξόδου μου, και ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν ἀποστρέφομαι τήν αὐτῶν κοινωνίαν καί ἕνωσιν, καί ἐξορκῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίση ἤ ἐν τῆ ἐμῆ κηδεία ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου, ἀλλ’ οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τοῦ μέρους ἡμῶν, ὥστε συμφορένειν ἐπιχειρῆσαι, καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις· τοῦτο γάρ ἐστι τό τά ἄμικτα μίγνυσθαι. Δεῖ δέ παντάπασιν (σ.σ. παντελώς) ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῶ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ. (Λόγος ἐν τῆ ἡμέρα ἐν ἧ μετέστη πρός τόν Θεόν,Patrologia Orientalis17,485-486 ) Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης

· «Πρὸ πάντων ἀναγκαιότερον φυλάσσειν αὐτοῦ καθαρὰν καὶ ἀκλινῆ τὴν ὁμολογίαν. Χωρὶς γὰρ τούτου τὰ πάντα εἰσὶ νεκρά… Οὕτω χωρὶς τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως οὐδὲν ὄφελος ἔσται…» και «ὂ δοκεῖ ἐνεργεῖν (σ.σ. χωρίς την ορθή ομολογία) τοῦ πονηροῦ ἐστι ἐξαπάτη καὶ τῆς πλάνης ὑπάρχει καρπός»». Και ακόμη «οὐδὲ ἀγαθὰ εἰσιν ἂ δοκεῖ ποιεῖν ὁ ἄπιστος ἀγαθά, πονηρία δὲ μᾶλλον καὶ εἰς Θεοῦ παραλύπησιν». (Αγ. Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Ἔργα Θεολογικά, Ανάλεκτα Βλατάδων, 1981, σ. 113) 16ος ΑΙΩΝΑΣ Ιερός Γεννάδιος Σχολάριος

· Μη γένοιτο να κάνω αιρετική την Εκκλησία μου, την αγία μητέρα των Ορθοδόξων, δεχόμενος το μνημόσυνο του πάπα, εφόσον ομολογεί και πιστεύει εκείνα, για τα οποία δεν τον δέχεται η Εκκλησία μας. Όποιος λοιπόν ομολογήσει, ότι ο πάπας ορθοτομεί τώρα τον λόγο της αληθείας, ομολογεί ότι οι δικοί μας πρόγονοι είναι αιρετικοί. Η γνώμη μου λοιπόν ήταν και θα είναι αυτή. Και θα είμαι οπωσδήποτε πάντοτε ακοινώνητος προς τον πάπα και όσους έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με αυτόν, όπως οι Πατέρες μας. Διότι πρέπει να μιμούμαστε την ευσέβειά τους, αφού δεν έχουμε την αγιοσύνη και την σοφία τους. (Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Παπαδάκη, ό.π., σ. 304) 18ος ΑΙΩΝΑΣ Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

· Ἄν ὁ προεστώς σου εἶναι σφαλερὸς εἰς την πολιτείαν καὶ τὰ ἔργα του μὴ περιεργάζεσαι. Ἄν ὅμως εἶναι σφαλερὸς κατὰ τὴν πίστιν φεῦγε καὶ παραίτησέ τον, ὄχι μόνο αν εἶναι ἄνθρωπος ἀλλὰ κάν Ἄγγελος εἶναι ἀπὸ τὸν οὐρανόν. (Νικοδήμου Ἀγιορείτου, Περὶ Συνεχοῦς Μεταλήψεως, σ. 175) 20ος ΑΙΩΝΑΣ Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

· Ο ευσεβής λαός κατά το Κανονικόν Δίκαιον, είναι ο φρουρός της Ορθοδοξίας και έχει υποχρέωσιν οσάκις αρχιερεύς παρεκλίνη εκ των γραμμών της Ορθοδοξίας και γυμνή τη κεφαλή κηρύττη τί ασυμβίβαστον προς τα παραδεδεγμένα, ο λαός αυτός όχι μόνον να διαμαρτύρεται αλλά και να διακόπτη πάσαν πνευματικήν σχέσιν μετά του ούτω πώς παρεκτρεπομένου αρχιερέως. (Αυγουστίνος Καντιώτης, Πνευματικά Σαλπίσματα Ορθόδοξης Ζωής και Ομολογίας, Εκδόσεις Σταυρός, σ. 74) π. Γεώργιος Μεταλληνός

· Οι θεολογικά εκφραγκευμένοι διεξάγουν διάλογο ουνιτικό, δεχόμενοι τον πάπα ως κανονικό επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού και τον «μνημονεύουν», πολλοί δε από αυτούς έχουν προχωρήσει στην ένωση με τον παπισμό, κοινωνώντας με τους παπικούς, όπως ομολόγησε, ήδη το 1971, ο πατριάρχης Αθηναγόρας και πειστικά έχει υποστηρίξει σε πρόσφατο βιβλίο του ο συνάδελφος κ. Αθανάσιος Σακαρέλλος. (π. Γεώργιος Μεταλληνός, Οφειλή Αγάπης, εκδ. Ορθ. Κυψέλη, σ.10) Πρωθιερέας Καθηγητής Γεώργιος Φλωρόφσκυ

· Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι η καθολική Εκκλησία το «μικρόν ποίμνιον». Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού, ubique και να καταλήξει η Εκκλησία, εις το περιθώριον της ιστορίας ή να αποσυρθεί εις την έρημον. Αυτό συνέβει κατ᾿επανάληψη εις την ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβεί και πάλι… Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκλίνει από το καθολικό κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει, ακόμη δε και να τον καθαιρέσει. (Γ. Φλωρόφσκυ, Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Θεσσ. 1976, σ. 71, 75) π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

· Ακόμα και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (του οποίου το βιβλίο «Τα Δύο Άκρα» έχει δεχθεί αυστηρή κριτική για την «οικονομία» που υποδεεικνύει εκεί), διδάσκει πως όταν ο επίσκοπος «κηρύσση αιρετικά φρονήματα, τότε είνε αιρετικός», έστω κι αν η Εκκλησία δεν τον έχει ακόμα καταδικάσει επίσημα. «Μία τοιαύτη περίπτωσις είνε η περίπτωσις του Πατριάρχου. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έχει κηρύξει αιρετικά φρονήματα». Σ’ αυτήν την περίπτωση και μετά από προσευχή, διαμαρτυρίες και αγώνα εναντίον του, έχει ο πιστός χριστιανός «δικαίωμα, προβαίνων έτι περαιτέρω, να παύση το μνημόσυνον αυτού, συμφώνως το ΙΕ’ Κανόνι της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τούτο όμως είναι το έσχατον βήμα, εις το οποίον δύναται να προχωρήση, αν θέλη να μη ευρεθή εις σχίσματα και εις ανταρσίας. Παύων δηλαδή το μνημόσυνον, δεν θα μνημονεύη ετέρου Επισκόπου, …αλλά θα αναμένη μετ’ ηρέμου συνειδήσεως την κρίσιν Συνόδου». (Η Αποτείχιση Ορθοδόξων Πιστών από τους Αιρετίζοντες Επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Δήλωση Αποτειχίσεως, Επιμέλεια: Σημάτης Παναγιώτης, Ξανθά- Νάκου Χριστίνα, Γεωργίτσης Κων/νος, Κυριακή της Ορθοδοξίας 2011, σ. 52) Καλόμοιρος Αλέξανδρος

· ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ" Θεσσαλονίκη, Πάσχα 1972 Κύριε Διευθυντά, Χριστός Ανέστη! Εις την απάντησίν σας προς τον Μοναχόν Θεόκλητον Διονυσιάτην διαπράττετε κι εσείς το υπό πολλών διαπραττόμενων σφάλμα να διαχωρίσητε, ως δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, την αίρεσιν του Οικουμενισμού και την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου. Διά τον μελετητήν της προσφάτου Ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός είναι εντελώς τεχνητός και απαράδεκτος, η δε εμμονή των οψίμων κατά του Οικουμενισμού Νεοημερολογιτών αγωνιστών εις τον διαχωρισμόν αυτών, περά τα όσα έχουν γραφεί επί του θέματος, δίδει την εντύπωσιν εσκεμμένης παραποιήσεως της αληθείας και ελλείψεως καλής πίστεως. Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924; Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν. Φθάνει να αναγνώση κανείς την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920 διά να πεισθή πλήρως. Η εγκύκλιος αυτή προτείνει ως πρώτον λίθον του οικουμενιστικού οικοδομήματος την φιλικήν προσαρμογήν της Ορθοδοξίας προς τας "Εκκλησίας" της Δύσεως "διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου". Γράφεται επί λέξη: "Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων προς αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούται ειδικώτερον ως εξής: α΄. διά της παραδοχής ενιαίου ηµερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασµόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών...". Εις την εγκύκλιον αυτήν παραπέμπει και ο Θυατείρων Αθηναγόρας γράφων προσφάτως ότι: "η Ορθόδοξος Εκκλησία εξήλθε των τοιχωμάτων αυτής και εδημιούργησε σχέσεις και επεδίωξε συνεργασίαν ήδη από του 1920 διά της περιφήμου Εγκυκλίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, συνετέλεσεν εις την έναρξιν της Οικουμενικής Κινήσεως και την ίδρυσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών...". Εξ άλλου εις τα πρακτικά του περιβόητου δήθεν πανορθοδόξου συνεδρίου του Μαΐου - Ιουνίου 1923 βλέπομεν ότι η μεταρρύθμισις του ημερολογίου είχεν ως σκοπόν την "εξυπηρέτησιν εν τε τούτω τω μέρει της παγχριστιανικής ενότητος. Έπρεπε να γίνη "προς αποκατάστασιν της ενότητος των χριστιανών τουλάχιστον εν τω σημείω τούτω". Το συνέδριον εκείνο διεκήρυξε σαφέστατα ότι "η διαρρύθμισις του ημερολογίου είναι ο πρώτος λίθος διά το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των εκκλησιών". Όπως βλέπετε ο Οικουμενισμός δεν ενεφανίσθη μόλις σήμερον με τον Αθηναγόραν. Εγεννήθη εις την Ελλάδα το 1924 και ανδρούται έκτοτε εντός των κόλπων της κρατικής Εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται λοιπόν, καλής πίστεως αγωνισταί, ως υμείς, να αγνοήτε την αλήθειαν αυτήν ότι το πρώτον προγεφύρωμα του Οικουμενισμού εις την Ελλάδα υπήρξε η καινοτομία του ημερολογίου. Αυτός ήτο ο λόγος διά τον οποίον οι Παλαιοημερολογίται αντιμετώπισαν εξ αρχής το θέμα ως δογματικόν, ασχέτως εάν δεν εχρησιμοποιείτο τότε ευρύτερα ο όρος "Οικουμενισμός". Η συνείδησις του ορθοδόξου λαού είχε ταυτίσει από της πρώτης στιγμής την εορτολογικήν μεταρρύθμισιν με τον εκφραγκισμόν. Ημερολογιακόν και Οικουμενισμός δεν είναι λοιπόν δύο διαφορετικά και ανεξάρτητα θέματα αλλά ένα και το αυτό, και ο αγών κατά του Οικουμενισμού, εάν είναι συνεπής, δεν είναι δυνατόν να περιορισθή εις τα σύγχρονα κατορθώματα της παναιρέσεως αυτής, είναι υποχρεωμένος να ανασκάψη τας ρίζας της και να συνθλίψη επί της πέτρας τα νεογνά της. Νομίζω ότι παρεξηγήσατε τον π. Θεόκλητο όσον αφορά εις το ποίους εννοεί διά της φράσεως "ακραίοι τύποι". Σίγουρα δεν εννοεί τους τρεις Μητροπολίτας τους διακόψαντας το μνημόσυνον του Αθηναγόρα. Δεν έχει, όπως λέει και ο ίδιος, πράγματι κανένα λόγον να τα βάλη μαζί των εφ' όσον ούτοι έχουν, ως και πρότερον, πλήρη Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά πάντων των Αρχιερέων "αφού πέραν της διακοπής του μνημοσύνου ουδέν μετεβλήθη εις τας σχέσεις των μεθ' όλης της Εκκλησίας", εννοεί της οικουμενιστικής Εκκλησίας Αθηνών, Κωνσταντινουπόλεως, Μόσχας κλπ. Η παρατήρησις του π. Θεοκλήτου είναι οξυδερκεστάτη και είναι πνευματικόν συμφέρον σας να την προσέξετε. Πράγματι ποίαν σημασίαν έχει η διακοπή του μνημοσύνου όταν παραμένει η εκκλησιαστική κοινωνία; Όταν η διακοπή του μνημοσύνου δεν σημαίνει διακοπήν κοινωνίας είναι πράξις χωρίς νόημα, είναι μία καθ' αυτό στρουθοκαμηλική ενέργεια αποσκοπούσα εις την καθησύχασιν της ιδίας συνειδήσεως και της συνειδήσεως των οπαδών. Δεν αποχωρούν οι τρεις Μητροπολίται από της φλεγομένης υπό της αιρέσεως του Οικουμενισμού οικίας, κλείνουν μόνον τους οφθαλμούς διά να μη βλέπουν τας φλόγας και διδάσκουν τους οπαδούς των να κάμουν το ίδιον. Διατί λοιπόν να καταφερθή ο π. Θεόκλητος εναντίον των; Δεν διακηρύττουν και αυτοί, όπως και εκείνος, ότι "ουκ επέστη ο καιρός" δια την εγκατάλειψι του καταποντιζομένου πλοίου; Η διαφορά μεταξύ του π. Θεοκλήτου και των τριών Μητροπολιτών είναι μόνον εις ζητήματα τακτικής. Ουδεμία διαφορά μεταξύ των υπάρχει εις ζητήματα ουσίας. Κατά τη γνώμη μου η τακτική του π. Θεοκλήτου - κοινωνία και μνημόσυνον - είναι συνεπής. Δεν είναι δυνατόν όμως να λεχθή το ίδιον και διά την τακτικήν των τριών Μητροπολιτών - κοινωνία χωρίς μνημόσυνον. Ο π. Θεόκλητος έχει κατανοήσει τελευταίως ότι κριτική του Οικουμενισμού και των οικουμενιστών με παράλληλον συνέχισιν εκκλησιαστικής κοινωνίας μετ' αυτών συνεπάγεται απαράδεκτον και αυτόχρημα γελοίαν ασυνέπειαν. Αυτός νομίζω ότι είναι και ο λόγος διά τον οποίον διέκοψε την κατά του Οικουμενισμού δημοσιογραφίαν εφ' όσον είχεν αποφασίσει - διά λόγους που ο Θεός γνωρίζη - να μη διακόψη την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά των οικουμενιστών. Η συνέπεια και η σοβαρότης απαιτεί ένα από τα δύο: ή σιωπήν και κοινωνίαν μετά των οικουμενιστών, ή αγώνα και διακοπή κοινωνίας. Δεν υπάρχει μέση κατάστασις εάν σεβόμεθα τους εαυτούς μας. Μη κατηγορείτε λοιπόν τον άνθρωπον αδίκως. Δεν κατεφέρθη κατά των τριών Μητροπολιτών. Άλλους είχεν εις τον νουν του. "Ακραίοι τύποι" είμεθα ημείς, ο γράφων και οι όμοιοί μου, που δεν ηρκέσθημεν εις διακοπάς μνημοσύνων αλλά προχωρήσαμεν και εις διακοπήν κοινωνίας και εγίναμε Παλαιοημερολογίται. Με εκτίμησιν ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΣ Παναγιώτης Τρεμπέλας, Θεολόγος

· Αι μονοθελητικαί εξ άλλου έριδες παρουσιάζουσι περίπτωσιν, καθ᾿ην, ενώ ως ήδη είπομεν, πάντες σχεδόν οι την Εκκλησίαν διοικούντες επίσκοποι εφαίνοντο συγκεκλεισμένοι εις την μονοθελητικήν πλάνην, την σημαίαν της ορθής πίστεως εν μέσω του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας, εβάσταζον στερρώς δύο μοναχοί, ο Σωφρόνιος (τότε μοναχός και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων) και ο Μάξιμος, μολονότι ούτοι ουδεμίαν χειροτονίαν ιερωσύνης έφερον. Το παράδειγμα του μοναχού Μαξίμου αντιταχθέντος προς πάσας τας προδιδούσας την Ορθοδοξίαν εκκλησιαστικάς αρχάς και διωχθέντος σκληρώς και αποθανόντος εν πλήρη χωρισμώ και αποσχίσει απ᾿ αυτών ίνα ανακηρυχθή έπειτα υπό της Εκκλησίας ομολογητής της πίστεως άγιος, αποδεικνύει περιλάμπρως τα δικαιώματα, αλλά και καθήκοντα των απλών μελών της Εκκλησίας προς προάσπισιν της πίστεώς των, όταν αποδεδειγμένως αυτή διώκεται. (Π.Ν. Τρεμπέλα, Οι λαικοί εν τη Εκκλησία, σ. 148-9) Επίσκοπος Παραμυθίας Παύλος (Επιστολη προς τον Πατριάρχη Δημήτριο)

· Προς Την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα Τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κύριον Δημήτριον Οικουμενικόν Πατριαρχείον-Φανάριον Παναγιώτατε, Ελάβομεν τηλεγράφημα Υμετέρας Παναγιότητος και το υπ’ αριθ. Πρωτ. 449 Ειρηνικόν Υμών Γράμμα, δι’ ων αγγέλετε ημίν τα της αναδείξεως και καταστάσεως Υμών εις τον Πρωτόθρονον Πατριαρχικόν θρόνον. Εδοξάσαμεν τον Θεόν, διότι ωκονόμησε ούτω τα πράγματα και απεκλείσθησαν διαβεβλημένα και επί ηθική και επί πίστει ορθή πρόσωπα. Πιστεύομεν ότι είσθε θεοπρόβλητος. Έχομεν δι’ ελπίδος ότι θα ορθώσητε το ανάστημά σας και “θα βάλετε εις την θέσιν των” τα κακώς έχοντα εν τω Πατριαρχείω ήτοι την επί ζημία της ορθοδοξίας αχαλίνωτον τάσιν προς ένωσιν με τους αιωνίως αμετανοήτους και επιβουλευομένους την Ορθόδοξον κατ’ Ανατολάς Αγίαν Εκκλησίαν ημών, την όντως Εκκλησίαν. Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, βαθυσεβάστως παρακαλούμεν και ικετεύομεν γονυκλινώς: δηλώσατέ το μετά παρρησίας και απεριφράστως “ότι δεχόμεθα διάλογον με τους Καθολικούς και Πρωτεστάντας και Αντιχαλκηδονίους υπό τον ρητόν όρον όπως έκαστος, όσον αφορά το δόγμα, θελήση να παραδεχθεί ανεπιφυλάκτως πάντα τα υπό των 7 Αγίων Οικουμενικών Συνόδων θεσπιθέντα και ουδέν πέραν τούτων”. Επιτραπήτω μοι με όλον τον οφειλόμενον σεβασμόν να προσθέσω ότι πρέπει το Οικουμενικόν Πατριαρχείον πρωτίστως να προσέξη την ένωσιν των Ορθοδόξων Εκκλησιών και είτα να προχωρή μετά περισκέψεως πολλής εις διάλογον δια την ένωσιν μετά των αιρετικών. Εν εναντία περιπτώσει θα γίνη το αντίθετον. Η Ορθοδοξία θα κομματιασθή προς χαράν των Παπικών και των άλλων εχθρών του Σταυρού του Χριστού. Αλλά τότε τι λόγον θα δώσωμεν εις τον Θεόν εν ημέρα κρίσεως; Ελπίζοντες ότι θα αναθεωρήσετε τα όσα εδηλώσατε, ότι θα ακολουθήσητε πιστώς την γραμμήν του Προκατόχου Σας όσον αφορά την ένωσιν, συγχαίρομεν Υμάς θερμώς επί τη αναδείξει Σας ως Οικουμενικού Πατριάρχου και ευχόμεθα εκ βάθους καρδίας όπως ο Κύριος ο Θεός ημών χαρίζηται Υμίν μακροζωίαν και δυνάμεις πολλάς, σωματικάς και πνευματικάς, ίνα φέρητε εις αίσιον πέρας την υψηλήν αποστολήν Σας προς δόξαν της Εκκλησίας και του Ουρανίου Αυτής Δομήτορος. Επί τούτοις δηλούμεν, Παναγιώτατε, ότι πριν ή λάβωμεν το τίμιον Υμών γράμμαν εμνημονεύσαμεν του ονόματός Σας εν Ύδρα ευρισκόμενοι και συλλειτουργούντες μετά του Αγίου Ύδρας εν Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού, επί τη αγία Αυτού μνήμη· εξακολουθούμεν δε μημονεύοντες Υμών εν ταις Ιεραίς Λειτουργίαις· πλην δεν διστάζομεν να δηλώσωμεν ότι τελούμεν πάντοτε εν επιφυλακή και εις περίπτωσιν που ήθελε διαπιστωθή αντορθόδοξός τις ενέργεια του Πατριαρχείου, δίχα συμφώνου γνώμης πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών, θα διακόψωμεν και Υμών το μνημόσυνο, διότι δεν το ανέχεται η συνείδησις ημών να μνημονεύωμεν της Κεφαλής ημών ως ορθοτομούσης, ενώ δεν ορθοτομεί. Τέλος επικαλούμενοι τας θεοπειθείς ευχάς της Υμετέρας σεπτής Κορυφής εκφράζομεν την ευγνώμονα ευχαριστίαν ημών προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δια τας επί τοις ονομαστηρίοις ημών ευχάς Αυτού και διατελούμεν μετά σεβασμού βαθέος της Υμετέρας Παναγιότητος. Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός + Ο Μητροπολίτης Παραμυθίας, Φιλιατών και Γηρομερίου Παύλος (Περιοδικό Ιερά Παρακαταθήκη, Αριθμ. Φύλ. 51, σ. 6-7) Προκήρυξις Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν Λαόν

· Εάν οι καθολικοί και λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν εις την Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος, ασπαζόμενοι εις το ακέραιον τα δόγματα και Παραδόσεις της αμωμήτου Ορθοδόξου ημών Πίστεως και όχι να τρέχωμεν ημείς οι Ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς. Ποιούμεν έκκλησιν προς τον οικουμενικόν ημών Πατριάρχην (σ.σ. εννοεί τον Αθηναγόρα) να παύση εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, καθ᾿ όσον, εάν συνεχίση, θ᾿ αποκηρύξωμεν και αυτόν. (Θεοδωρήτου Ιερομονάχου, ό.π., σελ. 140) Υπόμνημα Αγιορειτών Μοναχών προς την Αριστείνδην Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος

· …Ὅτι ἔστι κακὴ ὁμόνοια καὶ καλὴ διαφωνία· ἐστι σχισθῆναι καλῶς καὶ ὁμονοῆσαι κακῶς· οἷς γάρ ἡ φιλία πρόξενος ἀπωλείας, τούτοις τὸ μῖσος ὑπόθεσις ἀρετῆς γίνεται· καὶ κρείσσων ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις (Ἱ. Βρυεννίου, «Ἅπαντα», Τόμος Α’, σελ. 482). Δὲν εἶναι δυνατὸν πλέον, Σεβασμιώτατοι, νὰ ὁμιλῶμεν περὶ «οἰκονομίας ἄχρι καιροῦ», ὅταν αἱ προθέσεις καὶ τὰ προγράμματα του Οἰκ. Θρόνου τυγχάνουσι σφόδρα προδοτικὰ καὶ ἐπίβουλα τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ποία εἰσέτι οἰκονομία εἶναι δυνατὸν νὰ θεραπεύση τὸν ἀνιάτως νοσήσαντα; Ὅταν δὲ ὁ καιρὸς παρέρχηται καὶ κατὰ τὰς ὑφηγήσεις τῆς πονηρᾶς οἰκονομίας ὁ «ἀσθενῶν» λαμβάνη ἀντὶ θεραπευτηρίων συνταγῶν συγχαρητηρίους ἐπιστολὰς διὰ τὸ λαμπρὸν τῆς ὑγείας του ἅμα καὶ πορείας, τὶ ἀν εἴη τῆς οἰκονομίας ταύτης ζημιωδέστερον; «Τις εὐσεβὴς σιγήσειεν, ἐνώπιον τῆς τραγικῆς ταύτης πραγματικότητος; τὶ ὅλως ἠρεμήσει; καὶ γὰρ τὴν συγκατάθεσιν ἡ σιωπὴ σημαίνει». (Μελέτιος Ομολογητής)… … Kατὰ τὸ παρελθὸν ὅμως ὅλως διαφόρως ἐνήργουν οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν Προϊστάμενοι, διὰ παρομοίας ή ἥσσονος τῆς σήμερον περιπτώσεις. Οὕτως ὁ πρὸ 16 αἰώνων ἀμαυρώσας τὸν Οἰκ. Θρόνον Κων)λεως Νεστόριος, εὐθὺς μετὰ τὴν κήρυξιν τῶν κατὰ τῆς Θεοτόκου βλασφήμων ρημάτων του, ἐδέχετο τὴν κατωτέρω ἐπιστολὴν ἐκ τοῦ Ρώμης Κελεστίνου ἐξ ὀνόματος καὶ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν. «Φανερῶς τοίνυν ἴσθι, ταύτην ἡμῶν τὴν ἀπόφασιν, ὡς ἐὰν μὴ περὶ τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ταῦτα κηρύξης, ἅπερ καὶ ἡ Ρωμαίων καὶ ἡ Ἀλεξανδρέων καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία κατέχει, ὡς καὶ ἡ ἁγία ἡ κατὰ τὴν μεγάλην Κων)λιν Ἐκκλησία ἕως σοῦ κάλλιστα κατέσχε καὶ ταύτην τὴν ἄπιστον καινότητα ἥτις ἐπιχειρεῖν χωρίζει, ὅπερ συνάπτει ἡ Ἁγία Γραφὴ, ἐντὸς ΔΕΚΑΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ἠριθμημένης ἀπὸ τῆς ἡμέρας ταύτης τῆς ὑπομνήσεως ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΘΕΤΗΣΗΣ, ἀπὸ πάσης καθολικῆς ἐκκλησίας ΕΚΒΕΒΛΗΣΑΙ… Ἐπειδὴ ΠΑΝΤΕΣ ὀφείλουσιν εἰδέναι τὸ πραττόμενον, ὁσάκις περὶ κοινοῦ πράγματος ἦ ἡ σκέψις». (Σ. Μήλια, Πρακτικά Συνόδων… Τόμ. Α΄, σελ. 448)… …Τὴν σήμερον ὅμως οἱ ποικίλοι αἱρετικοὶ δι ἑκάστην νέαν κακοδοξίαν των δέχονται πληθύν συγχαρητηρίων ἐπιστολῶν… …Ἡ μεθ ἡμῶν ἐφεξῆς Ἐκκλησιαστική κοινωνία δημιουργεῖ ἐν ἡμῖν ἰσχυροτάτην κρίσιν συνειδήσεως, ἐφ ὅσον, παρὰ τὰς ἀνωτέρω άντικανονικάς ἐνεργείας τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν συνεργατῶν του, ἐξακολουθεῖτε τὴν μετά αὐτοῦ ἁβρόφρονα συνεργασίαν καὶ συμπόρευσιν. Αἱ κατὰ καιροὺς ἐμφανισθεῖσαι Ὑμέτεραι διαφωνίαι, εἴς τινα δευτερευούσης φύσεως ζητήματα, διαρκοῦσιν τόσον ὀλίγον καὶ ἀντιμάχονται τοσοῦτον ἰσχυρῶς πρὸς εὐθὺς ἑτέρας καὶ ὑπεναντίας ἐνεργείας Ὑμῶν, ὥστε νὰ ἔχη παρὰ τοῖς πιστοῖς πλήρη ἐφαρμογήν, τὸ κατοτέρω παράγγελμα τοῦ μεγάλου Καισαρέως. «Oἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιοῦντες ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσιν, τοὺς τοιούτους , εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, άλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»… … Περαίνοντες, ἐπιθυμοῦμεν καὶ αὖθις, μετὰ τὴν ἐν ἔτει 1964 γενομένην ἡμετέραν «Προκήρυξιν», νὰ δηλώσωμεν Ὑμῖν καὶ πᾶσιν, ὅτι, «οὐκ ἀρνησόμεθα τὴν φίλην Ὀρθοδοξίαν», ἔστω καὶ ααν μυριάκις θανάτω παραδοθῶμεν. Προσπάθεια δὲ ἐπιβολῆς κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων τῆς Δύσεως, θὰ εὕρη ἡμᾶς σφόδρα ὑπεναντίους πολλῶ δὲ μᾶλλον τυχὸν ἕνωσις μετά αὐτῶν ντὲ φάκτο. (Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 142-151) 21ος ΑΙΩΝΑΣ Διακήρυξη Κληρικών

· Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία… (Μαρτυρία ή Αποστασία; Σκέψεις και εκτιμήσεις μετά τη Ραβέννα, Ορθόδοξος Τύπος, φ. 1466, 12.07.2002) Επιστολή Αγιορειτών Πατέρων προς την Ιεράν Κοινότηταν Αγίου Όρους

· ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ (2006) Πρὸς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα, τοὺς ἅγιους Καθηγούμενους καὶ ἀντιπροσώπους τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἄθω Ἐνταῦθα Ἅγιοι Καθηγούμενοι καὶ Ἅγιοι Πατέρες, εὐλογεῖτε: Ἐπιθυμοῦμε μὲ τὸ παρὸν νὰ ἐκφράσουμε τὴν βαθύτατη ἀνησυχία καὶ τὴν λύπη μας γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας ἐπὶ ἔτη, καταλυτικὰ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων Πατέρων καὶ ἀντίθετα πρὸς ὅσα οἱ ἱεροὶ κανόνες τῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν συνόδων θεσπίζουν. Διερωτώμεθα ἂν ἔχει συνέλθει κάποια σύνοδος καὶ κατήργησε τοὺς κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς, πράγμα ποὺ οὔτε αὐτὴ μπορεῖ νὰ κάνει, ἢ ἂν ὁ πάπας μετανόησε καὶ ἀποκήρυξε τὶς αἱρέσεις τοῦ Filioque, τοῦ πρωτείου, τοῦ ἀλάθητου, τῶν ἀζύμων, τοῦ καθαρτηρίου πυρός, τῆς κτιστῆς χάριτος, τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τόσες ἄλλες, γιὰ τὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχει καταδικασθῆ καὶ ἀναθεματισθῆ ἐπανειλημμένως ἀπὸ ὀρθόδοξες συνόδους καὶ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἁγιορεῖται Μοναχοὶ: Ὀργίσθηκε ὁ οὐρανός, καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα οἱ Ἅγιοι Πατέρες μὲ τὸ θέαμα καὶ τὸ ἄκουσμα ὅσων ἔλαβαν χώραν στὸ Φανάρι κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου 30 Νοεμβρίου τρέχοντος ἔτους (2006). Πρωτοφανῆ καὶ πρωτάκουστα πράγματα στὴν δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. «Καταπεφρόνηται τὰ τῶν Πατέρων δόγματα, ἀποστολικαὶ παραδόσεις ἐξουθένηνται, νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταὶς ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται», ὅπως λέγει ὁ Μ. Βασίλειος γιὰ ἀνάλογα φαινόμενα τῆς ἐποχῆς του. Ὅλα ἔγιναν στὴν κυριολεξία ἄνω κάτω. Ἀντὶ ὁ αἱρετικὸς πάπας νὰ κείτεται κάτω, ὅπως βλέπουμε νὰ παρίστανται οἱ αἱρετικοὶ στὶς εἰκόνες τῶν Ἁγίων Συνόδων, καὶ νὰ ἐκβάλλεται ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, βάσει τοῦ λειτουργικοῦ προστάγματος «τὰς θύρας, τὰς θύρας, ἐν σοφίας πρόσχωμεν» τὸν ἀνεβάσαμε σὲ θρόνο ὑψηλό, ὅπου καθόταν συμφορώντας ὠμοφόριο, τὸν ἐθυμίασαν οἱ ὀρθόδοξοι διάκονοι, τὸν ἀσπάσθηκε ὁ πατριάρχης στὸ «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἀπήγγειλε ὡς πρωεστῶς τὸ «Πάτερ ἠμῶν», τοῦ ἔψαλησαν «Πολυχρόν ιον» ἀπὸ τὸν χορὸ τῶν ἱεροψαλτῶν καὶ εἰδικὰ συντεθειμένο τροπάριο ἀπὸ Ἁγιορείτη ὑμνογράφο – Κύριε ἐλέησον!- ἂν ἀληθεύουν βέβαια οἱ δημοσιογραφικὲς πληροφορίες, καὶ τοῦ ἐπετράπη νὰ δώση στὸ ἐκκλησίασμα τὴν εὐλογία του, μᾶλλον δὲ τὴ ἀλογία του κατὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνες. Ἐπιτρέψαμε νὰ διαιρεθεῖ ἡ ἐπὶ γῆς στρατευομένη Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐν οὐρανοὶς θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ ἐκκλησίες καὶ συνάξεις πονηρευομένων αἱρετικῶν . Προσβάλαμε ὅλους τους Ἁγίους μάρτυρες καὶ ὁμολογητὲς ποὺ ἀγωνίσθηκαν μέχρι αἵματος ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, γιατί παρουσιάσαμε ὡς ἀνωφελεῖς καὶ περιττούς τους ἀγῶνες., τὰ μαρτύρια καὶ τὴν ὁμολογία τους. Δὲν θὰ λυποῦνται οἱ ἐπὶ Βέκκου μαρτυρήσαντες ὅσιοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν καὶ νὰ μνημονεύσουν τὸν πάπα, βλέποντας ὄχι μόνο νὰ ἀπορρίπτουμε τὸ παράδειγμά τους σιωπῶντες, ἀλλὰ καὶ νὰ κάνουμε τὰ ἀντίθετα; Γιατί τότε ἐκεῖνοι καὶ ὅλοι οἱ προηγούμενοι μάρτυρες καὶ ὁμολογητὲς ὁμολόγησαν καὶ μαρτύρησαν; Γνωρίζετε, σεβαστοὶ Πατέρες, καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τὶς ἀντορθόδοξες καὶ βλάσφημες ἐνέργειες, δηλώσεις καὶ ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ ἄλλων προκαθημένων καὶ ἐπισκόπων, ποὺ συνιστοῦν κραυγαλέα καὶ ἐμφανῆ – γυμνή τη κεφαλή- ἀποδοχὴ καὶ διδαχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς μεγαλύτερης ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως ὅλων τῶν ἐποχῶν, ποὺ ἀθετεῖ τὴν μοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ταυτίζει μὲ τὶς αἱρέσεις, τῶν ὁποίων δέχεται τὰ μυστήρια ὡς ἔχοντα καὶ μεταδίδοντα ἁγιαστικὴ καὶ σώζουσα Χάρη. Ἐκτὸς τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Βαπτίσματος τῶν Παπικῶν καὶ Λουθηριανῶν ἔχουμε καὶ μετοχὴ στὸ κοινὸ ποτήριο μὲ τοὺς Μονοφυσῖτες, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μὲ τοὺς Παπικοὺς στὶς Κυκλάδες καὶ στὴ Διασπορά. Ἐκτιμοῦμε, μὲ πολὺ μεγαλύτερη λύπη, ὅτι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ Ἁγίου Ὅρους τὰ τ ελευταῖα ἔτη δὲν ἀντιμετωπίζει μὲ σθένος καὶ γενναιότητα ὁμολογητικὴ τὰ φαινόμενα αὐτὰ τῆς ἀποστασίας, ὅπως ἔπρατταν παλαιότερα οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Ὁ πατριάρχης ἔχει μετρήσει τὶς ἀντιδράσεις μας, καὶ ἐπειδὴ εἶναι χλιαρὲς καὶ πολλὲς φορὲς ἀνύπαρκτες, πρ οχωρεῖ χωρὶς ἐμπόδια στὴν ἕνωση μὲ τὸν ἀμετανόητο καὶ παραμένοντα στὶς αἱρέσεις του πάπα. Μᾶς μέτρησε καὶ χάρηκε σφόδρα καὶ κατὰ τὴν τελευταία του ἐπίσκεψη στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὸ ὁποῖο λὲς καὶ ἦλθε γιὰ νὰ πάρει συγκατάθεση καὶ εὐλογία τῶν Ἁγιορειτῶν γιὰ ὅσα εἶ χε σχεδιάσει νὰ πράξει μὲ τὸν πάπα λίγες μέρες ἀργότερα. Ἐμεῖς, ταπεινοὶ ἱερομόναχοι, ἐξομολογητικὰ σᾶς ἀποκαλύπτουμε ὅτι ἔχουμε σκανδαλισθεῖ μὲ τὴν σιωπὴ καὶ ἀπραξία τῆς πνευματικῆς μας ἡγεσίας στὸ Ἅγιο Ὅρος, καὶ μαζὶ μὲ μᾶς ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Οἰκουμένης ὀρθόδοξο καὶ φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν ὅλοι νὰ ἀκούσουν τὴν φωνὴ τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς σοφότερους καὶ λογιότερους μάθαμε ὅτι, ὅταν ἡ πίστις κινδυνεύει, εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι, ἂν σιωπήσουμε καὶ δειλιάσουμε , ὅπως ἔλεγε ὁ Θεόδωρος Στουδίτης. Ἰδιαίτερα ὁ μοναχὸς δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέπει τὴν παραμικρὴ καινοτομία σὲ θέματα πίστεως, κατὰ τὸν αὐτὸν «Ἅγιο Πατέρα καὶ μεγάλο μοναστικὸ ἡγέτη, ὀργανωτὴ τοῦ μοναχικοῦ βίου καὶ Γέροντα ὅλων μας». Δὲν φοβήθηκε τὶς ἀπειλὲς καὶ τοὺς διωγμοὺς τῶν εἰκονομάχων αὐτοκρατόρων καὶ πατριαρχῶν, ἀλλὰ μέσα στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸν περίβολο, τῆς Μεγάλης Ἱερᾶς Μονῆς Στουδίου, ὀργάνωσε λιτανεία μὲ λαμπαδηφορία χιλίων μοναχῶν, ποὺ κρατοῦσαν τὶς ἀπαγορευμένες ἅγιες εἰκόνες στὰ χέρια τους. Δέκα χιλιάδες μοναχοὺς τῆς Παλαιστίνης συγκέντρωσαν παλαιότερα στὰ Ἱεροσόλυμα οἱ Ἅγιοι Σάββας Ἠγιασμένος καὶ Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης, ἄλλοι μέγιστοι μοναχικοὶ ἡγέτες, καὶ ἔσωσαν τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ποιὸς θὰ σώσει τώρα τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν δολιότητα τοῦ Παπισμοῦ; Οἱ ἐπιστολὲς διαμαρτυρίας ποὺ κατὰ καιροὺς ἔστειλε ἡ Ἱερὰ Κοινότης στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα. Δὲν εἶναι πλέον καιρὸς λόγων, ἀλλὰ ἔργων. Δὲν θέλουμε νὰ σᾶς δείξουμε ἐμεῖς οἱ ἀμα θεῖς καὶ ταλαίπωροι ἁμαρτωλοί, οὔτε νὰ ἐμφανιστοῦμε ὡς ὁμολογητές, ἰδιαιτέρως τοὺς ἐπὶ Βέκκου μαρτυρήσαντες θέλουμε νὰ τιμήσουμε, μιμούμενοι τὴν στάση τους. Νὰ μὴ δειλιάσουμε καὶ θέσουμε τὰ μοναστήρια μας πάνω ἀπὸ τὴν καθαρότητα τῆς πίστεως, πάνω ἀπὸ τὸν Θ εὸ καὶ τὴν ἀλήθεια. Πιστεύουμε ὅτι μετὰ τὶς τόσες ἔγγραφες καὶ προφορικὲς διαμαρτυρίες καὶ ἐνστάσεις, τὶς ὑπαναχωρήσεις, ὀπισθοχωρήσεις καὶ συμβιβασμούς, τὸ μόνο ποὺ θὰ εὐφράνει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ καταισχύνει τοὺς κακόδοξους εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριάρχου καὶ ἁπανταχοῦ συμφωνούντων ἢ σιωπώντων ἐπισκόπων. Συγκεντρῶστε, Ἅγιοι Πατέρες, τοὺς μοναχοὺς τῶν κοινοβίων, τῶν σκητῶν καὶ τῶν κελλιῶν σὲ παμμοναστικὴ ἀγωνιστικὴ σύναξη, εἴτε ἐντὸς εἴτε ἐκτὸς τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ καθαιρέστε τοὺς πύργο υς τῶν αἱρέσεων καὶ τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀναλάβετε τὸν καλὸ ἀγώνα τῆς Πίστεως. Ἐμεῖς, ἂν ἐσεῖς ἀπρακτήσετε, θὰ προτιμήσουμε νὰ πράξουμε τὰ θεάρεστα καὶ ὄχι τὰ εὐάρεστα. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίζει ὅλους, καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νὰ σκέπει καὶ νὰ εὐ λογεῖ τὸ Περιβόλι της, νὰ προστατεύουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ Θεοτοκομάχους καὶ ἁγιομάχους αἱρετικούς, ὡς καὶ ἀπὸ δειλοὺς ποιμένες ποὺ ἀφήνουν τὴν ποίμνη ἀπροστάτευτη στὶς ἐπιθέσεις τῶν λύκων. Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτούμενοι τᾶς εὐχάς σας διατελοῦμεν μετὰ σεβασμοῦ, οἱ ὑπογράφοντες: Προηγούμενος Ἐφραὶμ Ἱερομόναχος, Δικαῖος Σκήτεως Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἀδελφοί, Ι.Μ. Βατοπεδίου, Γέρων Εὐστράτιος, Ἱερομόναχος, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Ἱερομόναχος Ποιμήν, Ι.Μ. Ζωγράφου, Γέρων Ἱερομόναχος Βασίλειος, Ι.Μ. Ζωγράφου, Γέρων Ἱερομόναχος Βησσαρίων, Ι.Μ. Ζωγράφου, Ἀρτέμιος Μοναχός, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Παΐσιος Μοναχός, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Σάββας Μοναχός, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Χαρίτων Ἱεροδιάκονος, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Χαρίτων Μοναχός, Καρούλια, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Ἀθανάσιος Μοναχός, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Βλάσιος Μοναχός, Καρούλια, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Ἀκάκιος Μοναχός, Ι.Κάθισμα Ἁγίας Τριάδος Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Ἠσαΐας Μοναχός, Ι. κελλίον Γενέσιος τῆς Θεοτόκου, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Χερουβὶμ Μοναχός, Ι. Κάθ. Ἁγ. Ἀρχαγγέλων, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Δαμασκηνὸς Ἱερ ομόναχος, Ι. κελ. Ἄγ. Τριάδος, Καρυαί, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Νεκτάριος Μοναχός, Ι.Κελ. Ἄγ.Τριάδος, Καρυαί, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Θεόληπτος Μοναχὸς καὶ ἡ συνοδεία αὐτοῦ, Ι. Καλύβη Τιμίου Προδρόμου, Ι. Σκήτη Ἄγ. Ἄννης, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Γαβριὴλ Ἱερομόναχος, Ι. Κελ. Ἁγ. Γεωργίου (Καρτσοναίων), Ι.Σκ. Ἁγ. Ἄννης, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Χρυσόστομος Ἱερομόναχος Κάρτσωνας, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Γαβριὴλ Ἱερομόναχος, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Κοσμᾶς Μοναχός, Ι.Κελ. Ἁγ. Παντελεήμωνος, Ι. Σκ. Ἁγ. Τριάδος, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Σωφρόνιος Μοναχός, Ι. Καλ. Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, Ι.Σκ. Ἄγ. Τριάδος, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Παρθένιος Μοναχός, Βουλευτήρια, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Σεραφεὶμ Ἱερομόναχος, Ι. Κελ. Ἄγ. Πάντες, Ι. Σκ. Ἁγ. Ἄννης, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Δανιὴλ Μοναχός, Ἁγ. Ἄννα, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Γεράσιμος Μοναχός, Ι. Καλ. Ἁγ. Γερασίμου Κατουνάκια, Ι.Μ.Μ. Λαύρας, Γέρων Βενέδικτος Ἱερομόναχος, Ι. Κέλ. Ἁγ. Κων/νου καὶ Ἑλένης, Ι.Μ. Βατοπεδίου, Παΐσιος Μοναχός, Ι.κ. Ἁγ. Ἀρχαγέλων ( Σαββαίων), Καρυαί, Ι. Μ. Χιλανδαρίου, Σιλουανὸς Μοναχός, Ι. Καλύβη Ἄγ. Νικολάου, Νέα Σκήτη, Ι.Μ. Ἄγ. Παύλου, Γαβριὴλ Μοναχός, Ἱερὸν Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον ὁσίου Χριστοδούλου, Δοσίθεος Μοναχός, Κουτλουμουσιανὸν κάθισμα, Γέρων Νεκτάριος Μοναχός, Ι. Κάλ. Ἁγ. Τριάδος Ι. Σκήτεως Κουτλουμουσίου, Γέρων Μωϋσῆς Μοναχός, Ι. Καλ. Ἁγ.Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ι. Σκ. Ἁγ. Παντελεήμονος, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Παΐσιος Μοναχός, Ι. Κ. Ἁγίας Βαρβάρας, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Γέρων Ἀβραὰμ Ἱερομόναχος, Ι. Καλ. Ὁσίου Γερασίμου Κεφαλ., Ι. Σκήτη Ἁγίου Παντελεήμονος, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Γέρων Σπυρίδων Μοναχός, Ι. Κελ. Ἁγ. Νικολαόυ, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Θεόδουλος Μοναχός, πρώην Κουτλουμουσιανός, Γέρων Χρυσόστομος Ἱερομόναχος, Ι. Κελ. Ἁγ. Σπυρίδων, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Ἰλαρίων Μοναχός, Ι. Κάθισμα Δοχειαρίου, Γέρων Νικόδημος Μοναχός, Ι. Κ. Ἁγ. Νεκταρίου Καψάλας, Ι.Μ. Παντοκράτορος, Γαβριὴλ Ἱερομόναχος, Ι.Κ. Παναγίας Γοργοϋπηκόου, Ι.Μ. Παντοκράτορος, Ἰσαὰκ Μοναχός, Ι. Ἡσυχ. Γέν. τῆς Θεοτόκου, Καψάλα, Ι.Μ. Παντοκράτορος, Γέρων Ἀθανάσιος Μοναχός, Ι. Κάθ. Ἄγ. Ἀθανασίου, Ι.Μ. Παντοκράτορος, Γέρων Μελέτιος Μοναχός, Γενέσιον Θεοτόκου, Καψάλα, Ι.Μ. Παντοκράτορος, Γέρων Γρηγόριος Μοναχός, Ι. Κέλ. Ἄγ. Νικολάου, Καψάλα, Ι.Μ. Παντοκράτορος, Γέρων Ὀνούφριος Μοναχός, Ι.Κ. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Καρυαί, Γέρων Νικόλαος Μοναχός, Ι. Κελ. ἁγ. Δημητρίου, Καρυαί, Γαβριὴλ Ἱερομόν αχος, Ι. Κελ. Ἁγ. Ἀρχαγγέλων, Καρυαί, Θεόφιλος Μοναχός, Ἱερ. Κελλίον «Σάμπρη» Ι.Μ. Κωνσταμονίτου, Γαβριὴλ Μοναχός, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου Κελλίον ὁσίου Χριστοδούλου. Ἡ συλλογὴ ὑπογραφῶν συνεχίζεται. (Πηγή:http://krufosxoleio.blogspot.gr/2013/07/blogpost_9915.html) Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση

· Δεν έχουν άλλωστε ευθύνη για την Εκκλησία μόνον οι επίσκοποι· η Εκκλησία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός· ο επίσκοπος από κοινού με τους πρεσβυτέρους, αλλά και με τους πιστούς, ως ενιαίο σώμα με κεφαλή τον Χριστό, έχουν όλοι αναλογική ευθύνη. Δεν χρειάζεται να υπομνήσω ότι πολλές φορές, όταν πλανήθηκαν πατριάρχες και επίσκοποι, την Εκκλησία εφύλαξαν απλοί παπάδες και μοναχοί, ότι φύλαξ της Ορθοδοξίας αποδείχθηκε ο πιστός λαός. Υπακοή στην Εκκλησία δεν σημαίνει υπακοή σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία ενδέχεται να πλανώνται, αλλά υπακοή στην αλήθεια της Εκκλησίας, όπως αυτή προκύπτει μέσα από το Ευαγγέλιο και την διαχρονική παράδοση των Αγίων Πατέρων. (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π.,σ. 16) · Τι σημαίνει, όμως υπακοή στην Εκκλησία; Υπακοή στον αρχιεπίσκοπο, στον επίσκοπο, στον ιερέα ως φυσικά πρόσωπα, ασχέτως προς το αν τα πρόσωπα αυτά κάνουν με τη σειρά τους υπακοή στην αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως και ζωής, αν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αν είναι καλοί ή μισθωτοί ποιμένες, που αφήνουν τα πρόβατα στην διάθεση των λύκων; Πρέπει λοιπόν να ακολουθούμε και να υπακούουμε όλους τους ποιμένες, καλούς και κακούς, και ότι μας λέγουν, αλήθεια ή ψεύδος, ορθόδοξο ή πλανεμένο να το ακολουθούμε; Ασφαλώς όχι. Όσα η Αγία Γραφή και οι Πατέρες λέγουν περί υπακοής στους ποιμένες προϋποθέτουν ότι αυτονοήτως πρόκειται περί των καλών ποιμένων, που αγρυπνούν και φροντίζουν για την αλήθεια και για την σωτηρία των πιστών. Το κλασικό π.χ. χωρίο της Προς Εβραίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν και ὑπείκετε », ως αιτιολογία αυτής της υπακοής παρουσιάζει την άγρυπνη φροντίδα των κληρικών για την ψυχική σωτηρία των ποιμαινομένων: «Αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες ». Στην ίδια συνάφεια συνιστά στους πιστούς να μνημονεύουν τους «ἡγουμένους», ποιους όμως ηγουμένους; Αυτούς οι οποίοι τους διδάσκουν τον λόγο του Θεού και των οποίων η ζωή, βλεπόμενη και ελεγχόμενη από τους πιστούς, οδηγεί στο να μιμούνται την πίστη τους: «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἴτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τον λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες την ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε την πίστιν». Τα ίδια ισχύουν και για όσα πολύ συχνά λέει ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας περί υπακοής εις τον επίσκοπο στις επιστολές του, τα οποία ακρίτως επικαλούνται πολλοί υποστηρίζοντες την «επισκοποκεντρική» εκκλησιολογία, που καταντάει να είναι πολλάκις δεσποτική και τυρρανική, τουτ΄αυτό παπική. Μακάρι να ήσαν οι επίσκοποι σαν τον Άγιο Ιγνάτιο, με μαρτυρικό φρόνημα και ετοιμότητα μέχρι θανάτου, ταπείνωση παραδειγματική και αγωνιστική διάθεση και δράση εναντίον των αιρέσεων, στοιχεία που κυριαρχούν και διαποτίζουν τις επιστολές του. Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός συχνά λέγει ότι, όταν ευρίσκεται σε συνάξεις, ιδιαίτερα ιερατικές, όπου προβάλλεται με βάση τον Άγιο Ιγνάτιο η απόλυτη υπακοή στον επίσκοπο, παρατηρεί ότι αυτό πρέπει να συμπληρώνεται και από το ερώτημα «οἷον δεῖ εἶναι τον ἐπίσκοπον» κατά τον Άγιο Ιγνάτιο. Τέτοιους αξίους ποιμένες, ορθοτομούντας τον λόγον της αληθείας, μνημονεύει η Εκκλησία μας κατά τη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας και των άλλων ακολουθιών. Είναι ποτέ δυνατόν να υιοθετήσει κανείς την άποψη, ότι πρέπει να κάνουμε υπακοή σε ποιμένες, που δεν κηρύττουν την αλήθεια του Ευαγγελίου, που δικαιολογούν την παναίρεση του Οικουμενισμού και που με την ζωή τους την τρυφηλή και ανήθικη οδηγούν πολλούς στο βυθό της απωλείας; Και ότι, όταν αυτό επισημαίνεται, είναι εξύβριση και ανταρσία και σκανδαλισμός των πιστών; Τι να μιμηθούμε από την αναστροφή τους και την πίστη τους; Αν στην ιστορία της Εκκλησίας είχε επικρατήσει αυτή η στρεβλή έννοια της υπακοής, η σατανική υπακοή, τότε θα είχε κυριαρχήσει η αίρεση, γιατί έπρεπε οι Άγιοι να κάνουν υπακοή στους αιρετικούς πατριάρχες και επισκόπους, θα είχαν επικρατήσει επίσης ο Νικολαϊτισμός και ο Σοδομισμός. Το καθήκον μάλιστα της αγίας ανυπακοής σε αυτές τις περιπτώσεις είναι περισσότερο επιβεβλημένο, όταν η αίρεση και η ηθική σήψη έχουν προσλάβει μεγάλες διαστάσεις, όταν η Εκκλησία φαίνεται να είναι ενωμένη, σύμφωνη, με την πλάνη και την αίρεση, όπως συμβαίνει στις ημέρες μας με την παναίρεση του Οικουμενισμού. Δεν βλέπουμε επισκόπους να αντιδρούν, να κηρύσσουν εναντίον του Οικουμενισμού, εναντίον του Παπισμού και του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών». Αν οι επίσκοποι το έπρατταν, θα τους αφήναμε ως ηγουμένους να προηγούνται· εμείς θα σιωπούσαμε, και θα σιωπήσουμε, αν τους φωτίσει ο Θεός και το πράξουν. (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ. 17-20)

· Δεν ὑποχρεοῦται κανείς νά ὑπακούει σέ ἐπισκόπους καί σέ συνόδους, ὅταν δέν ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Σύνοδος (809) ἐδικαίωσε τόν μοιχοζεύκτη ἱερομόναχο Ἰωσήφ καί τόν ἀποκατέστησε. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος θεωρεῖ ὅτι ἡ «μοιχειανική αὐτή αἵρεσις» μαζύ μέ τή διάλυση τοῦ Εὐαγγελίου διέλυσε καί τούς ἱερούς κανόνες. Καί ὄχι μόνον δέν ὑπακούει ὁ ἴδιος, ἀλλά συνιστᾶ καί στούς ἄλλους ἀνυπακοή καί διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν συνεργησάντων. Ἡ αἵρεση δέν εἶναι Ἐκκλησία· οἱ αἱρετικοί καί οἱ κοινωνοῦντες πρός αὐτούς δέν εἶναι Ἐκκλησία. Στή συνάφεια μάλιστα αὐτή ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, στηριζόμενος ἀσφαλῶς καί στήν προγενέστερη πατερική παράδοση πού ἐμνημονεύσαμε, κατά τήν ὁποία Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀλήθεια, ὅπως καί στή διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου ὅτι εὑρίσκεται ἐκεῖ, ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι στό ὄνομά του, λέγει ὅτι καί τρεῖς μόνον Ὀρθόδοξοι ἀποτελοῦν Ἐκκλησία: «Μὴ θῶμεν σκάνδαλον τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ θεοῦ, ἥτις ἐστὶ καὶ ἐν τρισὶν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατὰ τοὺς ἁγίους». Ὄχι μόνο δέν ὑποχρεούμεθα νά ὑπακούουμε σέ κληρικούς πού διδάσκουν καί δογματίζουν καινοτομίες, ἀλλά οὔτε ὡς κληρικούς πρέπει νά τούς δεχόμαστε: «Παραγγελίαν γὰρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ' ὃ παρελάβομεν, παρ' ὃ οἱ κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς συνόδων καθολικῶν τε καὶ τοπικῶν ἐάν τις δογματίζῃ ἢ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων». (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ. 54-55)

· Δεν αποτελεί λοιπόν δικαιολογία για κανένα επίσκοπο το ότι ο πάπας δεν πάτησε το πόδι του στη δική του επαρχία ή το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ότι ο ίδιος δεν συμπροσευχήθηκε με τους παπικούς ή τους προτεστάντες. Εφ όσον δεν αντέδρασε, δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν ωμολόγησε, είναι εξίσου συνυπεύθυνος, ενωμένος στην πλάνη και στην αίρεση του οικουμενισμού. (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ.20)

· Σαφέστατη είναι η διάκριση που κάνει ο ίδιος ο Χριστός μεταξύ καλού και κακού ποιμένος και η σύσταση να υπακούουμε μόνον στους καλούς και όχι στους κακούς, στους μισθωτούς ποιμένες, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για το συμφέρον τους, δεν θυσιάζονται για τα πρόβατα, τα οποία αφήνουν απροστάτευτα στις επιθέσεις των λύκων: «Ὁ ποιμὴν ὁ καλός την ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτός δέ και οὐκ ὤν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσί τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τον λύκον ἐρχόμενον και ἀφίησι τά πρόβατα και φεύγει· και ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτά και σκορπίζει τά πρόβατα». Πολλοί ψευδοποιμένες έχουν εισέλθει όχι διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, δια της Χάριτος δηλαδή του Θεού, αλλά «ἀλλαχόθεν», με ποικίλους τρόπους σιμωνίας, και είναι γι’ αυτό όχι θεόκλητοι και δημόκλητοι, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος στο «Συμβουλευτικό Ἐγχειρίδιο», αλλά αυτόκλητοι. Αυτούς λοιπόν τα πρόβατα τους θεωρούν ως ξένους, δεν τους υπακούουν ούτε τους ακολουθούν. (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ.22) (σ.σ. Φυσικά η διάκριση μεταξύ των καλών και κακών ποιμένων που κάνει ο π. Θεόδωρος Ζήσης, εκφράζει τη διαχρονική συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αν ίσχυε το αντίθετο, όπως πολλοί ανιστόρητα ισχυρίζονται στις μέρες μας, υπερασπιζόμενοι την επισκοποκεντρική αίρεση, o Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος δεν θα έλεγε ότι «Ἕν ἐκτρέπου μοι, τους κακούς ἐπισκόπους… …Αἰσχρόν μέν εἰπεῖν, ὡς ἔχει, φράσσω δε ὅμως· ταχθέντες εἶναι τοῦ καλοῦ διδάσκαλοι, κακῶν ἁπάντων ἐσμέν ἐργαστήριον », ούτε ο πολύς Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα έγραφε το περίφημο «Τῶν δὲ Ἰσαύρων ἕνεκεν μηδὲν δέδιθι λοιπόν· καὶ γὰρ ὑπέστρεψαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν · καὶ ὁ ἡγεμὼν πάντα ἐποίησεν ὑπὲρ τούτου · καὶ ἐν ἀσφαλείᾳ ἐσμὲν πολλῷ μᾶλλον ἐνταῦθα ὄντες ἢ ὅτε ἐν Καισαρείᾳ ἦμεν. Οὐδένα γὰρ λοιπὸν δέδοικα ὡς τοὺς ἐπισκόπους πλὴν ὀλίγων. Ὅλως τοίνυν τῶν Ἰσαύρων ἕνεκεν μηδὲν δέδιθι · καὶ γὰρ ἀνεχώρησ αν καὶ τοῦ χειμῶνος καταλαβόντος οἴκοι εἰσὶ συγκεκλεισμένοι, ἂν ἄρα λοιπὸν μετὰ τὴν Πεντηκοστὴν ἐξέλθωσιν». Βλ. Ἔπη εἰς ἑαυτόν, Ποίημα ιβ’, εἰς ἑαυτόν και περί ἐπισκόπων, ΕΠΕ 10, 174 κ’ 192. Καθώς και: TLG, Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., Epistulae ad Olympiadem (epist. 1-17), Epistle 9, section 4, line 23. )

· Tόση προσοχή και διάκριση πρέπει να έχουμε σε θέματα πίστεως, ως προς το ποιους θα υπακούουμε και ποιους θα ακολουθούμε, ώστε ακόμη και αν ο ίδιος ο Παύλος τους έλεγε διαφορετικά από όσα τους ευαγγελίσθηκε ή κατέβαινε και από τον ουρανό άγγελος, για να τους διδάξει διαφορετικά, έπρεπε να μη υπακούσουν: «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ΄ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, ό.π., σ.24)

· Υπομείναμε, υπομείναμε, υπομείναμε τους οικουμενισμούς και τους εκσυγχρονισμούς επί ένα αιώνα. Κάναμε υπομονή και υπακοή∙ περιμέναμε και ελπίζαμε να παύσουν τα σκάνδαλα, οι συμπροσευχές, οι συγχρωτισμοί, οι συγκρητισμοί, οι ισοπεδώσεις, οι ανανεώσεις, για να επανέλθουν στο σώμα της Εκκλησίας και οι σκανδαλισθέντες αδελφοί μας. Δεν θα αφήσουμε και άλλους να φύγουν∙ ενιστάμεθα και διαμαρτυρόμεθα. Θα διακόψουμε την κοινωνία με όσους κοινωνούν με τον ακοινώνητο, αιρετικό και σχισματικό πάπα. Ο δρόμος στο εξής δεν θα είναι ανθόσπαρτος. Η Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται εφέτος πολύ ενωρίτερα. (Ζήση Θ., Με το αρνίο ή με το θηρίο; Με τον Χριστό ή με τον πάπα; , Περιοδ. Θεοδρομία, Ιανουάριος – Μάρτιος 2001)

· Ας μας ξεκαθαρίσουν λοιπόν μερικοί εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι έχουν προσχωρήσει σ' αυτήν την «προοδευτική» άποψη, για να καθορίσουμε και εμείς την στάση μας απέναντί τους, την οποία ούτως ή άλλως είμαστε υποχρεωμένοι να καθορίσουμε, διότι διαφορετικά, κοινωνούμε και εμείς «τοις έργοις αυτών τοις πονηροίς» (Β' Ιω. 11). Εμείς επιθυμούμε να έχουμε κοινωνία όχι προς τους ακοινωνήτους, αλλά προς τους αγίους και πιστούς όλων των εποχών, να πιστεύουμε όπως επίστευαν όλοι οι προ ημών Άγιοι Πατέρες, στους οποίους πειθόμεθα και υπακούουμε. (π. Θεοδώρου Θ. Ζήση, Διαθρησκειακές Συναντησεις, Άρνησις του Ευαγγελίου και προσβολή των Αγίων Μαρτύρων)

· Ιερεύς, της Ι.Μ. Δημητριάδος, αποφασισμένος να διακόψει το μνημόσυνο του επισκόπου του, όταν διακριτικά του υπενθύμισα τις πιθανές διώξεις και ποινές (σ.σ. και όχι την αντικανονικότητα της αποτείχισης) μου είπε: «Προτιμώ να καλλιεργώ τα χωράφια μου,ως απλός αγρότης, και να κρατήσω την πίστη μου, παρά να συνεργήσω στη κατεδάφισή της και να πάω στην κόλαση μαζί με τον πατριάρχη και τους επισκόπους». Τα λόγια αυτά εκφράζουν την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας για την στάση όλων των πιστών και των λαϊκών απέναντι των επισκόπων και των πρεσβυτέρων σε περίπτωση που δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αλλά ενισχύουν την αίρεση και την πλάνη. (Παναγιώτη Σημάτη, Η Αποτείχιση από τους Οικουμενιστές επείγουσα υπόθεση προβλεπόμενη από τους Αγίους Πατέρες, Αίγιο 2010, σ. 17)

· Ο Άγιος Θεόδωρος (σ.σ. ο Στουδίτης) όχι μόνον δεν συνήνεσε και δεν συνεφώνησε με τον δεύτερο γάμο του αυτοκράτορος, τον οποίον θεώρησε ως «ἔξω θεσμῶν θείων καί ἀνθρωπίνων», αλλά αμέσως ήλεγξε το ατόπημα και διέρρηξε την κοινωνία και προς τον αυτοκράτορα και προς τον πατριάρχη, διότι η πράξη αυτή, όπως λέγει, καταλύει το Ευαγγέλιο και τους ιερούς κανόνες, αποτελεί αλλοίωση των αναλλοιώτων εντολών του Θεού, τις παρουσιάζει ως αλλοιούμενες και τρεπτές, επομένως και τον Θεό ως τρεπτό και αλλοιωτό. (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, Κακή Υπακοή…, ό.π., σ. 50)

· Καί ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή (σ.σ. Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Θεοφίλω ἡγουμένω 1, 39, PG 1048-1049), στήν ὁποία συνιστᾶ στόν Θεόφιλο «ὅπως φεύγη τήν αἵρεσιν, ἤγουν τούς αἱρετικούς, τοῦ μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς, μήτε ἀναφέρειν ἐν τῆ εὐαγεστάτη αὐτῆς μονῆ ἐπί τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι μέγισται ἀπειλαί κεῖνται παρά τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτῆ μέχρι καί ἑστιάσεως», ἀλλά καί ἀπό ἄλλες παρόμοιες ἀναφορές προκύπτει ὅτι ὁ Ἅγιος Θεόδωρος τήν διακοπή τῆς κοινωνίας δέν τήν ἐκλαμβάνει ἁπλῶς ὡς «κάποιο ἔλεγχο καί ἀποδοκιμασία τῆς πράξεως» καί ὡς «ἐθιμοτυπικοῦ χαρακτήρα», ὅπως ὑποστηρίζεται στήν διδακτορική διατριβή του Β. Τσίγκου (Ἐκκλησιολογικές θέσεις τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 72ἑ.), ἀλλά ὡς διακοπή τῆς λειτουργικῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου. Ἔχει δίκαιο εἰς αὐτό ὁ π. Θεοδώρητος (Μαῦρος) κρίνων τήν ἐν λόγω διατριβήν, καί καθ’ ὅ μέτρο, ὡς σύμβουλος καθηγητής δέν ἐπρόσεξε καί ὁ γράφων αὐτές τίς θέσεις, ὀρθῶς κρίνεται ἀπό τόν π. Θεοδώρητο, ἔστω καί ἀνωνύμως (βλ. Περιοδική ἔκδοση «Ὁ Ἁγιορείτης», περίοδος β’, ἔτος ε’, Ἰούν.- Ἰούλ.- Αὔγ. 1999, ἀρ. φύλλου 341). Μόλις εὐκαιρήσουμε, θά προσπαθήσουμε νά διασαφήσουμε πληρέστερα τό θέμα, ἑρμηνεύοντας τά ἐλάχιστα, πού παρέσυραν τόν κ. Β. Τσίγκο, διά τῶν περισσοτέρων, πού συνηγοροῦν ὑπέρ τῆς διακοπῆς τοῦ λειτουργικοῦ μνημοσύνου. (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, Κακή Υπακοή…, ό.π., Υποσημείωση 57, σ. 55) (σ.σ. Διά το προαναφερθέν ζήτημα, σας παραπέμπω στην εξαιρετική έρευνα του ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά, με τίτλο: «Η Αντιμετώπισις της Αιρέσεως του Οικουμενισμού κατά τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη. Η Διακοπή της Μνημονεύσεως, Λάρισα 2010».)

· Αὐτοί οἱ Λατινόφρονες Ὀρθόδοξοι, ἀντίστοιχοι τῶν σημερινῶν Οἰκουμενιστῶν, μετά τήν ἐπιστροφή τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τήν Φλωρεντία καί τήν ἀποθεωτική ὑποδοχή τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἀπό τούς πιστούς στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά μήν τόν ἔχουν ἐμπόδιο στήν ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων τῆς οὐνιτικῆς ληστρικῆς συνόδου καί γιά νά μήν ἀκούγεται ὁ λόγος του, τόν ἀπομόνωσαν μέ ἐξορία στό νησί τῆς Λήμνου (1440-1). Τί ἔπρεπε λοιπόν νά κάνει ὁ Ἅγιος Μάρκος; Νά ὑπακούσει στόν λατινόφρονα πατριάρχη Μητροφάνη (1440-1443) καί στόν διάδοχό του Γρηγόριο (1443-1451) καί νά ἐξακολουθήσει νά τούς μνημονεύει στίς ἱερές ἀκολουθίες γιά νά μή χαρακτηρισθεῖ ὡς ἀνυπάκουος καί δημιουργός σχίσματος; Ὅσοι ἀγνοοῦν τήν εὐαγγελική καί πατερική ἀλήθεια καί αὐστηρότητα καί προτιμοῦν νά εἶναι ἀρεστοί ὄχι στό Θεό, ἀλλά στους ἀνθρώπους, αὐτό θά συνιστοῦσαν. Ἀντίθετα ὅμως ὁ σοφός τά θεῖα καί ἄκαμπτος στό φρόνημα ἱεράρχης καί Ὁμολογητής ὄχι μόνο ἔπαυσε ὁ ἴδιος νά ἔχει ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Λατινόφρονας-Οἰκουμενιστάς, ἀλλά καί γιά νά ἀποφευχθεῖ κάθε ἐξαπάτηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἔδωσε ἐντολή ὀλίγον πρό τοῦ θανάτου του, ὅπως θά ἔπραττε σήμερα καί ὁ ἐπιζῶν γέρων μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνος, ἐάν ἐπέτρεπε τό γῆρας του, νά διαμηνύσουν στόν πατριάρχη νά μή στείλει δικούς του ἀρχιερεῖς ἤ κληρικούς ἤ κάποιους πού ἔχουν κοινωνία μαζύ του νά λάβουν μέρος στήν κηδεία καί στά μνημόσυνά του, νομίζοντας ὅτι ἴσως καί ἐν τῶ κρυπτῶ ἀποδέχεται τήν κοινωνία μετ’ αὐτοῦ. Διακηρύσσει ἐντόνως ὅτι δέν θέλει νά ἔχει κοινωνία μέ τούς Λατινόφρονες οὔτε ζῶν οὔτε μετά θάνατον, γιατί ἔχει πεισθῆ ὅτι ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν πατριάρχη καί τους ὁμοίους του, τόσο περισσότερο πλησιάζει πρός τόν Θεό καί πρός τους Ἁγίους. Στό τέλος αὐτῆς τῆς συγκλονιστικῆς προθανάτιας ὁμολογίας του ὁ Ἅγιος Μᾶρκος διατυπώνει τήν γνώμη ὅτι πρέπει νά εἴμαστε χωρισμένοι ἀπό τούς Λατινόφρονας-Οἰκουμενιστάς, μέχρις ὅτου ὁ Θεός οἰκονομήσει τήν διόρθωση καί εἰρήνευση τῆς Ἐκκλησίας Του… (σ.σ. Στη συνέχεια του ανωτέρω αποσπάσματος, ακολουθεί η πηγή που χρησιμοποίησε ο πατέρας Θεόδωρος. Εδώ, μπορείτε να την βρείτε στο λήμμα Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός). (Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση, Κακή Υπακοή…, ό.π., σ. 69 κ.ε.) Κορναράκης Ιωάννης, Θεολόγος

· Γράφετε, σεβαστοί πατέρες (σ.σ. ομιλεί για το κείμενο Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού, συνταχθέν υπό του π. Θ. Ζήση και άλλων επιφανών πατέρων), ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού: «την διδάσκουν "γυμνή τη κεφαλή", την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»! Με το κείµενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα (σ.σ. την υποχρέωση σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες) να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ! Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε. Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ' όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας. Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους; Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους; Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας. Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ' όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους" και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης», επειδή: «ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 35). (Ιωάννη Κορναράκη, Προς τους σεβαστούς κληρικούς της Συντακτικής Επιτροπής του κειμένου ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του Οικουμενισμού. Προς τους Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου ΄Ορους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ. Ζήση, π. Μάρκον Μανώλη και π. Σαράντη Σαράντο. Δημοσιεύτηκε στις 14 Ιουν. 2009. Βλ. http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/07/vbehaviorurldefaultvmlo.html) Σημάτης Παναγιώτης, Θεολόγος

· Μέχρι τώρα, κάποιες από τις απόψεις που διατυπώνονταν στο διαδίκτυο, έφτασαν σε επίπεδο τρομοκρατίας του τύπου: όσοι σκέπτονται την αποτείχιση απεργάζονται το σχίσμα ή κινούνται από το διάβολο! (Νύξεις για το θέμα έκανε ο π. Θεόδωρος Ζήσης, αλλά περί αυτού κατωτέρω). Αυτό όμως, το επιχείρημα εναντίον της αποτείχισης -που επαναλαμβάνω είναι μία ορθόδοξη και προβλεπόμενη, αλλά και εφαρμοσθείσα από τους Πατέρες πρακτική-, πόσο απέχει από βλασφημία κατά των αγίων Πατέρων που συνέταξαν εν Αγίω Πνεύματι τους Ι. Κανόνες, χωρίς να ομιλήσουν περί στρατηγών και οι οποίοι, κυρίως, προέτρεπαν την άμεση παύση της επικοινωνίας άμα τη εκδηλώσει της αιρέσεως; Και αν οι Πατέρες διδάσκουν την άμεση διακοπή της μνημονεύσεως, πως συνεχίζουν κάποιοι να υποστηρίζουν ότι δεν είναι καιρός για αποτείχιση, ακόμα και σήμερα που η αίρεση του Οικουμενισμού κοντεύει «να τα ’κατοστήσει» και εμφανίζεται ναρκισσευόμενη, περιπαίζουσα και καρκινωδώς εξαπλούμενη; (Παναγιώτη Σημάτη, ό.π., σ. 3)

· Προχωρούμε, λοιπόν, με δισταγμούς και φόβο και δέος. Και αφού δεν είμαστε Άγιοι και δεν έχουμε, ως εκ τούτου πληροφορία από το Θεό (άραγε και οι άγιοι δεν θεωρούσαν επισφαλή μια «πληροφορία» από μόνη της, χωρίς να στηρίζεται στην συμφωνία των ήδη Αγίων Πατέρων;), κάνουμε κάτι πιο σίγουρο: μελετήσαμε τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες και με συνοχή καρδίας προσπαθούμε να εφαρμόσουμε–υπακούσουμε σε αυτούς, που από κοινού, σαν ένας άνθρωπος μας συμβουλεύουν: καμία επικοιν ω ν ί α μ ε τ η ν α ί ρ ε σ η . Κανένας Πατέρας δεν μας είπε: όταν κηρύσσεται αίρεση, εσείς δεν θα διακόπτετε το μνημόσυνο, παρά θα ακολουθείτε τους ηγέτες σας, ή τους πνευματικούς και τους επισκόπους σας, διότι τάχα «αυτοί γαρ αγρυπνούσι υπέρ των ψυχών ημών» κι αυτοί θα δώσουν λόγο για σας. Αντίθετα, μας είπαν να απομακρυνόμαστε από τους αιρετικούς, να μην υπακούουμε σε θεολόγους και Πατέρες ανεξέλεγκτα, όταν πρόκειται για θέματα αιρέσεως, αλλά να εξετάζουμε «την αναστροφή» των σύγχρονων Πατέρων μας, να ελέγχουμε αν κοινωνούν με αιρετικούς, αν αντί ποιμένες, είναι ψευδοποιμένες και, αν διαπιστώσουμε την Ορθοδοξία τους, τότε μόνο να τους ακολουθούμε. (Παναγιώτη Σημάτη, ό.π., σ. 13) Σωτηρόπουλου Νικολάου, Θεολόγου

· Μερικοί, ὄχι μόνον Οἰκουμενισταί, ἀλλὰ καὶ μὴ Οἰκουμενισταί, ὄχι μόνον ἀσεβεῖς, ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς, νομίζουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζωνται ὡς αἱρέσεις γνῶμες καὶ ὡς αἱρετικοὶ πρόσωπα, ποὺ δὲν ἔχουν προηγουμένως κριθῆ καὶ καταδικασθῆ ἀπὸ Σύνοδο τῆς ᾿Εκκλησίας. Ἀλλ᾿αὐτὴ ἡ ἄποψι δὲν εἶνε ὀρθή.῾Ο Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾷ· «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ.3: 10-11).῾Η πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία καταδίκασε αἵρεσι, τὸν ᾿Αρειανισμό, καὶ αἱρετικό, τὸν ῎Αρειο, ἔγινε τὸν 4 ον μ.Χ. αἰῶνα (τὸ 325). Μέχρι δὲ τότε ἐμφανίσθηκαν διάφοροι αἱρετικοί. Καὶ πῶς οἱ πιστοὶ πρὸ τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου θὰ μποροῦσαν νὰ ἐφαρμόσουν τὴ σύστασι τοῦ ἀποστόλου Παύλου περὶ τῆς τηρητέας στάσεως ἀπέναντι τοῦ Α ἢ τοῦ Β αἱρετικοῦ, ἂν πρὸ Συνόδου δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ θεωροῦν κανένα αἱρετικό; Πῶς ἐπίσης οἱ πιστοὶ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως θὰ μποροῦσαν νὰ τηρήσουν τὴ σύστασι τοῦ ἀποστόλου ᾿Ιωάννου, «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε»; (Β´᾿Ιωάν. 10).῞Οταν κανεὶς «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», σαφῶς δηλαδή, λέγει κάτι ἀντίθετο πρὸς τὴν Πίστι, δυνάμεθα καὶ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως νὰ χαρακτηρίσωμε αὐτὸ αἵρεσι, καὶ αὐτὸν αἱρετικό (Βλέπε ΙΕ´ Κανόνα Πρωτοδευτέρας Συνόδου).῾Η Γραφὴ λέγει: «Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95: 5). Καὶ γιὰ τὴ λατρεία τῶν ἐθνικῶν λέγει: «῎Εθυσαν τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις» (Ψαλμ. 105: 37), «῞Α θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ» (Α´ Κορ.10: 20).῾Ο ἀρχιοικουμενιστὴς δὲ Πατριάρχης ἀντιθέτως πρὸς τὴ Γραφὴ λέγει, ὅτι σὲ ὅλες τὶς Θρησκεῖες ὁ αὐτὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ τὸν αὐτὸ Θεὸ λατρεύουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο.᾿Ερωτοῦμε: Δὲν εἶνε τοῦτο ὁλοφάνερη αἵρεσι, ἡ ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξεγείρῃ σὲ διαμαρτυρία ὅλους τοὺς πιστούς;῾Ο Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ᾿ ὑποτάσσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει» (Α´Κορ. 14: 34. Βλέπε καὶ στίχ. 35). ᾿Επίσης γράφει: «Γυναικὶ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός» (Α´ Τιμ. 2: 12). Συμφώνως πρὸς τοὺς θεοπνεύστους αὐτοὺς λόγους δὲν ἐπιτρέπεται στὶς γυναῖκες νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ διδάσκουν στὶς ἐκκλησιαστικὲς συνάξεις, τὴν ὥρα τῆς λατρείας.᾿Επίσης δὲν ἐπιτρέπεται στὴ γυναίκα νὰ ἐξουσιάζῃ τὸν ἄνδρα.᾿Εν τούτοις ὁ θεολόγος κ. Παντελῆς Καλαϊτζίδης, ὁ διευθυντὴς καὶ ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς ᾿Ακαδημίας τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος, ἔχει τὸ θράσος νὰ ἀντιτίθεται στὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ νὰ λέγῃ ὅτι πρέπει καὶ οἱ γυναῖκες νὰ ὁμιλοῦν στὶς ἐκκλησιαστικὲς λατρευτικὲς συνάξεις, προχωρεῖ δὲ καὶ λέγει ἀκόμη, ὅτι πρέπει οἱ γυναῖκες νὰ χειροτονοῦνται, νὰ γίνωνται καὶ ἐπίσκοποι, καὶ ὡς ἐπίσκοποι, ἐννοεῖται, νὰ ἐξουσιάζουν ὄχι μόνο τοὺς ἄνδρες τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἱερεῖς. Καὶ ἐρωτοῦμε: Δὲν εἶνε τοῦτο ὁλοφάνερη αἵρεσι; Καὶ πῶς ὁ Δημητριάδος διώρισε καὶ κρατεῖ στὴ διεύθυνσι τῆς ᾿Ακαδημίας του θεολόγο μὲ αἱρετικὲς ἀντιλήψεις;…᾿Εὰν λοιπὸν κάποιος λέγῃ κάτι σαφῶς διαφορετικὸ καὶ ἀντίθετο ἀπὸ τὴν Πίστι, οἱ πιστοὶ ἔχουν τὸ δικαίωμα (σ.σ. ορθότερα, την υποχρέωση) νὰ θεωροῦν τὸ λόγο του αἵρεσι καὶ αὐτὸν αἱρετικὸ πρὸ Συνοδικῆς ἀποφάνσεως (σ.σ. άρα υποχρεούται, αν θέλουν να είναι ορθόδοξοι, να αποτειχίζονται από αυτόν και πρό Συνοδικής Διαγνώσεως, σύμφωνα πάντα με τον 15ο Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου που επικαλέσθη ο ίδιος ο κ. Σωτηρόπουλος). ᾿Εὰν π.χ. ἐγὼ τρελλαθῶ καὶ κηρύξω ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία δὲν εἶνε μυστήριο τῆς ᾿Εκκλησίας, δὲν εἶνε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἀλλὰ ψωμὶ καὶ κρασὶ μὲ συμβολικὴ ἔννοια, χρειάζεται Συνοδικὴ ἀπόφανσι, γιὰ νὰ θεωρηθῶ αἱρετικὸς καὶ νὰ ὑποστῶ κριτικὴ καὶ ἔλεγχο;῎Αλλωστε οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ ἄλλες Σύνοδοι συγκλήθηκαν, γιὰ νὰ καταδικάσουν διδασκαλίες, οἱ ὁποῖες θεωρήθηκαν αἱρέσεις, καὶ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα θεωρήθηκαν αἱρετικὰ πρὸ τῆς συγκλήσεώς των.῾Η ᾿Αποστολικὴ Διακονία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἔχει ἐκδώσει φυλλάδιο, στὸ ὁποῖο, χωρὶς ἀπόφασι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατονομάζει 500 περίπου κινήσεις ὡς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες δροῦν στὴν ῾Ελλάδα. Κακῶς ἔπραξε ἡ ᾿Αποστολικὴ Διακονία;῎Αριστα ἔπραξε.῎Αριστα πράττουν καὶ ὅσοι χαρακτηρίζ ουν τὴ Μεταπατερικὴ Θεολογία ὡς αἵρεσι καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς παναίρεσι καὶ πανθρησκεία, καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῶν ὡς αἱρετικούς, καὶ διαμαρτύρονται μὲ ὅλη τὴ δύναμι τῆς ψυχῆς των.᾿Ανοχὴ ἢ εὐγένεια σὲ θέματα Πίστεως δὲν ἐπιτρέπεται. (Ορθόδοξος Τύπος, 13/04/2012)

· Tο κακὸ μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες παράγινε. Καὶ ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες τῶν εὐσεβῶν δὲν ἱδρώνουν τὰ αὐτιά τους. Ὅλο τὸν ἱδρῶτα τους ἔχυσαν κατὰ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἀγωνία τους να ἀναρριχηθοῦν στοὺς ὑψηλοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θρόνους. Καὶ γιὰ ἄλλη περίπτωση δὲν ἄφησαν οὔτε μιὰ σταγόνα ἱδρῶτος. Γι΄αὐτὸ οἱ εὐσεβεῖς ζητοῦν νὰ γίνη κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν κάτι ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες. Καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς διαμαρτυρίες εἶναι τὸ νὰ παύσουν τὸ μνημόσυνο προϊσταμένων, ἰδίως δε τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου. Ἡ παῦσι τοῦ μνημοσύνου θὰ στοιχίση στοὺς ἐνόχους. Καὶ ἴσως σκεφθοῦν τὶς εὐθῦνες καὶ τὴν ἐνοχή τους, καὶ ἀλλάξουν μυαλὸ καὶ τακτική. Ἀλλὰ ἐκτὸς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καὶ ἑνὸς ἢ δύο ἀκόμη κληρικῶν, θὰ εὑρεθοῦν ἄλλοι ἥρωες κληρικοὶ νὰ παύσουν καὶ αὐτοὶ τὸ μνημόσυνο ἐνόχων στὸ ὕψιστο ζήτημα τῆς Πίστεως; Ἡ παῦσι τοῦ μνημοσύνου δὲν στοιχίζει μόνο στοὺς ἐνόχους· στοιχίζει καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ παύουν τὸ μνημόσυνο, στοιχίζει ἀπηνεῖς διωγμούς. Γι’ αὐτὸ καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι προηγουμένως ἦταν ὑπὲρ τῆς παύσεως τοῦ μνημοσύνου, τώρα, κατόπιν, ὅπως φαίνεται, καταθλιπτικῶν πιέσεων, καὶ ὑπολογισμοῦ συνεπειῶν, κόστους δηλαδὴ σ’ αὐτοὺς, λέγουν, ὅτι δὲν πρέπει νὰ παυθῆ τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου καὶ ἄλλων. Καὶ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν παλινωδία τους φέρουν δύο ἐπιχειρήματα. Δὲν πρέπει, λέγουν, νὰ γίνη παῦσι τοῦ μνημοσύνου χάριν τῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας, καὶ γιὰ νὰ μὴ καθαιρεθοῦν οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνο καὶ βρεθοῦν ἐκτὸς ἐκκλησίας. Σαθρὰ τὰ ἐπιχειρήματα καὶ ἀντίθετα πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνες, τὸν ΛΑ’ Ἀποστολικό καὶ τὸν ΙΕ’ τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ἐπὶ τῆ βάσει τῶν ὁποίων δύναται κληρικὸς νὰ παύση τὸ μνημόσυνο προϊσταμένου γιὰ θέμα πίστεως καὶ δικαιοσύνης. Κατὰ τὸν ΙΕ’ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνο δὲν προσβάλλουν τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐνεργοῦν ὑπὲρ τῆς ἑνότητας· δὲν δημιουργοῦν σχίσμα, ἀλλὰ ἐνεργοῦν κατὰ τοῦ σχίσματος. Ἐπὶ λέξει ὁ Κανὼν λέγει: «Οὐκ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμαν, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Ἐπίσης ὁ Κανὼν γι’ αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς λέγει, ὅτι, ὄχι μόνο δὲν ὑπόκεινται σὲ ἐπιτίμιο, ἄλλα καὶ εἶνε ἄξιοι τιμῆς. Καὶ συνεπῶς, ἀν ἀδίκως καθαιρεθοῦν, δὲν εἶνε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀξιώτερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας (σ.σ. …ἀλλά και τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται…). Καθαιρέθηκαν ἀδίκως καὶ μεγάλοι Πατέρες καὶ εἶνε οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι τῆς ἐκκλησίας. Ἂς παυθῆ λοιπὸν τὸ μνημόσυνο τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως, μήπως μετανοήσουν καὶ σωθοῦν. Αὐτὸ ἐπιβάλλει ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτούς. (Δημοσιεύτηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο», φ. 1680, 2007, με τίτλο “Σαθρά Επιχειρήματα”)

· Συχνά δε ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με τις αντορθόδοξες διδασκαλίες και ενέργειές του έρχεται στην Ελλάδα. Και αφού δεν φέρει την ορθή διδαχή, οι ιεράρχες μας τι έπρεπε να κάνουν; Έπρεπε να εφαρμόσουν το θεόπνευστο λόγο του Αποστόλου Ιωάννου και να μην τον δέχονται, να μη τον χαιρετίζουν. Ή μάλλον. Προτού να έλθει στην Ελλάδα, συμφώνως προς τους Ιερούς Κανόνες έπρεπε να είχαν παύσει το μνημόσυνο του και διακόψει σχέσεις μαζί του. Και αυτό δεν θα ήταν σχίσμα, αλλ’ αποτροπή σχίσματος κατά τον ΙΕ’ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου… …Γι’ αυτές τις στάσεις και συμπεριφορές απέναντι αυτού του Πατριάρχη, του Οικουμενιστού, τουτέστι του παναιρετικού και πανθρησκειακού, δεν ευθύνονται οι Ιεράρχες; Ασφαλώς ευθύνονται και ενέχονται σε πολύ μεγάλο βαθμό αφού ο Απόστολος Ιωάννης βεβαιώνει, ότι ο δεχόμενος και χαιρετίζων διδάσκαλο χωρίς την ορθή διδαχή, αιρετικό διδάσκαλο, «κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς», γίνεται συμμέτοχος στα πονηρά έργα του και συνεπώς χάνει τη σωτηρία και πηγαίνει στην κόλασι, όπως εκείνος. (Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σταυρός, Ιανουάριος 2013, Αρ. Τεύχους 585, σ. 14-15)

· Σωτηρόπουλος: …Δὲν ἔχουμε ἥρωες. Ἔχουμε καλοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ ὄχι τόσο καλούς, ὥστε νὰ μὴν εἶναι δειλοί. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι πνεῦμα δυνάμεως καὶ ὄχι δειλίας, νὰ δώσει στοὺς ἱερεῖς δύναμη ἀπὸ τὴ δύναμη ποὺ ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή, ὥστε νὰ γεννηθοῦν ἥρωες μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ νὰ μὴν ὑπολογίζουν κακοὺς ἐπισκόπους, ἀλλὰ νὰ ὑπολογίζουν τὸ Χριστό. Τηλεθεατής: Γιατί αὐτοὶ οἱ καλοὶ Ἐπίσκοποι, δὲν κόβουν τὸ Μνημόσυνό του; Σωτηρόπουλος: Γιατὶ δὲν εἶναι τόσο καλοί, ὥστε νὰ μὴν εἶναι δειλοί. Δὲν θέλουν νὰ ἔχουν περιπέτειες... (σ.σ. Εδώ, ο κ. Σωτηρόπουλος δείχνει για άλλη μία φορά ότι συμφωνεί με την Αποτείχιση, αφού εν αντιθέτει περιπτώσει θα απαντούσε με εντελώς διαφορετικό πνεύμα στον Τηλεθεατή.) (SuperB, Ἐκπομπὴ Βαγγέλη Κουτρουμπέλη μὲ θέμα «Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἡ Ἀλήθεια», Καλεσμένος ὁ κ. Νῖκος Σωτηρόπουλος. Πάτρα 1996, 2:10:40-1:20:00)

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Ποιά η κοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; (β΄ κορινθ. 6.14)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου